1969. Op de grens tussen de Amerikaanse staten Californië en Nevada staat de El Royale, een eigenaardige hotel. Hierbij loopt grenslijn dwars door het hotel, waarbij in elke helft de wet van de desbetreffende staat wordt gehanteerd. Het maakt dat het hotel zo zijn geheimen kent. Als zeven volkomen vreemden inchecken in het hotel en ieder een duister geheim met zich meedraagt, wordt de situatie met het uur vreemder. Elk van de vreemdelingen hebben kans op verlossing, maar als de situatie escaleert barst de hel los in het hotel en is het al snel ieder voor zich.

Regisseur Drew Goddard wist in 2012 het publiek positief te verrassen met zijn debuutfilm The Cabin in the Woods. Daarna werd het een poos stil rond Goddard, al regisseerde hij nog wel twee afleveringen van de serie The Good Place. Bad Times at the El Royale is zijn langverwachte tweede speelfilm, welke hij wederom zelf schreef. Het succes van The Cabin in the Woods heeft er waarschijnlijk aan bijgedragen dat hij een beroep kon doen op een zeer behoorlijke cast. Zo worden de hoofdrollen gespeeld door Jeff Bridges, Dakota Johnson en Chris Hemsworth; op papier geen slecht affiche. Toch kwamen er na enkele screenings een flink aantal negatieve reacties naar voren. Zo zou de film veel te lang duren en zou het plot veel te doorzichtig in elkaar steken. Nu de film voor iedereen in de bioscoop te zien is kunnen we concluderen dat Bad Times at the El Royale een bizarre en vooral vreemde trip geworden, die alles aan boord heeft voor de geduldige kijker.

Geduld is dan ook zeker een vereiste, want het verhaal heeft een flinke aanloop nodig om op gang te komen. De film opent met een statisch gefilmde scène waarbij een persoon iets onder de vloer van het hotel verstopt om vervolgens te worden neergeschoten. Daarna verplaatst het verhaal zich naar eerwaarde Daniel Flynn en de Afro-Amerikaanse soulzangeres Darlene Sweet. Als kijker tast je wat in het duister betreft de richting die de film op wil, maar het is in ieder geval duidelijk dat eerwaarde Flynn niet is wie hij zegt dat hij is. Nadat de overige gasten zijn ingecheckt in het hotel wordt de film onderverdeeld in hoofdstukken, waarbij het plot zich langzaam ontvouwt door middel van flashbacks. Het is een verloop dat eigenlijk nog het meest doet denken aan een mix van Tarantino’s The Hateful Eight, een willekeurig verhaal van Agatha Christie en een vleugje Coen brothers. Niet dat de film bestaat uit ordinair jatwerk overigens, daarvoor is het verhaal te goed uitgewerkt en heeft de film teveel klasse. Toch zal de traagheid waarmee dit alles gebeurt niet ieder kunnen bekoren, maar wie dit geduld op kan brengen wordt uiteindelijk flink beloond.

Als de film uiteindelijk belandt op het moment dat alles compleet escaleert, laat dit zien hoe vakkundig Goddard te werk is gegaan. De gebeurtenis wordt op namelijk op briljante wijze meerdere keren getoond, steeds door de ogen van een andere hotelgast. Echter, net als je denkt door te hebben welke richting de film uitgaat wordt het roer volledig omgegooid en komt er een duister geheim aan het licht. Het maakt dat je de film van veel kan betichten, maar voorspelbaar wordt het nergens en dat wekt dan ook zeker de interesse van de kijker. Als uiteindelijk de hel losbreekt in EL Royale vloeit daarbij het bloed rijkelijk, maar wel op een slinkse verantwoorde manier. Wie een vlotte thriller verwacht met veel actie en geweld zal de film waarschijnlijk afserveren als saai en overbodig, maar wie de schoonheid van het camerawerk en de uiterst slimme verhaalstructuur ziet zal toe moeten geven dat Bad Times at the El Royale tot een van de beste films behoort die 2018 tot nu toe te bieden heeft gehad.

Bad Times at the El Royale is een slimme en vakkundig in elkaar gezette thriller, waarbij het geduld van de kijker flink op de proef wordt gesteld. De film komt dan ook traag op gang en het duurt even voordat duidelijk wordt welke kant de film op wil. Als je dit vervolgens door denkt te hebben slaat de film zomaar weer 180 graden om. Het motief van de hotelgasten wordt aan de hand van flashbacks duidelijk. Wat hierbij knap is gedaan, is dat de film heel onvoorspelbaar blijft waardoor je elke keer weer op het verkeerde been wordt gezet. Dit alles is op een hele mooie manier in beeld gebracht, waarbij het camerawerk en de heerlijke soundtrack het geheel afmaken tot een uiterst sterke film. Wat ook helpt, is dat de cast acteert op een zeer hoog niveau, waarbij Jeff Bridges er nog eens met kop en schouders bovenuit steekt als de mysterieuze eerwaarde Daniel Flynn. Het maakt van Bad Times at the El Royale een absolute aanrader, al raden wij wel aan de trailer over te slaan, want deze geeft toch net iets teveel weg.