De tiener Ada woont in Dakar, Senegal en heeft een relatie met Suleiman. Als Souleiman op een dag besluit om samen met zijn vrienden, een groep bouwvakkers, over de Atlantische Oceaan het land te verlaten op zoek naar een betere toekomst, verdwijnen de jongeren spoorloos. De toekomst voor Ada lijkt niet somberder te kunnen worden, totdat ze door haar familie tegen haar zin wordt uitgehuwelijkt aan Omar, een rijke oudere man. Maar dan gebeuren er opeens vreemde zaken. Zo vliegt het bed van Omar in brand op haar huwelijksdag en worden Adas’ vriendinnen bevangen door een mysterieuze koorts. Het blijkt dat de geesten van de vermiste jongeren teruggekeerd zijn en bezit nemen van de lichamen van enkele inwoners van Dakar.

Atlantique is het speelfilmdebuut van regisseuse Mati Diop. De film ging in première op het Filmfestival Cannes en was daar de eerste film van een zwarte vrouwelijke filmmaker die werd geselecteerd voor de hoofdcompetitie. Alsof dat niet bijzonder genoeg is, won de film ook nog eens de Grand Prix. Daarnaast was de film afgelopen jaar de Senegalese Oscar-inzending. Het idee voor Atlantique is afkomstig van Diop, die eerder reeds de korte film Atlantiques maakte. Deze film gaat over een jongvolwassen man die rond een kampvuur vertelt over zijn avonturen op zee. Het idee om fantasy-elementen in een serieuze vluchtelingen drama te plaatsen is duidelijk aan deze short ontleend. Daarnaast deed ze inspiratie op door haar reizen naar Senegalese Dakar. Daar zag ze regisseuse hoe de, veel jonge, inwoners Europa wilden bereiken, omdat ze denken daar een kans te hebben op een betere toekomst. Ook dit is een thema dat terug te vinden is in Atlantique.

Met zoveel lovende recensies en behaalde prijzen verwacht je eigenlijk dat we met Atlantique te maken hebben met een meesterwerk. Echter is niet alles wat het blijkt en Atlantique blijft ver weg van het stempel meesterwerk. Toch betekent dit zeker niet dat we met een slechte film te maken hebben. De film brengt meerdere symbolische, filosofische en poëtische betekenissen met zich mee. Zo wordt er in de film veel (symbolisch) verteld over de status van vluchtelingen en worden de verhoudingen tussen arm en rijk geschetst. Daarnaast wordt er ook veel ingespeeld op het onderwerp verboden liefdes en het verplicht moeten trouwen met iemand van wie je niet houdt. Op gebied van cinematografie wordt het prachtig gebracht en met elk shot wordt het verhaal vertelt. Vooral de herhalende beelden van de Atlantische Oceaan, in combinatie met de tragische gebeurtenissen zorgt voor een depressief, maar toch intrigerend plaatje.

Ondanks de prachtige beelden is het dan ook jammer dat de opbouw van de film vrij slapjes is. We krijgen maar een korte introductie tot de hoofdpersonages en daarna is het verhaal in het eerste deel van de film te minimaal. Het zorgt ervoor dat je een bepaalde basis mist om echt meegenomen te worden door de personages. Dit is deels ook te wijten is aan de cast. De voor het grote publiek onbekende acteurs -de hoofdrollen worden gespeeld door Mama Sané (Ada) en Ibrahima Traoré (Souleiman)- doen het verdienstelijk, maar het voelt allemaal weinig naturel en daardoor krijg je maar geen band met de personages. Pas bijna halverwege de film, bij de introductie van een mysterieuze koorts, wordt het allemaal wat interessanter. Maar het is niet genoeg om de film als geheel geslaagd te noemen.

Extra’s: Naast een promotionele trailer voor de film, is er op de dvd release geen bonusmateriaal te vinden.

Atlantique kent prachtige beelden, maar mist de juiste opbouw om je echt mee te laten voeren door de personages. Toch is er genoeg om van te genieten. Zo zit de film vol magische en fantasievolle elementen die symbolische betekenissen hebben. Daarnaast is de cinematografie prachtig, waarbij de beelden grotendeels het verhaal vertellen. Het is een manier van filmen waar je van moet houden, zeker als je graag een verhaal vertelt ziet worden. Wat niet de film niet helpt is dat de cast een naturelle manier van acteren mist, waardoor je als kijker te vaak in het duister tast. Het maakt dat Atlantique pas in het tweede deel echt aan kracht wint en we dus eigenlijk maar voor de helft fan zijn van dit veel geprezen project.

Met dank aan Cinéart Nederland voor het recensie-exemplaar.