Het is 1969 wanneer de katholieke priester Daniel Flynn, zangeres Darlene Sweet, verkoper Laramie Seymour Sullivan en hippie Emily Summerspring arriveren in de El Royale, een vervallen hotel met een duister verleden, exact op de grens van California en Nevada. Bij het inchecken bij de enige medewerker van het hotel, Miles Miller, wordt duidelijk dat Sullivan een FBI-agent is met de naam Dwight Broadbeck die op pad is gestuurd om illegale surveillanceapparatuur van te verwijderen in één van de hotelkamers. Hij ontdekt dat er, naast de apparatuur van zijn eigen bureau, ook apparaten van een onbekende bron gestationeerd zijn. Tevens blijken er geheime doorgangen te zijn die zich achter de diverse hotelkamers bevinden. In de loop van een enkele nacht worden allianties gesloten, geheimen onthuld en wanneer de mysterieuze sekte, onder leiding van Billy Lee arriveert, lijkt een noodlottige ontknoping onvermijdelijk.

Er loopt een scheidingslijn dwars door het midden van het Cal Neva Resort & Casino in Lake Tahoe, waarbij het zwembad de staten California en Nevada splitst. Het “hotel” heeft een enorme lange geschiedenis van mysteries, geruchten en feiten. Zo is Frank Sinatra ooit samen met Dean Martin de eigenaar geweest, kreeg Marilyn Monroe een week voor haar dood een overdosis in het hotel en werd de Cal Neva berucht vanwege het omzeilen van vele staatswetten. Aangezien gokken in de jaren 30 illegaal was in Californië, bevond het casino zich uitsluitend aan de Nevada zijde. Ook de alcoholwetten werden omzeild door aan de ene kant van de grens een drankje te bestellen en aan de andere kant te nuttigen. Het moge duidelijk zijn dat het decor van de Cal Neva de grootste inspiratie was voor het retro-kitsch resort uit “Bad Times at the El Royale”, evenals de mysterieuze gasten die ten tonele verschijnen.

Schrijver-regisseur Drew Goddard had een belangrijk aandeel als producer voor de uitmuntende dramaserie Lost, en is de bedenker van Netflix’ hitserie Daredevil. Baanbrekend als die shows zijn, overtreffen zijn ambities dit keer zijn capaciteiten. Zijn regiedebuut “The Cabin in the Woods” was uitstekend en kan wellicht al voorzichtig door als cultklassieker. Goddard’s tweede speelfilm is gehuld in geheimzinnigheid, waarbij hij vooral een hele lange opbouw hanteert naar een ogenschijnlijk verrassende climax. De grootste verrassing is echter dat hij hierin teleurstelt, zeker in vergelijking met “Cabin”, waarbij de gestoorde ontknoping juist de grootste troef van de film was. “El Royale” is zeker stijlvol, als een klassieke film noir uit de jaren 40, met een heerlijke soulvolle soundtrack en prima acteerprestaties. Maar met een speelduur van bijna tweeënhalf uur heeft deze thriller een tergend langzaam tempo met voortdurend terugkerende scènes vanuit meerdere perspectieven, die volledig herhaald worden.

De karakters lijken ook geïnspireerd uit klassieke misdaadromans. Sullivan (Jon Hamm), de gladde verkoper met geheimzinnige koffer; Emily Summerspring (Dakota Johnson) , een onschuldig ogende femme fatale, die op de vlucht is voor puur kwaad; Daniel Flynn (Jeff Bridges), een Ierse priester met een crimineel verleden; en Darlene Sweet (Cynthia Erivo), een back-up zangeres van de Supremes die op weg is naar een Reno. Ze zijn allen onafhankelijk van elkaar aangekomen in de El Royale, en als kijker weet je niet of ze hier via een snode uitnodiging zijn of simpelweg bedacht door een macabere scriptschrijver. De enige werknemer van het hotel is de onhandige Miles Miller (Lewis Pullman), die ook meer op zijn kerfstok schijnt te hebben. Niemand is wie hij of zij lijkt te zijn, en hoewel Goddard onze nieuwsgierigheid weet te wekken door de nodige verwarring te zaaien, hoe ongeduldiger je als kijker wordt als de verwachte wendingen uit blijven.

Extra’s: Naast de film is er een meer dan aardige Making Of toegevoegd aan de Blu-ray release.
• Het Maken van Bad Times at the El Royale (28:35) Een zeer uitgebreide making-of die vooral de nadruk legt op het productieontwerp en de cinematografie.
• Galerij
• Bioscooptrailer

Bad Times At The El Royale is een sfeervolle, maar vooral ook erg langdradige en inhoudsloze film noir. Tarantino zette een kwarteeuw geleden een template voor dit soort zelfbewuste misdaad hommages met “Pulp Fiction”, en hoewel regisseur Drew Goddard kiest voor een zorgvuldige en mysterieuze opbouw, gaat de film uiteindelijk als een nachtkaars uit. Goddard kan een tijdje wegkomen met het tergend trage tempo, vooral geholpen door de sfeer van de omgeving en de lucht te vullen met geheimzinnige doch nietszeggende dialogen. Maar vroeg of laat moet hij verwachtingen inlossen, en “Bad Times” blijkt uiteindelijk te bluffen met een zwakke hand. Aan de sterrencast ligt het in ieder geval niet, waarbij Broadway actrice Cynthia Erivo met haar filmdebuut de meest indruk maakt, al zien we Chris Hemsworth in wat als flauwe persiflage van Charles Manson moet doorgaan. Hoewel er lange tijd gehint wordt naar een grotere samenzwering, hangt de doeltreffendheid van de film te zwaar af van de verbeelding van het publiek. Wat zou insinueren dat de ideeën van de kijker beter, of in ieder geval creatiever zijn dan die van de filmmaker. 

Met dank aan Team Lewis en 20th Century Fox Home Entertainment voor het recensie-exemplaar.