In het New York van de jaren ’80 groeit de twaalfjarige Paul op in een ogenschijnlijk gelukkig en hecht gezin. Paul is door zijn creativiteit echter een beetje het buitenbeentje van de familie. Alleen zijn opa lijkt hem te begrijpen en zijn creativiteit te stimuleren. Op school staan de zaken er niet heel anders voor en haalt Paul met zijn beste vriend John, een Afro-Amerikaanse jongen die bij zijn oma leeft, de nodige streken uit. Ondanks hun verschillende thuissituaties weten de twee elkaar in elke mogelijke situatie te vinden. Maar na de zoveelste streek van Paul op school wordt hij naar een dure privéschool gestuurd waar ook zijn broer terecht is gekomen. Paul voelt zich er echter alles behalve op zijn gemak en voelt de kloof tussen hem en John alleen maar groter worden. Op tegendraadse wijze beraamt hij samen met John een plan om zijn huis en leefomgeving te ontvluchten, maar dat lijkt makkelijker gezegd dan gedaan.

Het lijkt een nieuwe trend te worden: filmmakers die hun eigen jeugd gebruiken als basis voor een film. Steven Spielberg gaat er dit jaar mee aan de haal voor de Oscars met The Fablemans, maar dat lot zit voor Armageddon Time van regisseur James Gray helaas niet in het vat. De film scoorde bijzonder matig aan de box-office, iets dat de regisseur zelf wijd aan het feit dat het tegenwoordig alleen nog maar om grote blockbusters draait waardoor dit soort kleinere films vrijwel geen kans meer krijgen om financieel succesvol te zijn. Op zich een terecht punt dat Gray aanhaalt, maar het helpt ook als de film an sich überhaupt de moeite van het kijken waard is. En daar ontbreekt het toch een beetje aan bij Armageddon Time.

De film staat te boek als coming-of-age drama, maar eigenlijk dekt dat de lading niet helemaal voor Armageddon Time. Om tot dat genre toebedeeld te worden, moet er toch een soort van groei te ontdekken zijn in de hoofdpersoon, maar dat gebeurt bij de 12-jarige Paul maar mondjesmaat. We zien de tiener worstelen met het onbegrip voor zijn creativiteit, maar echt los komen van de mensen die hem daarin remmen helaas niet. Of althans niet op een manier dat we Paul ook echt zien veranderen in de persoon die hij het liefste zou willen zijn. Paul is vooral rebels en haalt kattenkwaad uit, maar enige vorm van groei in zijn persoonlijkheid ontbreekt. Het legt vooral de verschillen met zijn familie bloot, maar echt groeien doet het personage nergens. Daarvoor blijft de invulling helaas veel te vlak.

Het maakt dat Armageddon Time vooral een beetje voortkabbelt in de krappe twee uur dat de film duurt. Het is fijn om een sterke cast zijn werk te zien doen met namen als Anthony Hopkins en Anne Hathaway, maar het beklijft allemaal door de magere invulling allerminst. Het zorgt er ook voor dat de scènes die impact zouden moeten hebben nauwelijks indruk weten te maken. Aan het einde van de lijn is het niet meer dan een rebelse tiener die wat kattenkwaad uithaalt die hem ogenschijnlijk in een ander persoon zal vormen, maar dat resultaat krijgen we helaas nooit echt te zien. Armageddon Time is niet de meest indrukwekkende titel voor het genre, maar wellicht is het leven van regisseur James Gray achteraf gewoon niet zo interessant als het op papier heeft geleken.

Extra’s: Zoals we van Universal gewend zijn, is ook de Blu-ray uitgave van Armageddon Time voorzien van een kleine rits aan bonusmateriaal.
· Deleted Scenes (04:14) Een drietal scenes die uiteindelijk film niet hebben gehaald. Veel hadden de scenes ook niet aan het geheel toegevoegd.
· Building a Family Cast (04:08) Een collectie aan interviews met de acteurs en de regisseur over de invulling van hun rollen.
· Growing Up Gray (03:50) Regisseur Gray legt uit hoe belangrijk authenticiteit is en dat er op de straten is gefilmd waar hijzelf is opgegroeid.
· A Grandfather’s Legacy (03:40) Een blik op het personage van Anthony Hopkins en hoe hij invulling heeft gegeven aan de rol.

Armageddon Time is een voortkabbelend drama dat door zijn magere invulling niet bijster veel indruk weet te maken. Het leven van de 12-jarige Paul die worstelt met zijn creativiteit omdat hij door zijn omgeving niet begrepen wordt, is meer een optelsom van kattenkwaad dan echt een interessante levensweg van een jongen die zijn eigen pad kiest. Het is jammer dat regisseur James Gray, die de film baseerde op zijn eigen jeugd, niet meer diepgang aan zijn personage heeft kunnen toevoegen om de impact van zijn keuzes beter bij de kijker aan te laten komen. Armageddon Time is een prima geacteerd coming-of-age drama, maar het ontbreekt de film aan een echte ontwikkeling voor diens hoofdpersonage waar het genre wel degelijk om vraagt.

Met dank aan Day One MPM en Universal Pictures Home Entertainment voor het recensie-exemplaar.