Toen Ian Fleming in 1953 met Casino Royale zijn eerste James Bond-roman uitbracht kon hij nooit vermoeden dat dit het begin zou zijn rond een mediafranchise rondom de gelijknamige fictieve geheimagent van de Secret Intelligence Service. Na zijn overlijden in 1964 werden niet alleen de Bondromans voortgezet, ook werden de verhalen bewerkt tot hoorspelen, strips en videospellen. Het allerbelangrijkste zijn natuurlijk de films, die tezamen uitgroeiden tot een van de succesvolste filmreeksen aller tijden. Afgelopen 2 april was de eigenlijke releasedatum van No Time To Die, alweer de 25ste film in de reeks. Het is een jubileum dat uitgesteld diende te worden als gevolg van de uitbraak van het coronavirus (COVID-19). De nieuwe beoogde releasedatum in Nederland is nu 12 november 2020 en dat geeft ons mooi de kans om nog eens terug te blikken naar de eerdere avonturen van onze geliefde geheimagent. We vervolgen de reeks met wat de zevende en tevens laatste Bondfilm zou worden met Roger Moore als Bond.

Bond op leeftijd

A View to a Kill wordt achteraf gezien als de Bondfilm die Moore eigenlijk niet meer had moeten maken, niet in de laatste plaats door hemzelf. Niet alleen was hij aan het einde van de opnames 57 jaar oud, ook was hij duidelijk een stuk ouder geworden in de twee jaar sinds Octopussy. Daar kon zelfs wat plastische chirurgie weinig aan veranderen. Desondanks had hij niets van zijn charisma verloren. Voor de film werd Michael G. Wilson gepromoveerd tot producent, een rol die hij samen met zijn stiefvader Albert R. Brocolli op zich nam. Ook tekende hij voor het scenario, waarbij hij bijgestaan werd door oudgediende Richard Maibaum. De titel van de film werd ontleend aan Ian Flemings’ korte verhaal From a View to a Kill uit 1960, al heeft de film verder een volledig origineel script.

Casting

Vroege persberichten rond de film bevatte een aankondiging dat David Bowie de rol van Max Zorin op zich zou nemen. Hij had de rol in eerste instantie ook geaccepteerd, maar bedacht zich omdat hij geen zin had om vijf maanden toe te kijken hoe een stuntman het werk deed. Vervolgens werd de rol aangeboden aan Sting, maar ook hij weigerde. Hierop kwam men terecht bij Oscarwinnaar Christopher Walken. Naast Bondgirl Tanya Robert leek het er even op dat een eerdere Bondgirl zou terugkeren. In een eerdere versie van het script was namelijk plek voor Barbara Bach om terug te keren als Major Anya Amasova. Toen zij de rol afwees werd Pola Ivanova bedacht, gespeeld door Fiona Fullerton. Een andere belangrijke vrouwelijke rol was er voor Grace Jones als May Day. Ze gedroeg zich als een ware diva op de set en Moore had geen al te beste herinneringen aan haar. Zo is daar het verhaal dat ze een enorme zwarte dildo bij zich had tijdens de bedscène die zij deelden. Een positief punt was wel dat Jones aan het daten was met ene Dolph Lundgren, die en passent zijn debuut maakte toen men op de set een figurant tekort kwam. Betere herinneringen had Moore aan zijn dagen op de set met Patrick Macnee, die hij nog kende van zijn televisiewerk uit de jaren ’60.

De opnames

De productie van A View to a Kill ging op 23 juni 1984 van start in IJsland, waar de Second Unit opnames maakte voor de pre-creditscène. Geen van de castleden reisde overigens af naar IJsland, zelfs Moore niet. Een paar dagen later, op 27 juni om precies te zijn, voltrok zich een drama in Engeland; verscheidene benzine restanten van Ridley Scotts’ film Legend zorgde ervoor dat Pinewood Studios’ 007 Stage volledig in de as werd gelegd. Waar men in eerste instantie veel vertraging voorzag, gingen de opnames gewoon door op andere stage van het studiocomplex. De 007-stage werd volledig herbouwd en in januari 1985 heropent onder de naam Albert R. Broccoli’s 007 Stage. Op 6 oktober begonnen de voorbereiding van de climax van de film op de top van de Golden Gate Bridge in San Francisco. Rond diezelfde tijd vonden ook de opnames plaats van het brandende stadhuis van San Francisco. Het werd allemaal goed gecontroleerd, maar niet iedereen was op de hoogte dat het stadhuis dienst deed als filmset; het leidde tot diverse alarmerende telefoontjes aan de hulpdiensten.

