De 43-jarige Suze Trappet krijgt te horen dat ze niet lang meer te leven heeft omdat haar immuunsysteem flink is aangetast door het veelvuldig inademen van haarlak tijdens haar werk als kapster. Om haar uitzichtloze toekomst toch nog enige invulling te geven, besluit ze op zoek te gaan naar haar zoon die ze op haar 15de heeft af moeten staan ter adoptie. Op het bureau van Interne Zaken waar ze haar mogelijk kunnen helpen komt ze per toeval in contact met vijftiger Cuchas die net een poging onderneemt om een einde aan zijn leven te maken nadat hij te horen heeft gekregen dat hij als IT-er ruimte moet maken voor een nieuwe generatie. Enigszins onder dwang besluit Cuchas om Suze te helpen in de zoektocht naar haar zoon, maar daarvoor zijn er een hoop hobbels te nemen. Helemaal omdat de politie ze op de hielen zit aangezien de zelfmoordpoging van Cuchas uiteindelijk per ongeluk eindigde in een moordaanslag op één van zijn collega’s. De oplossing voor de mogelijke verblijfplaats van de jongen ligt in het archief van de stad waar ze de blinde archivaris Blin tegen het lijf lopen. Blin kwijnt al een paar jaar weg tussen de metershoge archiefkasten en dus besluit hij om ze te helpen in hun zoektocht. Het resulteert in een doldwaze rit waarin het drietal in de ene na de andere onwaarschijnlijke situatie belandt.

Dat regisseur Albert Dupontel, ook te vinden in de mannelijke hoofdrol, een groot fan is van landgenoot Jean-Pierre Jeunet (Amelie) en levende legende Terry Gilliam (Monty Python, 12 Monkeys) was al te zien in zijn grootste succes uit 2017 toen zijn boekverfilming Au revoir là-haut behoorlijk goed in de smaak bleek te vallen. Net als zijn grote voorbeelden was de film een kunstzinnig avontuur waarin fantasie en sprookjesachtige taferelen hoogtij vieren en op prachtige wijze tot uiting kwamen. Ook het veel kleinschaligere Adieu les cons, dat dit jaar zeven César-awards, de Franse Oscars, in de wacht wist te slepen is de ode aan zijn idolen goed voelbaar. Toch komt het ditmaal helaas een heel stuk minder uit de verf.

Het verhaal van Adieu les cons is vrij simpel; drie totaal verschillende types komen toevallig met elkaar in aanraken en belanden in een gezamenlijk avontuur waarbij ze kunnen rekenen op elkaars steun. Een prima basis voor een film met een lach en een traan, maar toch blijft het in Adieu les cons allemaal wat oppervlakkig. Regisseur Dupontel houdt de vaart er behoorlijk in en weet de film zelfs onder de 90 minuten te houden. Daardoor is er weinig ruimte voor verdieping. Verdieping die juist zo broodnodig is om de motieven van de personages goed te kunnen begrijpen waarom ze hun leven op het spel zetten voor een wildvreemde die ze toevallig net hebben ontmoet. Dat ze niet zonder elkaar kunnen is een gegeven, maar de manier waar het gebeurt is vrij makkelijk opgezet. Net zoals de rest van het verhaal overigens dat van toevalligheden aan elkaar hangt. Te vaak leunt de film op toevallige gebeurtenissen die precies op het juiste moment plaatsvinden om die eerder genoemde vaart er maar flink in te kunnen houden. Blijft er dan nog wel genoeg over om die zeven César Awards te kunnen rechtvaardigen?

Dupontel heeft ze ongetwijfeld ook te danken aan zijn enorme populariteit in Frankrijk. Hetzelfde wat overigens geldt voor de actrice die hij heeft weten te strikken voor de hoofdrol. Virginie Efira heeft een behoorlijk drukke agenda, waaronder het aankomende Benedetta van onze eigen Paul Verhoeven, en is inmiddels een klinkende naam om mensen naar de bioscopen te lokken. En dat is misschien maar goed ook, want met een minder populaire cast was het nog maar de vraag geweest of Adieu les cons echt zo goed in de smaak was gevallen. De humor springt er namelijk ook niet bepaald uit en scheurt meer tegen slapstick aan dan ongetwijfeld de bedoeling met zijn geweest. Hoe leuk het misschien ook is om een blinde allerlei handelingen te zien doen die niet tot zijn dagelijkse routine horen. Adieu les cons is niet van hetzelfde niveau als Dupontel’s vorige film die gerekend mag worden tot een hedendaagse filmklassieker van Franse bodem. Adieu les cons valt in de categorie ‘aardig’, maar is helaas ook niet meer dan dat.

Extra’s: Adieu les cons ligt in Nederland enkel op dvd in de (digitale) winkelschappen en kent geen extra’s. Alleen de trailer is op de schijf terug te vinden, net zoals die van zijn vorige film: Au revoir là-haut (aanrader!)

Adieu les cons is een matige komedie uit de koker van filmmaker Albert Dupontel die in schril contrast staat met zijn vorige film Au revoir là-haut. Dupontel gebruikt dezelfde sprookjesachtige manier van filmen, maar die blijkt toch een stuk minder goed te werken bij het verhaal over drie wildvreemden die samenwerken om de zoon van één van hen te vinden die ooit ter adoptie is afgestaan. Dupontel houdt de vaart er dusdanig in dat het de film ontbreekt aan enige diepgang die wel ontzettend bij de kijker wordt gemist om op de juiste manier mee te kunnen leven met de drie hoofdpersonages. Adieu les cons verzandt helaas al veel te snel in toevalligheden en slapstick-scenes die een echt lekker lopende komedie teveel in de weg lijken te zitten. Adieu les cons is een aardige poging tot humor, en heeft ook zeker een paar geslaagde grappen, maar na het zien van zijn vorige film verwacht je van een filmmaker als Dupontel helaas net wat meer.

Met dank aan Cinéart Nederland voor het recensie-exemplaar.