Tom Curry is een vuurtoren bewaker die op een dag na een zware storm een bewusteloze vrouw op de rotsen vind. Hij neemt haar mee, maar merkt al snel dat deze vrouw niet een gewone vrouw is. Het blijkt te gaan om Atlanna, de prinses van onderwaternatie Atlantis, die op de vlucht is geslagen voor het regime van Atlantis. Atlanna en Tom krijgen een hartstochtelijke relatie waar een bijzonder kind uit voort komt, die het stel Arthur noemt. Als Atlanna ontdekt wordt door mensen uit haar thuisland moet zij op de vlucht slaan en laat zij Tom en Arthur moederziel alleen achter. Jaren later als Arthur bekend staat als de Aquaman, een man die onschuldige mensen uit benarde situaties redt, blijkt Arthur een halfbroer te hebben die de macht over Atlantis heeft overgenomen. Arthur moet op zoek naar de mythische drietand van koning Atlan om zo een oorlog tussen de mensen uit de zeewereld en de vastelandbewoners te voorkomen.

Aquaman wordt door stripliefhebbers vaak als een van de minst interessante superhelden gezien, waardoor hij vaak wat naar achtergrond wordt gedrukt. Zo wordt hij altijd pas genoemd na Superman en Batman en werd hij pas bij hun strijd in Batman v Superman: Dawn of Justice geïntroduceerd in de vorm van een cameo. Het personage wordt gespeeld door Jason Momoa, een spierbundel die doorbrak met zijn rol in de HBO-serie Game of Thrones. Waar in de eerste fase van het DC Universum de regie meermaals werd verzorgd door Zack Snyder, is er voor Aquaman gekozen voor James Wan. Op zich niet zo vreemd want ondanks dat Man of Steel, Batman v Superman: Dawn of Justice en Justice League het financieel behoorlijk goed deden, hield de kritiek maar aan. Wan bewees zich in het verleden al met films als The Conjuring en Furious 7 en dus lijkt men hier uit een ander vaatje te tappen. Toch liepen de fans na het zien van de eerste beelden niet over van enthousiasme aangezien de film gedomineerd leek te gaan worden door met de computer gegenereerde effecten.

Het is een twijfel die zeker terecht blijft, al heeft de film ook zeker zijn goede kant. Zo kent deze stand alone-film over Aquaman een behoorlijke lengte, maar weet dat moeiteloos te vermaken. Het verleden van Arthur wordt hierbij met een prima opening toegelicht, zodat het voor de mensen die niet zo bekend zijn met het DC Universum direct allemaal prima te volgen is. Dit verslag in vogelvlucht van de kinderjaren van Arthur bestrijkt pakweg het eerste half uur, om vervolgens toe te werken naar het daadwerkelijke verhaal. Enige storende hierbij zijn het aanhalen van een aantal randzaken, waarbij je je na afloop zal afvragen wat deze nu daadwerkelijk aan de film hebben toegevoegd. Zo is daar David Kane alias Black Manta, een vijand van Aquaman. Niet alleen lijkt hij met zijn pak regelrecht uit een aflevering van de Power Rangers te zijn gehaald, ook voelt zijn aanwezigheid aan als opvulling en bovenal als een opzet naar een eventueel tweede deel. Het is iets wat we de laatste jaren vaak tegenkomen en wellicht is het een aanrader richting de makers om zich eens te focussen op het heden en niet te ver vooruit te kijken. Maar goed, dat is kritiek die het DC Universum vaker ten deel is gevallen.

Toch is het grootste punt van kritiek wel de wisselvallige kwaliteit van de CGI in deze film. Enerzijds ziet het er allemaal behoorlijk gelikt uit, maar anderzijds zijn legio scènes op te noemen die simpelweg vrij slecht gemaakt zijn. Dit wordt bijvoorbeeld bij het eerste gevecht tussen Arthur en zijn broer Orm pijnlijk duidelijk. Ze vechten bovenop een standbeeld, waarbij de scène ook nog eens vrij onnatuurlijk van bovenaf wordt gefilmd. Het zorgt ervoor dat het overduidelijk is dat deze scène vrijwel volledig uit de computer is komen rollen en hoe meer de camera uitzoomt, hoe slechter het eruit ziet. We kunnen dan ook gerust stellen dat de film gebaad was geweest bij een betere balans tussen praktische en digitale effecten, want dan had de score van de film, die het toch vooral moet hebben van zijn indrukwekkende beeldpracht, zomaar wat hoger kunnen uitvallen. Helaas is dat niet het geval en blijkt deze scène slechts een van de (te) vele die met dit probleem kampt. Wie de film in de bioscoop bekijkt zal moeten constateren dat het er, zeker in 3D, allemaal nog redelijk uitziet, maar in 2D of straks thuis op de bank kan het haast niet anders dan dat dit de film behoorlijk in de weg gaat zitten en storend zal werken op het kijkplezier.

Aquaman is een aardig opgezet oorsprongsverhaal, dat zichzelf tekort doet en zelfs bijna kopje onder gaat aan overvloedige en veelal matige computer gegeneerde effecten. Grootste pluspunten zijn dan ook Jason Momoa, die indruk maakt als Arthur Curry alias Aquaman, en het best leuk uitgewerkte verhaal. Zack Snyder, die bekend staat om zijn overdaad aan CGI, staat dit keer dan wel niet aan het roer, maar het is op elk vlak voelbaar dat hij als producent nog steeds een flinke vinger in de pap had. Wat ook zeker niet in het voordeel van de film werkt is de overbodige toevoeging van Black Manta, een villain wiens pak haast kinderlijk slecht is gemaakt. Wel zet zijn aanwezigheid de deur wijd open voor een vervolgfilm, maar het is te hopen dat de makers zich dan flink gaan focussen op een betere balans van CGI en praktische effecten. Het is eerlijk gezegd sowieso te hopen dat DC eindelijk eens afscheid neemt van Zack Snyder, want alleen dan lijkt het DC Universum nog een kansje van slagen te hebben. De keer op keer terugkomende strijd met concurrent kan het beste voorlopig vergeten worden. Helaas is Aquaman geen film als Wonder Woman, welke nog steeds geldt als positief incident ondanks alle potentie die keer op keer aanwezig is.