Vincent van Gogh bevindt zich in Parijs, waar zijn werken door critici en publiek genegeerd worden. Zelfs zijn financieel en moreel ondersteunende broer Theo kan zijn wanhoop niet verlichten. Mede kunstenaar Paul Gauguin adviseert hem om naar het zuiden te trekken, omdat daar het licht op zijn meest glorieus is. In een bepaalde mate van ballingschap vertrekt hij naar Arles en Auvers-Sur-Oise, waar de Nederlandse schilder zijn unieke, kleurrijke schilderstijl ontwikkelt. Terwijl hij worstelt met religie en geestesziekten, begint van Gogh zich meer te concentreren op zijn verwantschap met de eeuwigheid dan op de pijn die de kunst hem in het heden toebrengt.

Julian Schnabel’s nieuwste film is een eerbiedige film over de laatste jaren in het leven van Vincent Van Gogh. Fantastisch gespeeld door Willem Dafoe, met alle integriteit en onbewuste gemak dat je mag verwachten van een acteur van zijn kaliber. Het is een film die ernaar streeft om de extatische aanwezigheid, de onderdompeling in het moment en de bijna atletische wijze waarmee van Gogh schilderde vast te leggen. Er zijn enkele opmerkelijke scènes waarop de Duitse regisseur de schilderijen toont waarbij ze alleen in een open veld of boomgaard staan, en waarbij de verf bijna sprankelt door het omringende zonlicht. Sprakeloze passages tonen Van Gogh die door het landschap struint, soms aan de grond genageld en bedwelmd door wat hij om zich heen ziet, en Schnabel gebruikt hoogdravende piano akkoorden voor de muzikale ondersteuning. De camera van Schnabel bevindt zich op een afstand van enkele centimeters van Van Gogh, waarbij de lijnen in zijn gezicht bijna kunst op zichzelf worden.

Willem Dafoe heeft één van de meest unieke voorkomens in Hollywood, en Schnabel maakt optimaal gebruik van zowel de ruige schoonheid als het expressieve bereik. Dafoe’s dunne ineen gekronkelde lichamelijkheid suggereert zowel fragiliteit als vastberadenheid, terwijl zijn rekbare gezicht opwelt met een verbazing van emoties die om beurten een meegaand of onaangenaam gevoel aanduiden. De film is geavanceerd genoeg om Van Gogh te weergeven als een depressieve persoonlijkheid die de natuur gebruikte, en zijn passie om er een schilderij van te maken, als medicijn. Rupert Friend speelt Vincents’ broer, een kunsthandelaar, die hem maandelijks een uitkering stuurt of hem steunt als hij weer eens in de problemen zit. Oscar Isaac is de Franse kunstenaar Gauguin, zijn beste vriend, grote rivaal en criticus. Hun twee persoonlijkheden waren te ontvlambaar om lang in elkaars gezelschap te blijven en de film doet recht aan de felle pijnlijke strijd tussen hen.

Als het om de twee meest legendarische momenten uit het ongelukkige leven van Van Gogh gaat, dramatiseert Schnabel dit gelukkig niet. Wel geeft hij ons een extreem lang persoonlijk gesprek met zijn arts na één van deze twee gebeurtenissen, inclusief het verband en de iconische hoed die niet alleen voor de filmposter gebruikt zijn maar bovenal een beroemd zelfportret opleverde. De film aanvaardt ook de theorie die betrekking heeft op hoe Van Gogh aan zijn einde kwam, en wijkt hiermee toch verrassend af van de oorspronkelijke conclusie. De beste scènes uit de film komen wanneer Van Gogh geconfronteerd wordt de mens, in plaats van objecten. Een onhandelbare bende schoolkinderen die hem onderbreken tijdens zijn werk in de buitenlucht of de echte crisis als hij op het toppunt van zijn waanzin en creatieve inspiratie een vrouw langs de weg aanhoudt en haar in een bepaalde positie wil schetsen, wat in een vervelende confrontatie uitmondt.

At Eternity’s Gate is een levendig intensief portret van Vincent Van Gogh tegen het einde van zijn leven, maar kan een uitdagende of zelfs vermoeiende kijkervaring zijn voor de kijker. De Duitse regisseur Julian Schnabel tracht een drama te vertellen over de ontrafeling van een groot kunstenaar, tragisch verkeerd begrepen en ondergewaardeerd in zijn leven, maar weet op emotioneel vlak niet te beroeren. Gelukkig voor de film, en de nalatenschap van Van Gogh, heeft Schnabel wel een uitstekende keus gemaakt in het casten van de hoofdrol. Willem Dafoe bewijst eens te meer dat hij één van de meest veelzijdige acteurs is. Hoewel zijn prestatie consequent fascineert, zijn er momenten dat Schnabel te veel in de diepe filosofie van de kunst duikt en in herhaling valt bij het benadrukken van Van Gogh’s waanzin. At Eternity’s Gate is een onderhoudende film over de laatste periode in het leven van Vincent Van Gogh, maar zal vooral op waardering kunnen rekenen door liefhebbers van de kunstenaar.