Toen Ian Fleming in 1953 met Casino Royale zijn eerste James Bond-roman uitbracht kon hij nooit vermoeden dat dit het begin zou zijn rond een mediafranchise rondom de gelijknamige fictieve geheimagent van de Secret Intelligence Service. Na zijn overlijden in 1964 werden niet alleen de Bondromans voortgezet, ook werden de verhalen bewerkt tot hoorspelen, strips en videospellen. Het allerbelangrijkste zijn natuurlijk de films, die tezamen uitgroeiden tot een van de succesvolste filmreeksen aller tijden. Afgelopen 2 april was de eigenlijke releasedatum van No Time To Die, alweer de 25ste film in de reeks. Het is een jubileum dat uitgesteld diende te worden als gevolg van de uitbraak van het coronavirus (COVID-19). De nieuwe beoogde releasedatum in Nederland is nu 12 november 2020 en dat geeft ons mooi de kans om nog eens terug te blikken naar de eerdere avonturen van onze geliefde geheimagent. We vervolgen de reeks met een film die zich aan de box-office staande wist te houden naast James Camerons’ Titanic.

Opboksen tegen druk en verwachtingen

Na het succes van GoldenEye was de druk groot om opnieuw een succesvolle film in de reeks af te leveren. Toch voerde MGM de druk film op, iets wat producent Michael G. Wilson flinke zorgen baarde. Hij maakte zich daarnaast ook vooral zorgen om de verwachtingen van het publiek. Er werd geprobeerd om GoldenEye-regisseur Martin Campbell opnieuw te strikken, maar deze legde het aanbod naast zich neer omdat hij geen twee Bondfilm op een rij wilde regisseren. Hierop kwamen de producenten terecht bij Roger Spottiswoode, die vooral carrière had gemaakt in de televisiewereld en als (mede)schrijver van 48 Hrs. Zoals eerder moest er een compleet nieuw verhaal worden bedacht voor de film, aangezien er geen Ian Fleming-roman meer was om als basis te gebruiken. De eerste schrijvers van het project waren onder meer John Cork, Richard Smith en romanschrijver Donald E. Westlake. Laatstgenoemde schreef een plot rond een slechterik die van plan was om Hong Kong te vernietigen aan de vooravond van de overdracht aan de Volksrepubliek China. Dit kon echter niet gebruikt worden en dus moest men bijna helemaal opnieuw beginnen.

Het werd uiteindelijk een haastklus, omdat de opnames al waren ingepland. Uiteindelijk was het Bruce Feirstein, de scriptschrijver van GoldenEye, die een script verzorgde. Deze versie ging vervolgens eerst naar Spottiswoode, die op zijn beurt zeven Hollywood-scenarioschrijvers in Londen bijeen bracht om te brainstormen. Zijn keus viel hierbij op Nicholas Meyer. Vervolgens werd er nog door Dan Petrie, Jr. en David Campbell Wilson, voor het weer terecht kwam bij Feirstein. Lang verhaal kort; uiteindelijk was er geen script gereed op de eerste opnamedag. The Daily Mail schreef hierop een artikel over onmin tussen de producenten en Spottiswoode, waarbij Spottiswoode de voorkeur gaf aan de Petrie-versie en de producenten zich achter Feirstein schaarde. En dit alles amper twee weken voordat de opnames zouden beginnen. Ook Jonathan Pryce als Teri Hatcher waren niet tevreden met hun nieuwe rollen en verlangden zelfs dat hun rollen nog verder herschreven zouden worden. Het zorgde voor flink wat geschillen op de set, al werd dit later ook weer tegengesproken en was er soms ook gewoonweg sprake van een misverstand. Zo was Brosnan boos op Hatcher omdat ze een dag te laat op de set verscheen, maar realiseerde hij zich later dat dit kwam door haar zwangerschap, waarop hij haar zijn excuses aanbood.

De opnames

Op 18 januari 1997 begon de 2nd unit onder regie van Vic Armstrong aan de opnames van de pre-title sequentie. De overige opnames begonnen pas op 1 april. Hiervoor kon men geen beroep doen op de voor GoldenEye gebruikte Leavesden Film Studio, aangezien George Lucas daar werkte aan zijn Star Wars-film The Phantom Menace. Hierop werd een nieuwe soundstage gebouwd in een verlaten industrieterrein in de buurt. Het was de bedoeling om sommige scènes in de film op te nemen op locatie in Ho Chi Minh-stad, maar ondanks dat in eerste instantie een visum was verleend, werd deze twee maanden voordat de opnames plaats zouden vinden ingetrokken. Men week hierop uit naar Bangkok, Thailand. Spottiswoode probeerde zo innovatief mogelijk te zijn met betrekking tot de actiescènes, maar omdat hij niet wilde proberen om de tankachtervolging uit GoldenEye te overtreffen, ontstond er een scène met Bond en Wai Lin op een motor. Een andere vondst was de op afstand bestuurbare BMW 750i. Om het te doen voorkomen dat de auto ogenschijnlijk geen bestuurder had, werd de auto zo aangepast dat de bestuurder op de achterbank zat. De opnames vonden over een duur van drie weken plaats op Brent Cross, dat dienst deed als parkeerplaats in Hamburg, waar overigens wel de climax werd gefilmd.

