Aan het einde van de Eerste Wereldoorlog bevinden Édouard en Albert zich op het verkeerde moment op de verkeerde plaats. Het einde nadert, maar korporaal d’Aulnay-Pradelle wil nog eenmaal ten strijde trekken tegen de vijand. Het is een laatste slag waarbij Albert bijna om het leven komt, maar nog net op het nippertje door Édouard wordt gered. Hij overleeft de laatste slag zonder kleerscheuren, maar dat kan niet worden gezegd van Édouard die zijn halve gezicht kwijtraakt door zijn reddingactie. Gevoed door een schuldgevoel voor zijn kameraad besluit Albert om voor Édouard te zorgen en hem te steunen bij een plan waar hij zelf niet bepaald achterstaat: het oplichten van mensen door oorlogsmonumenten te verkopen, zonder ze daadwerkelijk te leveren. Het plan lijkt te werken om hun toekomst in rijkdom te verzekeren, maar al snel zit hun verleden hen op de hielen en is het nog maar de vraag of ze op tijd met hun buit kunnen vluchten.

Voor wie de trailer van het Franse Au revoir là-haut heeft gezien zal ongetwijfeld gedacht hebben dat het hier om een nieuwe film gaat van de succesvolle Franse regisseur Jean-Pierre Jeunet, bekend van klassiekers als Amélie en Un long dimanche de fiancailles. Dat is niet een hele gekke gedachte, aangezien de film veel overeenkomsten vertoont met het werk van de bijzondere Fransman. Toch is het acteur en regisseur Albert Dupontel die achter de camera staat en zich zonder twijfel geïnspireerd heeft gevoeld door het werk van zijn collega. Ongetwijfeld toen Dupontel een rol speelde in het eerde genoemde Un long dimanche de fiancailles van Jeunet die zich eveneens tijdens de Eerste Wereldoorlog afspeelde. Maar is Au Revoir Lá-Haut hiermee enkel een simpele kopie van het werk van Jeunet of biedt de boekverfilming wellicht toch iets meer?

Au revoir là-haut is de internationale bestseller van Pierre Lemaitre die hier in Nederland is uitgebracht onder de titel “Tot Ziens Daarboven”. Een bijzonder boek dat fascinerend is tot de laatste bladzijde en zijn lezer meeneemt in het ondankbare leven van twee soldaten die keihard gevochten hebben voor hun land, maar na de oorlog ontdekken dat er meer respect is voor hen die zijn gesneuveld dan voor degene die de loopgraven levend hebben weten te verlaten. Voor wie het boek heeft gelezen, weet dat het een behoorlijke kluif moet zijn om het bijzondere verhaal, dat tevens een mooi beeld geeft van het verdeelde Frankrijk na de Eerste Wereldoorlog, naar het witte doek te brengen, maar zeker iets bijzonders op zou kunnen leveren. Toch zal de fanatieke lezer in het begin even zijn wenkbrauwen optrekken van verbazing, aangezien de film een komische inslag heeft meegekregen. Een humoristische versie van een verhaal dat handelt over de gevolgen van een Wereldoorlog en als basis een gigantische literaire klassieker heeft: Gedoemd om te mislukken?

Het tegendeel is waar, want Au revoir là-haut is een Franse klassieker in al zijn vezels. Dupontel laat bijzonder weinig weg van zijn fantastische bronmateriaal, maar weet het zo fijn in beeld te brengen dat de film zijn volle lengte weet te boeien. Dit is vooral te danken aan het Jeunet-sausje dat over de film heen hangt dat in dit geval als een pluspunt gezien kan worden. Dupontel kopieert niet simpel het werk van zijn collega, dat zich kenmerkt door waanzinnige shots en technische sprookjesachtige foefjes, maar weet het verder te perfectioneren en tot een hoger niveau te tillen, zonder daarbij door te schieten in creatieve uitspattingen en het verhaal van ondergeschikt belang te maken. Hij weet de verschillende personages uit het boek allemaal een verhaal mee te geven en daarnaast evenveel tijd om te schitteren. Er valt wat van te zeggen dat sommige personages iets teveel naar het karikaturale zullen neigen, maar storend doet dat nergens. Het draagt er alleen maar aan bij hoe bijzonder deze Franse film is geworden.

Au revoir là-haut is een bijzondere Franse film die het prachtige boek van Pierre Lemaitre waanzinnig naar het witte doek weet te brengen. De stijl doet denken aan die van de Franse filmmaker Jean-Pierre Jeunet, maar dat kan in dit geval alleen maar als een compliment worden beschouwd. Dupontel schuift duidelijk niet onder stoelen of banken dat hij Jeunet hoog in het vaandel heeft zitten, dus wellicht moeten we Au revoir là-haut vooral zien als een mooi eerbetoon aan de collega waar hij zoveel bewondering voor heeft. Een sprookjesachtig eerbetoon die zijn volle speelduur weet te boeien en te amuseren en een titel is om zeker op het witte doek te gaan bewonderen.