Toen Ian Fleming in 1953 met Casino Royale zijn eerste James Bond-roman uitbracht kon hij nooit vermoeden dat dit het begin zou zijn rond een mediafranchise rondom de gelijknamige fictieve geheimagent van de Secret Intelligence Service. Na zijn overlijden in 1964 werden niet alleen de Bondromans voortgezet, ook werden de verhalen bewerkt tot hoorspelen, strips en videospellen. Het allerbelangrijkste zijn natuurlijk de films, die tezamen uitgroeiden tot een van de succesvolste filmreeksen aller tijden. Afgelopen 2 april was de eigenlijke releasedatum van No Time To Die, alweer de 25ste film in de reeks. Het is een jubileum dat uitgesteld diende te worden als gevolg van de uitbraak van het coronavirus (COVID-19). De nieuwe beoogde releasedatum in Nederland is nu 12 november 2020 en dat geeft ons mooi de kans om nog eens terug te blikken naar de eerdere avonturen van onze geliefde geheimagent. We vervolgen de reeks met bonusartikel, de uitleg van het hiaat van zes jaar waarin geen Bondfilm verscheen tussen 1990 en 1994.

De veelbewogen Bond 17

Volgend op de release van Licence to Kill in juli 1989, werd in mei 1990 begonnen met de pre-productie van de zeventiende film in de James Bond-reeks. Het zou de derde Bondfilm voor Timothy Dalton betekenen. Een teaser poster was zelfs te zien in het Carlton Hotel tijdens het Filmfestival van Cannes in 1990. In augustus van datzelfde jaar meldde The Sunday Times dat Albert R. Broccoli afscheid had genomen van schrijver Richard Maibaum, die aan alle voorgaande Bondfilms had meegewerkt, en van regisseur John Glen, die verantwoordelijk was voor de regie van de laatste vijf films op dat moment. Broccoli maakte een shortlist van mogelijke regisseurs, waarop onder andere John Landis, Ted Kotcheff en John Byrum stonden. Daarnaast schreef zijn stiefzoon en mede-producent Michael G. Wilson een script en werd Alfonse Ruggiero Jr. ingehuurd om zich hier verder over te ontfermen. De productie zou in 1990 van start gaan in Hong Kong, met een premièredatum eind 1991. So far so good zou je zeggen, maar toen belandde de film in de beruchte ‘development hell’, oftewel; Bond 17 werd een project dat nooit officieel werd gecanceld, maar waaraan het werken gewoon werd gestopt en dus geen vooruitgang meer kende.

De situatie was op dat moment dus dat het script klaar was en men zoekende was naar een regisseur. Wat volgde was echter een hoop juridisch gesteggel. Spil in alles was een conflict tussen Danjaq, de vennootschap die eigenaar is van EON Productions, met MGM/UA, over de rechten op de James Bondfilms. Jaren verstreken, maar ondanks dat Dalton nog steeds Broccoli zijn eerste keus was, zag hij het zelf steeds minder waarschijnlijk dat hij nog zou terugkeren. Uiteindelijk werd het juridische getouwtrek in december 1992 beslecht. Daltons’ zevenjarige contract liep echter af. In mei 1993 kondigde MGM aan dat de productie weer in gang was gezet, gebaseerd op een nieuw scenario van Michael France. Broccoli informeerde opnieuw bij Dalton en hij leek open te staan voor het idee. In een interview niet lang daarna vertelde Dalton enthousiast over het combineren van de beste elementen uit zijn eerdere films, en dat als basis te gebruiken voor een laatste film

De casting

Ondanks dat het project nooit van de grond kwam, waren er wel de nodige geruchten. Zo ook betreft de casting. Natuurlijk zou Timothy Dalton terugkeren als James Bond. Als Bondgirl werd gekeken naar Elizabeth Hurley, Catherine Zeta-Jones en Lucy Liu. De laatste werd vast ook gelinkt aan de film, omdat het verhaal zich deels zou afspelen in Hong Kong. Als slechterik werd Anthony Hopkins overwogen. Interessante namen, maar we zullen nooit weten wat er van zou zijn gekomen.

Het verhaal

Verschillende plotdetails van Bond 17, voordat diverse rewrites zouden leiden tot GoldenEye, zijn uitgelekt. Aan de hand hiervan valt een redelijk beeld te schetsen van wat de film had kunnen zijn.

In de pre-creditscène zien we hoe een chemische wapenfabriek in Schotland compleet in de as wordt gelegd nadat een robot op hol slaat. Er volgt de nodige politieke onrust, waarna Het Lagerhuis bevestigt dat alle middelen zullen worden ingezet om het incident te onderzoeken. Hierop wordt Bond opgeroepen door M voor de traditionele briefing van zijn missie.

Dan volgt een verhaallijn die Bond volgt van Hong Kong, naar Japan en China, waarbij hij op zoek gaat naar de kwaadaardige Sir Henry Lee Ching. Sir Henry wordt beschreven als geniale en knappe dertigjarige Brits-Chinese entrepreneur. Hij heeft daarbij de nare gewoonte om ‘ongelukken’ in scène te zetten bij kerncentrales. Iets wat hij vervolgens demonstreert door een robot op hol te laten slaan bij een Chinese kerncentrale bij Nanjing. Belangrijkste motief van de daden van Sir Henry is dat hij wil dat Groot-Brittannië zich terugtrekt uit Hong Kong. Met een achtergrond in electronica dreigt hij vervolgens een computervirus te lanceren om elke commerciële en militaire eenheid in de wereld lam te leggen.

In de climax van de film zouden we vervolgens te zien krijgen hoe Bond via de riolering in Hong Kong terecht komt bij de de basis van Sir Henry, om vervolgens via een afvalpijp toegang te krijgen tot het gebouw. Wat volgt is een klassieke confrontatie tussen Bond en Sir Henry, waarbij de laatste uiteindelijk werd een gruwelijke dood tegemoet gaat als Bond een lastoorts op zijn gezicht weet te richten.

Voor altijd een ‘wat als’

Voor een ieder die zo genoten heeft van de twee avonturen van Dalton als James Bond zal een derde avontuur lange tijd als muziek in de oren hebben geklonken. Helaas heeft het nooit zo mogen zijn. Een belangrijk punt waarom Dalton uiteindelijk afhaakte, was dat Brocolli vond dat Dalton niet alleen maar kon terugkeren voor een enkele film, maar dat hij een soort zekerheid moest afgeven voor meerdere films. Dalton begreep het punt van Broccoli volkomen, maar had op zijn beurt op dat moment in zijn carrière geen zin om zich voor vier of zelfs vijf films aan de reeks te verbinden. In april 1994 nam Dalton officieel ontslag en twee maanden later werd Pierce Brosnan middels een persconferentie aan de pers en het publiek voorgesteld als de nieuwe James Bond. Vanaf dat punt pakken we deze reeks na onze vakantie, want uiteraard lees je ook daar alles over in het volgende artikel in deze rubriek.

In de rubriek De weg naar No Time To Die verschenen eerder artikelen over:
#01 Dr. No | #02 From Russia with Love | #03 Goldfinger | #04 Thunderball | #05 You Only Live Twice | #06 On Her Majesty’s Secret Service | #07 Diamonds Are Forever | #08 Live and Let Die | #09 The Man with the Golden Gun | #10 The Spy Who Loved Me | #11 Moonraker | #12 For Your Eyes Only | #13 Octopussy | #14 A View to a Kill | #15 The Living Daylights | #16 Licence to Kill