Tijdens het scouten van locaties werd een zeppelin gefilmd bij de Golden Gate Bridge. Het bleek waanzinnig beeldmateriaal, dat mede daarom ook zo in de film belandde. Enig puntje was wel dat het logo van Fuji dan wel niet direct te herkennen was van afstand, maar wel de kleurstelling. Het is daarom dat het Zorin-logo de kleuren rood, wit en groen draagt zodat de overzichtopnames matchen met de close-ups. In Parijs werd veel spectaculair stuntwerk gedaan. Zo zorgde stuntcoordinator Rémy Julienne en zijn team voor fraaie autostunts. Daarnaast was er nog de sprong van de Eiffeltoren. In eerste instantie zouden twee stuntmannen, BJ Worth en Don Coldvedt, ieder een sprong doen van een (overigens duidelijk zichtbaar) platform aan een bovenrand van de toren. De eerste sprong van Worth was echter niet alleen nagenoeg perfect, ook was er voldoende beeldmateriaal geschoten. Caldvedt was echter dusdanig teleurgesteld dat hij de sprong toch uitvoerde, zonder enige toestemming. Hierop werd hij ontslagen uit het productieteam, omdat hij verdere opnames in de stad in gevaar had gebracht.

Het verhaal

MI6 agent James Bond is naar Siberië gestuurd, waar hij op zoek gaat naar het lichaam van agent 003. Deze heeft een uit de Sovjet-Unie afkomstige microchip op zak; een exacte kopie van een microchip van ‘Zorin Industries’. Aan Bond de taak om niet alleen de dood van 003 te onderzoeken, maar ook zijn werk af te maken met Zorin Industries als enige aanknopingspunt. Samen met M en Miss Moneypenny gaat hij naar Ascot Racecourse om Max Zorin te volgen, de eigenaar van ‘Zorin Industries’. Met de hulp van paardentrainer Sir Godfrey Tibbett ontdekt Bond vervolgens dat Zorin niet alleen een passie voor paarden heeft, maar ook een manier heeft gevonden om zijn eigen paard een race te laten winnen. Toch valt deze valsspelerij in het niet bij Zorins’ plan om Silicon Vally van de kaart te vegen door de San Andreasbreuklijn vol te pompen met water om zo de totale chipproductie in handen te krijgen.

Leuke feitjes

· Aan het einde van Octopussy werd vermeld “James Bond Will Return in From a View to a Kill; de titel werd echter later gewijzigd.
· De Rolls Royce Silver Cloud II die we in de film zien, is de eigen auto van Cubby Broccoli. Uiteraard werd voor de scène waarin de auto in een meer wordt gedumpt een andere Rolls Royce gebruikt.
· Niet alleen Roger Moore ging na A View to a Kill met pensioen, ook Lois Maxwell keerde na de film niet meer terug als Miss Moneypenny. Ze heeft de rol in alle veertien films sinds Dr. No uit 1962 gespeeld.
· Toen de film uitkwam zei Moores’ voorganger Sir Sean Connery tegen de pers; “Bond moet gespeeld worden door een acteur van 35, misschien zelfs 33 jaar oud. Ik ben te oud. Roger is ook te oud!”
· A View to a Kill was de eerste Bondfilm die een disclaimer bevatte. Dit nadat de producenten ontdekten dat er echt een bedrijf bestond met de naam Zoran Ladicorbic Ltd.
· Maud Adams, eerder nog Bondgirl in The Man with the Golden Gun en Octopussy, flitst heel kort voorbij in de achtergrond bij de opnames op Fisherman’s Wharf. Ze bezocht haar goede vriend Roger Moore op de set en kwam zo in de film terecht.
· Het succesvolste aan de film was wellicht de gelijknamige titelsong van Duran Duran. Het was het eerste themanummer van de serie die op nummer 1 prijkte op de Amerikaanse Billboard Hot 100-lijst.

No Moore

Traditiegetrouw vond de Britse première van de film plaats in het Odeon Leicester Square. Dit was echter niet de wereldpremière, die vond op 22 mei 1985 plaats in San Franciscos’ Palace of Fine Arts. Ondanks dat de film wat achterbleef bij de verwachtingen deed de film het financieel gezien goed. De film beleefde zelfs de beste opening voor een Bondfilm ooit, al heeft Rambo: First Blood Part II de film van de eerste plek weten af te houden. Toch was er de nodige kritiek op de film, vooral op de leeftijd van Moore. Voor menigeen nam het een deel van de geloofwaardigheid van het personage weg. Op zich niet zo gek als je bedenkt dat Moore hier ouder is dan de moeder van zijn tegenspeelster Tanya Roberts. Ook had hij moeite met de soms zinloze actie, zoals het uitmoorden van zijn onderdanen door Zorin. Moore wist genoeg en hield het het hierna voor gezien, waarmee hij met zeven films nog steeds recordhouder is van de Bondfilms geproduceerd door Eon Productions. De producenten hadden voor een nieuwe film al plannen om sowieso een nieuwe weg in te slaan en gingen op zoek naar een nieuwe hoofdrolspeler. Ze kwam hiervoor terecht bij een reeds eerder overwogen Brit die vooral bekend stond om zijn werk in kostuumdrama’s. Je leest er alles over in het volgende artikel in deze rubriek.

In de rubriek De weg naar No Time To Die verschenen eerder artikelen over:
#01 Dr. No | #02 From Russia with Love | #03 Goldfinger | #04 Thunderball | #05 You Only Live Twice | #06 On Her Majesty’s Secret Service | #07 Diamonds Are Forever | #08 Live and Let Die | #09 The Man with the Golden Gun | #10 The Spy Who Loved Me | #11 Moonraker | #12 For Your Eyes Only | #13 Octopussy