Berlijn, juni 1940. Otto en Anna Quangel zijn een liefdeloos echtpaar geworden die het bericht ontvangen dat hun enige zoon is overleden aan het front. Hierop besluiten zij zich te gaan verzetten tegen Hitler en zijn regime. Hun gevoel hierbij wordt nog eens versterkt als zij getuige zijn van het gruwelijke lot van een oude Joodse dame die bij hun in het gebouw woont. Otto begint postkaarten te schrijven met teksten die mensen oproept om in opstand te komen tegen Hitler en de Nazi’s. Bewust van het lot dat ook vrouwen wacht voegt Anna zich bij hem, waarbij ze de postkaarten achterlaten op publieke plaatsen. Door hun vastbeslotenheid en het risico van hun acties groeien Otto en Anna weer naar elkaar toe.

Alone in Berlin, de originele titel is Jeder stirbt für sich allein, is gebaseerd op een roman uit 1947 van de Duitse auteur Hans Fallade. Het werk werd postuum gepubliceerd en staat bekend als een van de beste boeken over de Duitse weerstand tegen de Nazi’s. Het boek vormde in 1962 en 1975 de basis voor een film en in 1970 verscheen zelfs een televisieserie, allen van Duitse oorsprong. Dat het boek pas zo laat een Engelstalige verfilming heeft gekregen heeft ongetwijfeld te maken met het feit dat de film pas in 2009 voor het eerst in het Engels werd uitgegeven. Vincent Pérez deed samen met Marco Pacchioni de gouden zet om twee jaar eerder de filmrechten voor het boek te kopen. Een verfilming die opeens erg interessant werd toen het boek verrassend goed verkocht in Groot-Brittannië en de Verenigde Staten.

Dat het boek opeens weer zo in de aandacht stond, zorgde er ook voor dat men bij deze verfilming kon rekenen op een zeer behoorlijke cast, die stuk voor stuk bestaat uit kwaliteitsacteurs. Zo zijn Emma Thompson en Brendan Gleeson te zien als het echtpaar Otto en Anna Quangel. Beiden leveren hier uitstekend werk. De film kent naast uitstekende acteerwerk, ook enkele sterke scènes. Zo wordt aan het begin van de film direct het perspectief duidelijk als de overwinning op de Fransen wordt gevierd door Duitse kinderen. Ook de staat van de relatie tussen Otto en Anna wordt direct sterk weergegeven als zij het bericht ontvangen dat hun zoon is overleden.

Toch is het spijtig dat er is gekozen voor een Engelstalige film, waarbij de personages voorzien zijn van een dik Duits accent. Dit komt de geloofwaardigheid niet bepaald ten goede en laten we wel zijn; als op en top Ier staat Gleeson al direct op een onoverbrugbare achterstand als hij in de huid kruipt van een Duitser, hoe goed hij hier verder ook acteert. Wat dat betreft komt de in Duitsland opgegroeide Daniel Brühl een stuk beter uit de verf als Escherich, een Nazi-officier die ermee wordt belast om de oorsprong van de postkaarten te achterhalen. Dat zijn personage niet al te zwart-wit wordt neergezet en ook hij flink te vrezen heeft van de Gestapo maakt zijn rol erg boeiend.

Alone in Berlin is ondanks de taalbezwaren dan ook zeker de moeite van het kijken waard. Zo is het interessant om eens een film te zien waarin de Duitsers niet alleen geprojecteerd worden als het grote kwaad. Het perspectief waarin de film zich afspeelt, en het feit dat zeker niet alle Duitsers pro-Hitler waren, zorgt voor een frisse blik. Wel ligt het tempo van de film vrij laag en kan je je natuurlijk afvragen hoe groot de invloed van de acties van het echtpaar Quangel is geweest. Het zal hooguit een druppel op de gloeiende plaat zijn geweest, al zijn de acties natuurlijk bewonderenswaardig.

Extra’s: Naast de hoofdfilm staat er verder geen bonusmateriaal op de dvd. Zeer spijtig, want zeker gezien het bronmateriaal en de eerdere verfilmingen in het achterhoofd had er een interessante making of gemaakt kunnen worden.

Alone in Berlin is een trage, maar boeiende film gebaseerd op een waargebeurd verhaal. Aan de hand van sterk acteerwerk van Thompson, Gleeson en Brühl worden we meegenomen naar een Nazi-Duitsland waar enkele mensen zich op kleine schaal verzet tegen Hitler en zijn onderdanen. Dat hierbij eerst iets ergs moet gebeuren voor de ogen worden geopend is daarin een bekend gegeven. Wel is het jammer dat er is gekozen voor een Engelstalige verfilming, wat de film wellicht toegankelijk maakt voor een groter publiek, maar waarbij ook een deel van de geloofwaardigheid verloren gaat. Toch is Alone in Berlin zeker het kijken waard en toont het nog maar eens dat zeker niet alle Duitsers een slecht mens waren ten tijden van de Tweede Wereldoorlog.

Met dank aan Paradiso Filmed Entertainment i.s.m. Remain In Light voor het recensie-exemplaar.