Aan het einde van de zeventiende eeuw sluit Benedetta Carlini zich aan bij het klooster in Pescia, Toscane. Al vanaf jonge leeftijd beleeft de knappe non religieuze visioenen, waarmee haar invloed op het leven in het klooster aanzienlijk is. Terwijl de pest het land teistert probeert de Rooms-katholieke kerk het mysticisme uit te bannen in de gelederen van de kerk. Men besluit Bartolomea, een andere non, aan te stellen om Benedetta te helpen om haar demonen te bestrijden. Maar als de visioenen steeds zichtbaarder worden, besluit de Kerk onderzoek te doen naar Benedetta’s claims om te ontdekken of de non mogelijk meer geheimen heeft dan zij doet voorkomen.

Een nieuwe film van Paul Verhoeven is altijd iets om naar uit te kijken. Nog voordat de inhoud van de aankondiging duidelijkheid gaf over waar de film om zou draaien, was de aankondiging zelf al genoeg om de aandacht volledig te grijpen. De 83-jarige regisseur staat dan ook op eenzame hoogte in ons land. Zo was hij in eigen land niet alleen verantwoordelijk voor klassiekers als Turks Fruit en Soldaat van Oranje, ook in Hollywood maakte hij furore met RoboCop, Total Recall en Basic Instinct. Toch maakte Verhoeven sinds de millenniumwisseling maar een handvol films. Hollow Man was een mislukte film en tevens zijn zwanenzang in Hollywood, waarna hij succesvol terugkeerde naar Nederland met Zwartboek. Ondanks dat die film een succes werd kwamen beoogde volgende projecten in Nederland niet van de grond. Hij stortte zich vervolgens op de Entertainment Experience, een cross mediaal filmproject. Het blijkt een interessant project, maar het echte succes blijft uit. Vijf jaar later strijkt Verhoeven neer op Franse grond. Hij maakt daar Elle, een film die niet alleen veelal positieve recensies krijgt, maar ook twee Golden Globes wist te bemachtigen.

En zo was Verhoeven op zijn 78ste op eens op een toch wel onverwacht hoogtepunt van zijn carrière. Nadat hij na zijn financiële fiasco Showgirls was weggejaagd uit Hollywood, was het een comeback van jewelste. En ondanks zijn zeer respectabele leeftijd was het uitkijken naar zijn volgende project. En die is er nu, in de vorm van Benedetta, officieel een Frans-Nederlandse co-productie, maar wel Franstalig. En net als in Elle verraadt de titel al dat wederom een vrouw centraal staat. Het is een van de krachten van Verhoeven, die met regelmaat een sterke vrouw in de spotlight zet in zijn films. Na Sharon Stone en Carice van Houten is het dit keer de beurt aan de Belgische Virginie Efira, die eerder al te zien was in Verhoevens’ Elle. Niet alleen is zij oogverblindend mooi, ook laat zij zien tegemoet te kunnen komen aan de visie van Verhoeven. Naast haar zien we de eveneens Belgische Daphne Patakia, de Britse Charlotte Rampling en de Fransman Lambert Wilson, die bij het grote publiek toch vooral bekend is als The Merovingian in de twee The Matrix-vervolgen. Het is een internationale cast die staat als een huis.

Zoals altijd bij een film van Verhoeven is er weer een hoop om te doen. Is het niet een maatschappijkritische boodschap, dan is het wel excessief geweld. In dit geval is het vooral de combinatie van seksualiteit en geloof, iets waarvan je van tevoren op je vingers al kan natellen dat het flink wat teweeg gaat brengen. En dus zorgde de film voor de nodige ophef. Zo haakte scenarist Gerard Soeteman af omdat het teveel om seks zou draaien, werd er in New York gedemonstreerd en is de film in Rusland zelfs verboden voor vertoning in bioscopen. Het is gratis publiciteit kunnen we toch wel stellen. Maar hoe is het nou eigenlijk met Benedetta gesteld op dat vlak? Zoals wel vaker valt dat allemaal best wel mee, al zijn wij in ons land wellicht ook wat meer gewend. Je ziet soms een dot schaamhaar en hier en daar een tiet, de rest is allemaal vooral suggestief, zoals de inmiddels flink opgeblazen scène waarbij een Mariabeeldje dienst doet als dildo. Eigenlijk is het allemaal zo schokkend niet en is het jammer dat hierdoor het toch wel bijzonder interessante verhaal van Benedetta Carlini in de pers wat ondergesneeuwd is geraakt.

Benedetta is een typische Verhoeven-film die meer dan het tonen van platte seks een boeiend verhaal schetst rond de dunne lijn tussen blasfemie en geloof. De beeldschone Virginie Efira toont zich Verhoevens’ nieuwe muze, en schittert in deze rol. Toch is het verder vooral weer een heerlijke film zoals we die mogen verwachten van Verhoeven. Dat hij ook op zijn 83ste nog steeds weet te shockeren, en daarnaast zijn film van meerdere lagen weet te voorzien, laat nog maar eens zien dat hij het nog steeds niets van finesse verloren is. Daarnaast is het team dat hij om zich heen heeft verzameld gewoon erg goed; van de editing van Job ter Burg, de prachtige soundtrack van Anne Dudley tot de perfect bij de film passende cinematografie van Jeanne Lapoirie; het is allemaal van hoogstaand niveau. En toch kan Benedetta zich niet meten met Verhoevens’ beste werk. Ergens doet de film soms wat ouderwets aan en had deze net zo goed twintig of dertig jaar geleden al kunnen verschijnen in deze vorm. Verhoevens’ vakmanschap staat echter buiten kijf en eigenlijk kunnen we alleen maar hopen dat hem genoeg tijd wordt gegund om nog een paar van zijn vele projecten te kunnen verwezenlijken.