Na een korte afwezigheid keert Jack Silva terug naar Libië om zich daar bij zijn team te voegen. Hun opdracht is om stand-by te staan mochten er problemen ontstaan omtrent het verblijf van een Amerikaanse senator op het consulaat. Op 11 september 2012 gaat het echter alsnog gruwelijk mis als een groep terroristen de verblijfsplaats van de senator aanvalt. Als de bewaking van zijn villa op de vlucht slaat wordt het team van Jack ingezet om de schade te beperken. Tijdens de maar liefst dertien uur durende aanval toont het team hun moed door met heldhaftige daden in een strijd tegen een grote overmacht een grotere ramp te voorkomen.

In de jaren 90 was Michael Bay verantwoordelijk voor een handvol zeer vermakelijke films als Bad Boys, The Rock en Armageddon. De laatste jaren ligt zijn focus vooral op het uitbreiden van de Transformers franchise, films die keer op keer met gemengde reacties ontvangen worden. Nu is daar 13 Hours: The Secret Soldiers of Benghazi, gebaseerd op het boek van Mitchell Zuckof dat het waargebeurde verhaal vertelt over de moedige huurlingen van Benghazi. Dat het hier een waargebeurd verhaal betreft deed de verwachtingen wellicht wat toenemen, maar helaas heeft het er alle schijn van dat Bay het verhaal zwaar heeft aangedikt en er een dikke pro-Amerikaanse saus overheen heeft gegoten. Op zich niets nieuws, want bij het horen van de naam van de regisseur weet je eigenlijk op voorhand al dat je naar weinig subtiele puur Amerikaanse propaganda-film gaat kijken.

Het eerste wat opvalt aan de film is de tergend trage opbouw van de film, iets wat op zich niet eens zo’n slecht voorteken is. Als Jack terugkeert naar Libië om zich bij het ingehuurde beveiligingsteam te voegen dat het consulaat moet beschermen, lijkt het er zelfs even op dat de film een vrij waarheidsgetrouw beeld zal schetsen. Helaas blijkt het vooral een aanzet tot iets wat lijkt op een verhaallijn waarin Bay de kijker ten onrechte wil doen geloven dat Amerika de absolute Messias is geweest van Libië. Zelfs de dialogen van de soldaten onderling lijken alle Amerikaanse acties te vergoelijken. Dit terwijl ondertussen algemeen bekend is dat Amerika in veel gevallen eigenlijk weinig tot niets in dergelijke landen te zoeken heeft. Natuurlijk rechtvaardigt dit het terrorisme absoluut niet, maar elke kant heeft natuurlijk zijn verhaal. Wat dat betreft kan de film niet in de schaduw staan van films als Lone Survivor en American Sniper. Films die dan wellicht ook de nodige propaganda bevatte, maar wel een teer punt wisten aan te snijden.

Als na een klein half uur de kogelregens beginnen wordt de kijker vermoeid met nog bijna twee uur met een hoop geschreeuw, geschiet en geren, alles natuurlijk voorzien van een bombastische soundtrack. Daarnaast blijkt van een tactische strategie bijna geen sprake meer en dat is dan ook zeker een storende factor. Je krijgt hierdoor meermaals het gevoel alsof je naar een aflevering zit te kijken van The A-Team in Libië. Om het plaatje compleet te maken wordt ook de vijand vrij hersenloos in beeld gebracht. Alles gefilmd midden in de actie, waardoor je als kijker zo middenin de chaos zit dat veel scènes amper te volgen zijn. Zo heeft Michael Bay spijtig genoeg het bronmateriaal flink teniet gedaan door zijn kenmerkende sausje over ieder element in de film te gooien. En dan mogen we blij zijn dat de film uiteindelijk is ingekort naar 144 minuten, want zijn eerste bedoeling was om een versie van maar liefst 240 minuten uit te brengen.

13 Hours: The Secret Soldiers of Benghazi is een Amerikaanse propaganda film geworden die zeker buiten de landsgrenzen van de Verenigde Staten de nodige vraagtekens zal oproepen. Het moet gezegd worden dat de cast prima op dreef is en locaties erg sterk zijn gekozen, maar daarnaast zit de ondertussen bekende Michael Bay saus de film danig in de weg. Zo weet hij het zelfs te presteren om het geheel slap en vaak ongeloofwaardig te laten aanvoelen, juist op het moment dat de film een wat serieuze toon probeert aan te slaan. We mogen dan ook zeker niet spreken van een natuurgetrouwe weergave en hiermee doet hij het bronmateriaal, dat de nodige potentie had, dan ook absoluut geen recht aan.