Black Panther: Wakanda Forever
Wakanda rouwt om de dood van haar koning en voelt zich tevens bedreigt door andere wereldmachten die ook graag over het kostbare vibranium trachten te beschikken waardoor het nog meer geïsoleerd is geraakt van de rest van de wereld. Wakanda houdt haar deuren echter gesloten, maar dan blijkt dat er, diep in de oceaan, wel degelijk ook vibranium te delven valt buiten Wakanda. Het schip dat deze taak op zich heeft genomen wordt echter aangevallen waardoor de ogen weer volledig op Wakanda zijn gericht als mogelijke daders. Er blijkt echter een nieuwe vijand te zijn opgestaan die honderden kilometers onder de zeespiegel leeft. Diens leider, Namor, is van plan om een oorlog tegen de machten op het aardoppervlak te ontkennen en ziet in Wakanda diens ideale oorlogspartner. Koningin Ramonda is echter niet bereidt om haar hulp aan te bieden waarmee de twee ijzersterke naties lijnrecht tegenover elkaar komen te staan. Al snel blijkt dat er op aarde slechts plek is voor één van de twee wereldmachten, maar is Wakanda, nu het zonder Black Panther zit, wel opgewassen tegen het oorlogsgeweld uit de oceaan?
We moesten er wat langer op wachten, maar eindelijk is de tweede film rond Black Panther dan eindelijk daar. Helaas wel zonder hoofdrolspeler Chadwick Boseman die twee jaar geleden plotseling overleed. Regisseur Ryan Coogler wilde in eerste instantie de handdoek in de ring gooien, maar besloot uiteindelijk toch om een nieuwe Black Panther-film te maken als eerbetoon aan Boseman. Het script werd grondig aangepast en uiteindelijk in een vorm gegoten die niet alleen een nieuwe vermakelijke film uit de stal van Marvel Studios zou worden, maar ook diens hoofdrolspeler zou eren. Klinkt als een vrij lastige combinatie in een genre dat vooral bekend staat om zijn luchtigheid, maar Coogler komt gelukkig een heel eind.
De film opent met de dood van koning T’Challa die, net als diens vertolker, is overleden aan een slopend ziekte. Wat volgt is een emotionele akte waarin we diens begrafenis krijgen te zien en een natie aantreffen die in diepe rouw verkeert. Met een stilzwijgend logo van Marvel Studios die geheel is gewijd aan Boseman, is het eerbetoon compleet. Wakanda Forever heeft wat dat betreft de meest impactvolle opening te pakken van een Marvel-film, maar kan zich er daarna maar lastig van losweken. Alsof de makers het overduidelijk niet respectvol vonden om daarna simpelweg de draad weer op te pakken en met een nieuwe Black Panther aan de slag te gaan. Black Panther: Wakanda Forever blijft daardoor een beladen film die zichzelf behoorlijk serieus neemt.
Er is op zich weinig mis met een meer serieuze toon in een Marvel-film, maar toch blijkt maar weer dat het lastig te verenigen valt met datgene wat je als liefhebber stiekem toch een beetje verwacht. De film kent vrijveel dialoog waarin vooral het rouwproces centraal staat en iedereen die na de dood van T’Challa hevig probeert om zijn of haar plek weer te vinden. Het wringt een beetje met het overkoepelende verhaal waar de film eigenlijk om zou moeten draaien: de dreiging uit de oceaan in de vorm van Namor en zijn volk. Daar waar de vijand eigenlijk stevig aangepakt zou moeten worden, wordt er vooral veel, heel veel gepraat. Ook met de vijand die eigenlijk met Wakanda wil samenwerken, maar na wat onenigheid daar toch niet meer zoveel heil inziet en uiteindelijk ten strijde trekt. Het is daardoor lang wachten op de confrontatie waar je als kijker eigenlijk op zit te wachten. Het maakt dat de film ook veel langer lijkt de duren dan de al stevige speelduur van 161 minuten.
In Black Panther: Wakanda Forever keren veel bekende gezichten terug, maar gelukkig valt er ook nieuw talent te ontdekken. De eerder genoemde Namor, de antagonist in het geheel, is daarin absoluut het grootste pluspunt. Acteur Tenoch Huerta speelt de watergod met verve waarvan het te hopen is dat we hem nog vaker zullen treffen in het MCU. Ook Riri Williams, de spirituele opvolger van Iron Man, maakt haar entree in het universum van Marvel, maar haar bijdrage komt wat minder goed uit de verf. In eerste instantie is ze het belangrijkste plotelement waar de strijd tussen Wakanda en Talokan, zoals de onderwaterwereld heet, omdraait, maar ze wordt daarnaast weer net zo makkelijk aan de kant geschoven als het verhaal daarom vraagt. Black Panther: Wakanda Forever is helaas niet de afsluiter van de vierde fase van het Marvel Cinematic Universe geworden die de kwakkelende fase nog enigszins positief had kunnen afsluiten.
Black Panther: Wakanda Forever is een bloedserieuze titel uit de stal van Marvel Studios waarin maar weinig te lachen valt. De film werkt als eerbetoon aan de veel te vroeg overleden Chadwick Boseman meer dan prima, maar schiet door de aangezette toon voor de rest van de film daardoor wel een beetje zijn doel voorbij. Het is allemaal behoorlijk beladen waardoor de strijd tegen de onderwaterwereld van Namor maar moeizaam uit de verf komt en dat is toch best een beetje spijtig te noemen. Black Panther: Wakanda Forever is een stevige zit die ongetwijfeld niet iedereen een plezier zal doen.
Beoordeling
- Eindcijfer
Geef een reactie
Je moet inloggen om een reactie te kunnen plaatsen.