Muziek

Even leek het erop dat John Barry voor de film zou terugkeren als componist, maar hij kwam er op financieel vlak niet uit met de producenten. Hierop koos Barbara Broccoli voor David Arnold, een componist waar ze notabene op was gewezen door Barry. Arnold had de aandacht getrokken van Barry met zijn Shaken and Stirred: The David Arnold James Bond Project, waarbij diverse groten artiesten eerdere Bond-titelsongs uitvoerden in nieuw arrangementen. Met zijn manier van aanpakken mikte Arnold op een klassieke sound met een moderne benadering. Het was een keuze die in goede aarde viel bij veel liefhebbers, die de soundtrack zagen als eerbetoon aan de gehele reeks tot op dat moment. Wel was er veel gedoe rond de titelsong. Zo had Arnold samen met schrijver Don Black en singer-songwriter David McAlmont een demo opgenomen, maar wilde MGM een grotere naam op het affiche en nodigden verschillende zangers uit voor zij een definitieve keuze maakte. Dit proces resulteerde in maar liefst twaalf inzendingen, waaronder nummers van Swan Lee, Pulp, Saint Etienne, Marc Almond en Sheryl Crow. De keuze viel op Crow en Arnolds’ compositie Surrender, dat werd vertolkt door KD Lang, werd gebruikt voor de eindtitels.

Het verhaal

Als er een vreemd incident plaats vind in de Zuid-Chinese Zee, is de krant Tomorrow er als de kippen bij om het nieuws te verslaan. Het blijkt een plan van de megalomane mediamagnaat en eigenaar van de krant Elliot Carver om een conflict te creëren tussen de Britten en China. MI6 krijgt 48 uur de tijd voor een onderzoek. De publieke opinie zint op wraak, maar het is M opgevallen dat de Tomorrow haar artikel al publiceerde voordat het nieuws was vrijgegeven. Bovendien werd er een vreemd signaal opgevangen van een satelliet in Japan. Bond wordt hierop naar Hamburg gestuurd, waar Carver zijn nieuwe televisiezender lanceert. Daar ontmoet hij niet alleen de Chinese spionne Wai Lin, maar ook Carvers’ vrouw Paris; een oude liefde van Bond. Met hun hulp ontdekt Bond Carvers’ plannen voor een wereldwijd imperium en een laatste nieuwsartikel over een oorlog tussen China en Groot-Brittannië.

Leuke feitjes

· Waar veel mensen gelijkenissen zullen zien tussen Elliot Carver en Rupert Murdoch, baseerde schrijver Bruce Feirstein het op mediamagnaat Robert Maxwell. Carver’s gerapporteerde dood toont dan ook veel overeenkomsten met het overlijden van Maxwell.
· Actrice Teri Hatcher was drie maanden zwanger toen de opnames van start gingen. Haar vertegenwoordiger verklaarde echter dat de zwangerschap geen invloed op het productieschema heeft gehad.
· Dit is de eerste film die werd gemaakt na het overlijden van Albert R. Broccoli, die sinds het eerste uur aanwezig was geweest als producent. De film werd dan ook aan hem opgedragen.
· In deze film gebruikt Bond voor het eerst de Walther P99 als vuurwapen, dit waar hij vanaf Dr. No een Walther PPK gebruikte. Bond zou de P99 gebruiken totdat Daniel Craig in 2008 terugkeerde naar de PPK in Quantum of Solace .
· De titel van de film zou oorspronkelijk Tomorrow Never Lies zijn. Echter, iemand las per ongeluk Tomorrow Never Dies, waarop besloten werd dat deze titel beter klonk.
· Ondanks dat de keuze op de song van Sheryl Crow viel, zou de inzending van Pulp alsnog verschijnen als b-kant op een van hun singles. Het werd hernoemd naar Tomorrow Never Lies.
· Sir Anthony Hopkins werd officieel gecast als Elliot Carver, maar hij liep na drie dagen weg van de chaotische productie, eigenlijk vooral omdat er geen opnamescript was. Hij nam hierop een rol aan in Martin Campbells’ The Mask of Zorro.

Van satire naar realiteit

De film kreeg een World Charity Premiere in het Odeon Leicester Square op 9 december 1997, waarna de wereldpremière volgde op 12 december. De opbrengsten van GoldenEye werden niet gehaald, maar gezien de film zich redelijk staande hield tegen het geweld van James Camerons’ Titanic was men niet ontevreden. De film zelf kreeg gemengde kritieken, waarbij vooral de formulematigheid van de film naar voren kwam. Wel werden de actiescènes geprezen en kreeg Brosnan opnieuw voor zijn optreden. Waar men ten tijde van de release vooral dacht dat de makers een satire wilde neerzetten van Murdochs media-imperium, zal men de film twintig jaar na dato wellicht toch wat anders bekijken. In een tijd van fake news lijkt technologische manipulatie vandaag de dag namelijk behoorlijk aannemelijk. Vrij snel na de release van de film begonnen de werkzaamheden aan de volgende film, de eerste van scenarioschrijvers Neal Purvis en Robert Wade. Het zou de eerste Bondfilm worden met een vrouwelijke hoofdschurk. Je leest er alles over in het volgende artikel in deze rubriek.

In de rubriek De weg naar No Time To Die verschenen eerder artikelen over:
#01 Dr. No | #02 From Russia with Love | #03 Goldfinger | #04 Thunderball | #05 You Only Live Twice | #06 On Her Majesty’s Secret Service | #07 Diamonds Are Forever | #08 Live and Let Die | #09 The Man with the Golden Gun | #10 The Spy Who Loved Me | #11 Moonraker | #12 For Your Eyes Only | #13 Octopussy | #14 A View to a Kill | #15 The Living Daylights | #16 Licence to Kill | #17 GoldenEye

Bonusartikelen:
Bond 17