Arrival
Als verspreid over de wereld twaalf mysterieuze ruimteschepen verschijnen, wordt er door Kolonel Weber een team samengesteld om contact te leggen met deze buitenaardse mogendheid. Taaldocente Dr. Louise Banks krijgt de leiding over het team en samen met Weber en natuurkundige Ian Donnelly bezoekt zij het in Montana gelande schip, wat door zijn vorm een ‘schelp’ wordt genoemd. Terwijl onder de wereldbevolking steeds meer paniek uitbreekt en ook in de andere landen waar schelpen zijn verschenen al snel misverstanden ontstaan die vooral aan lijken te zetten tot agressie, zoekt Banks samen met Donnelly naar antwoorden in de complexe taal van de buitenaardsen.
De Canadese regisseur Denis Villeneuve toont zich behoorlijk productief. Zo is Arrival al de vijfde film die hij aflevert sinds hij in 2010 definitief doorbrak met Incendies. Op zich misschien niet eens zo bijzonder, maar de kwaliteit en ook diversiteit die hij hier keer op keer bij weet te bieden is bewonderenswaardig. Zo mochten wij vorig jaar nog genieten van drugs thriller Sicario en is Arrival zijn eerste sciencefiction film. Al eerder wilde Villeneuve een sciencefiction film maken, maar pas toen producenten Choen en Levin op het korte verhaal ‘Story of Your Life’ van Ted Chiang stuitte voelde hij dat het juiste moment daar was. Toch zat er nog wat tijd tussen de eerste versie van het script van de film. Zo was Villeneuve destijds volop bezig met Prisoners en herschreef hij zelf de eerste versie van het script om uiteindelijk te komen tot het script dat als leidraad zou dienen voor deze film.
Voor de hoofdrollen doet Villeneuve een beroep op twee eveneens behoorlijk productieve mensen, namelijk Amy Adams en Jeremy Renner. Zo was Adams eerder dit jaar nog te zien in de blockbuster Batman v Super: Dawn of Justice en komt in december Nocturnal Animals nog uit en kwam Renner vers van de set van Captain America: Civil War. De film betekent voor de twee een hereniging nadat de zij eerder samen waren te zien in American Hustle. Ondanks dat Renner hier een sterke rol neer zet als Ian Donnely, en ook Forest Whitaker weer eens naar voren treedt als uitstekend acteur, worden zij hier compleet overschaduwd door het optreden van Adams. Als Dr. Louise Banks is zij in eerste instantie wantrouwig en doodsbang om het contact aan te gaan met de aliens, maar het is indrukwekkend om te zien hoe haar personage groeit als zij meer kennis krijgt van de mogenheid, dit terwijl de druk van de meekijkende wereld op haar schouders ligt. Een sterk staaltje acteren dat haar best eens een gouden beeldje op zou kunnen leveren.
Wat Arrival zo boeiend maakt, naast dat het gewoon een verschrikkelijk goede film is natuurlijk, zijn de zorgvuldig gekozen plotjes en thema’s die de film kent. Zo behandelt de film naast onderwerpen als liefde en verlies ook een onderwerp als taal, waarbij al snel verschillende opvattingen kunnen ontstaan, en tijd. Tijd zoals wij dat zien is namelijk geen tijd, maar meer een opvatting van tijd. Dit levert interessante nieuwe inzichten op, die we eerder hooguit aan wijlen Stanley Kubrick zouden toerekenen. Dat Villeneuve dit allemaal in goede banen weet te leiden en daarbij de perfecte balans weet te vinden tekent zijn talent als regisseur. Hij wordt hierbij geholpen door de IJslander Jóhann Jóhannsson, de componist met wie hij eerder samenwerkte voor Prisoners en Sicario, maar die hier nog maar dan eens zijn gave toont om scènes daadwerkelijk beter te maken met zijn score zonder teveel naar de voorgrond te treden.
Vooralsnog houdt Villeneuve zich vast aan zijn hoge tempo van werken. Direct nadat hij klaar was met de opnames van Arrival stortte hij zich op Blade Runner 2049, het late vervolg op de klassieker Blade Runner en een film die nog meer sciencefiction zal zijn dan Arrival. Of hij de lat qua kwaliteit daarbij opnieuw wat hoger weet te leggen is nog maar de vraag, maar zeker is dat de verwachtingen hier extra hoog gespannen zullen zijn.
Arrival is een film zoals je er in je leven maar weinig zal zien. De film zet aan tot denken en waar veel hedendaagse sciencefiction films zich vooral richten op de actiekant, toont Villeneuve ons de meer psychologische kant van het genre. Werkelijk elk onderdeel van de film benadert perfectie. Toch is Amy Adams de echte ster van de film. De diepte die Adams meegeeft aan haar personage is niet alleen interessant, maar ook bewonderenswaardig. Daarnaast is het indrukwekkend om te zien hoe Villeneuve zichzelf keer op keer weet te overtreffen, al wordt de kans natuurlijk steeds groter dat er een keer een teleurstelling om de hoek komt kijken. Stiekem hopen wij dat hij dit moment nog even uit weet te stellen tot na Blade Runner 2049. Voor nu levert hij in elk geval een meesterwerk af die behoort tot de beste films van het jaar.
Beoordeling
- Eindcijfer
Geef een reactie
Je moet inloggen om een reactie te kunnen plaatsen.