Onder de namen One, Two, Three, Four, Five en Six werken zes mensen samen om beruchte criminelen uit te schakelen. Eerder verdwenen zij van de radar door hun eigen dood in scène te zetten. Als spoken uit het verleden met een grote vrijheid werden ze vervolgens samengebracht door One, een miljardair genie en leider van het team. Met hun unieke vaardigheden gaan ze als team op missie om hun verlangen te dorsten om de toekomst te veranderen. Een spectaculaire missie in Florence, Italië brengt hun op het spoor van Rovachs, de bloeddorstige dictator van Turgistan.

Nadat Michael Bay halverwege de jaren 90 doorbrak met spectaculaire blockbusters als Bad Boys, The Rock, en Armageddon, was hij in de tweede helft van het vorige decennium vooral in de weer met zijn Transformers-films. In tien jaar tijd, van 2007 tot en met 2017, leverde hij maar liefst vijf films af in die reeks en ondanks stevige kritieken waren de films stuk voor stuk een succes aan de box office. Toch is het jammer, zeker in een wereld waarin alles veel te serieus wordt genomen, dat hij zich jaren beperkte tot de strijd tussen de Autobots en de Decepticons. Natuurlijk, Pain & Gain was een voor Bay begrippen fijn klein filmpje en het biografische 13 Hours: The Secret Soldiers of Benghazi was zelfs vrij sterk te noemen, maar toch misten we het heerlijke bombastische plezier maken in een aarde omgeving een beetje. Met deze 150 miljoen dollar kostende Netflix-actiefilm lijkt daar eindelijk weer eens verandering in te komen.

De opening van de film onderstreept deze ambitie in elk geval nog maar eens. Aan de hand van een spectaculaire ontsnapping met een gifgroene Alfa Romeo, die zich afspeelt in Florence, Italië, worden we 20 minuten ondergedompeld in visueel sterk weergegeven actie. Het is iets waar Bay bekend om staat en wat hij duidelijk niet verleerd is. Toch is de kijker wel wat zoekende naar het hoe en wat in het verhaal, al krijgt je daar aan de andere kant weinig tijd voor om over na te denken; nog zoiets waar Bay om bekend staat. Toch valt niet te ontkennen dat alles er gelikt uitziet en de kijker lijkt zich dan ook op te kunnen maken voor heerlijk popcorn vermaak. Maar zoals iedereen weet, de popcorn smaakt thuis nooit zo lekker als in de bioscoop. Het duurt dan ook niet lang voordat de eerste irritaties de kop op steken. Want waarom wordt de overleden chauffeur van het gezelschap vervangen door een militair getrainde sluipschutter? Daarnaast lijkt One de slechtst denkbare leider en komt alles direct tamelijk inhoudsloos over. En dan is er nog het volgas met een auto inrijden op een menigte inrijden; behoorlijk not done anno 2019, gezien de omstandigheden van het terreur van de afgelopen jaren. Oh en wie heeft besloten om Abu Dhabi door te laten gaan voor Las Vegas?

Hoofdrolspeler en de beoogde dragende kracht van dit alles is Ryan Reynolds, die voor de gelegenheid Rhett Reese en Paul Wernick, zijn scenarioschrijvers van onder andere de Deadpool-films, met zich meenam. Naast Reynolds zien we Française Mélanie Laurant als “Two”, Manuel Garcia-Rulfo als “Three”, Ben Hardy als “Four”, Adria Arjona als “Five” en Dave Franco als “Six”. Het zijn de zes uit de titel, maar als Six al vroeg het toneel verlaat, gaan we vrolijk door met tellen en wordt er een nieuwe Six gevonden in “Seven”, gespeeld door Corey Hawkins. Op papier een meer dan redelijk cast, waarbij het niemand zal verbazen dat Bay alle personages weer neerzet als perfecte mannen en en bloedmooie vrouwen die zo uit een mode catalogus zijn komen wandelen. Voor diepgang hoef je niet bij deze film te zijn en dat wordt niet geholpen door het schrijfteam. De dialogen zijn inwisselbaar of eigenlijk zelfs volledig overbodig en alle grapppen lijken leftovers van de Deadpool-films. De film draait dan ook eigenlijk en alleen om de visuele flair van Bay, maar dat blijkt gewoonweg niet voldoende voor een goede film.

6 Underground is peperdure, maar volstrekt inhoudsloze actieporno dat weinig meer te bieden heeft dan de visuele flair van regisseur Michael Bay. Wie een blik werpt op zijn oeuvre zou kunnen stellen dat het nooit anders is geweest, maar 6 Underground spant de kroon. De film kent amper logica en is soms zo belachelijk dat het ronduit een belediging is voor zijn kijkers. De actie uit de opening is visueel misschien nog veelbelovend, waardoor je het gebrek aan logica neigt te vergeven, maar achteraf gezien blijkt het vooral een vroeg hoogtepunt. Daarnaast is het al direct gissen naar het hoe en wat, waarbij nog maar eens blijkt dat Bay het in zich om zelfs een oersimpel verhaal nog onnodig ongewikkeld te brengen. Dat hij dit vervolgens weer probeert te compenseren met zijn visuele flair benadrukt zijn tekortkomingen nog maar eens en zorgt dat de film ontaard in volledige chaos. Voor het oog overigens wel hele lekkere chaos, maar op het kleine scherm is dat toch lang niet zo imponerend dan thuis. Dit alles doet je afvragen of het dure prijskaartje van de film wel te verantwoorden valt en laten we het maar helemaal nog niet hebben over de mogelijkheid om een volledige franchise hieraan op te gaan hangen.