Aladdin zwerft samen met zijn aapje Abu rond door de havenstad Agrabah. Om te overleven steelt hij zijn eten, waarbij hij meer dan eens in conflict komt met de wachters van de sultan. Jafar, de grootvizier van de sultan, is in een geheimzinnige grot op zoek naar een mysterieuze lamp. Maar het blijkt dat alleen een uitverkorene, omschreven als een ruwe diamant, de lamp voor hem kan bemachtigen. Als Jafar ontdekt dat Aladdin die persoon is, laat hij hem arresteren en verleidt hij hem om de lamp te bemachtigen omdat die hem de rijkdom kan geven om indruk te maken op Jasmine, de dochter van de sultan. Als Aladdin de lamp in bezit krijgt, komt hij erachter dat er een Geest in de lamp zit die de eigenaar drie wensen laat doen. Aladdin zet alles op alles om met zijn wensen het hart van Jasmine te veroveren, maar Jafar heeft hele andere plannen en doet er alles aan om de lamp van Aladdin te stelen om zo de macht in Agrabah te grijpen.

In 1992 bracht Disney de vrijwel direct tot klassieker uitgeroepen animatiefilm Aladdin met veel succes naar het scherm toe. De laatste jaren draait Disney overuren om hun animatiefilms om te toveren tot een live-actie spektakel en dit keer is de beurt aan Aladdin. Voor de regie werd Guy Ritchie aangetrokken, die in het verleden enerzijds succesvol was met films als Snatch en The Man from U.N.C.L.E., maar anderzijds ook gruwelijk de plank missloeg met een film als King Arthur: The Legend of the Sword. De eerste reacties op de trailer waren niet bepaald mild, vooral omdat alles erg kitcherig overkwam en er een lachwekkend blauwe versie van Will Smith uit de lamp werd getoverd als Genie. Het is dan ook nog maar de vraag of Ritchie wel de juiste man was om met deze nieuwe versie van Aladdin nog enigszins origineel en vernieuwend uit de hoek te komen. Het is iets dat hij niet weet in te lossen, want Ritchie houdt krampachtig vast aan de animatiefilm van weleer en wijkt daar amper vanaf.

Toch doet hij wel een poging en wijkt de opening van de film direct af. We zien Genie in zijn menselijke vorm op een boot, waarbij hij verhalen aan de kinderen aan boord vertelt. Helaas raakt deze opening kant noch wal en voegt deze wezenlijk niets toe aan het grote geheel. Vervolgens verplaatst het verhaal zich naar Agrabah, waar we kennismaken met Aladdin en zijn aapje Abu. Hij ontmoet Jasmine, een meisje uit het paleis, en raakt op slag verliefd op haar. Het is een weinig indrukwekkend begin, waarbij de welbekende liedjes je al snel om de oren vliegen, uiteraard opnieuw ingezongen door de cast. En daar zit deels het probleem; de vernieuwing doet de liedjes niet bepaald goed en ook het acteerwerk is soms van een bedenkelijk niveau. Door de presentatie krijgt de film een hoog Bollywood-gehalte mee. Gelukkig is het niet alleen kommer en kwel en wordt de film na een mager eerste half uur gelukkig een stuk beter.

Vanaf het moment dat het verhaal zich verplaatst naar de mysterieuze grot wint de film overduidelijk aan kwaliteit. Dit is overigens niet te danken aan de jammerlijk miscaste Marwan Kenzari, maar vooral aan de visuele pracht. Toch is het lastig wennen aan Will Smith als de digitaal blauw gekleurde Genie. Aan de andere kant is het wel diezelfde Will Smith die de film nog de moeite waard maakt door zijn eigen draait te geven aan zijn liedjes. Verder passeert eigenlijk gewoon het overbekende verhaal revue, waarbij amper afgeweken wordt van het origineel. Wel zijn er een kleine handvol nieuwe liedjes toegevoegd, maar die halen het niveau van de oudere liedjes nergens. Wat de film dan weer helpt is dat het tempo de volledige speelduur wonderbaarlijk hoog ligt, waardoor de film nergens echt stilvalt. Toch kan je je wel steeds meer het nut van dergelijke remakes af gaan vragen. Wellicht kan Disney de focus beter leggen op een origineel verhaal in plaats van het uitmelken van haar oude successen.

Aladdin ziet er visueel gelikt uit, maar houdt te krampachtig vast aan het origineel. Juist als Ritchie lef lijkt te tonen met de opening blijkt de film als snel van een bedroevend niveau. Gelukkig wordt dit later nog enigszins goed gemaakt als Aladdin de geheime grot betreedt. Toch is het opvallend dat juist Will Smith het grootste pluspunt is aan de film, gezien de kritiek die er was na de eerste trailerbeelden. Hoewel je natuurlijk bedenkingen kan hebben bij het zien van een blauw gekleurde Will Smith als Genie zijn zijn grappen wel raak en weet hij als enige op een acceptabele manier zijn liedjes neer te zetten. Verder is het allemaal vrij slapjes, waarbij de film door de aankleding, zang en dans soms zal aanvoelen als een derderangs Bollywood-film. Gelukkig ligt het tempo hoog, waardoor deze live-action remake nog best vermakelijk is voor een keer. Toch is het te hopen dat The Lion King, de volgende live-action remake, van aanzienlijk hoger niveau is.