De Joodse prins Judah Ben-Hur en zijn familie leven een gelukkig leven in Jeruzalem, waar hij zich graag bezighoudt met paardenraces waarin hij het opneemt tegen zijn geadopteerde Romeinse broer Messala. Als Judah op een dag ernstig gewond raakt, krijgt Messala hier de schuld van waarop hij besluit weg te gaan uit het huis van de Hurs om zich vervolgens aan te sluiten bij het Romeinse rijk. Als Messala jaren later terug keert naar Jeruzalem, verraadt hij Judah en zijn familie. Dit zorgt ervoor dat Judah als een slaaf op een Romeins oorlogsschip terecht komt, dat uiteindelijk vergaat na een zware zeeslag. Judah is de enige overlevende en op het moment dat hij aan land spoelt wordt hij opgevangen door Ilderim. Judah is gebrand om wraak te nemen op Messala, een strijd die in het plaatselijke circus van Jeruzalem uitgevochten zal worden.

In 1959 zag de geprezen en met Oscars overladen Ben-Hur het levenslicht, een remake van Ben-Hur: A Tale of the Christ dat zijn op zijn beurt weer geïnspireerd was op de short uit 1907. In de hoofdrol schitterde Charlton Heston, die hiermee één van de elf Oscars binnen wist te slepen. Met zo’n erelijst kan je je natuurlijk afvragen wat het regisseur Timur Bekmambetov bezielt om het verhaal nogmaals in een totaal overbodig nieuw jasje te steken. Na het zien van de eerste beelden werd deze nieuwe versie dan ook direct neergesabeld door zowel de critici als de filmfans. Ondanks de eeuwige ‘waarom?’-vraag is deze Ben-Hur remake echter zo slecht nog niet. Al is het natuurlijk kolder om het epische verhaal in twee uur te verfilmen. Het maakt van deze film dan ook een film die niet zo slecht is als we hadden gevreesd, al blijft het resultaat ver achter bij de verfilming uit 1959.

Zo zit de eerste helft van de film redelijk goed in elkaar en wordt Jeruzalem mooi in beeld gebracht,. Al valt op dat de kostuums te gestileerd zijn en de tanden van de armen en slaven witter zijn dan die van iemand die elk jaar een controlebeurt krijgt. Gelukkig ligt het acteerniveau van de cast op een acceptabel niveau. Jack Huston vertolkt de rol van Judah Ben-Hur op een prima wijze en hij heeft precies de juiste uitstraling die voor Judah Ben-Hur gevraagd wordt. Dit alles zorgt ervoor dat je na het eerste half uur van de film je bijna afvraagt of iedereen niet te snel was met het afbranden van deze film. Vanaf dat moment begint op te vallen dat er flink is gesneden in het verhaal. Als Messala terug keert naar Jeruzalem gaat het gruwelijk mis en dat is waar het echte verhaal begint en de film zijn eerste scheuren begint te vertonen. Het zorgt er tegelijk voor dat je nooit een band krijgt met de hoofdfiguur, iets dat cruciaal is voor een film als Ben-Hur.

Het hele stuk in de slaven galei van de Romeinen is zeer kort in beeld gebracht. Dit hoewel de zeeslag die gevoerd wordt fraai in beeld wordt gebracht. Maar je snapt eigenlijk nergens waarom Judah een van de slimste mensen aan boord is en zo het commando weet over te nemen. Als Judah aanspoelt wordt hij opgevangen door Ilderim, gespeeld door niemand minder dan Morgan Freeman. De beweegredenen van Ilderim zijn ook onduidelijk, zo is het werkelijk een raadsel waarom hij Judah helpt in het circus te geraken om wraak te nemen op Messala. Wat volgt is paardenrace en helaas moeten we constateren dat deze werkelijk pijn doet aan de ogen. De CGI pixels spatten van het scherm af, iets wat in de bioscoop nog een beetje wordt verdoezeld door het 3D-effect. Het werkt zo storend dat het afleidt van de film en afbreuk doet aan het redelijke eerste deel van de film. De grootse climax zorgt in deze versie voor een flinke anti-climax.

Ben-Hur weet in zijn overbodige nieuwe jasje nog redelijk te openen, maar de verschrikkelijke CGI-effecten in de climax trekken de film naar een dikke onvoldoende. Doordat de makers daarnaast behoorlijk hebben gesneden in het verhaal om rond de twee uur uit te komen is de essentie van het verhaal uit het oog verloren en kan je als kijker nergens een band opbouwen met de personages. Toch biedt de film wel een hoog entertainment gehalte, maar meer als popcorn vermaak kunnen we er helaas niet van maken. Het einde van de film valt niet serieus te nemen en we raden de mensen die onbekend zijn met de versie uit 1959 dan ook aan hier eens voor te gaan zitten. Deze nieuwe Ben-Hur mag eigenlijk niet eens in een zin met die klassieker genoemd worden.