Black Widow
In 1995 doen Russische undercoveragenten Alexei Shostakov en Widow Melina Vostokoff zich voor als een normaal gezin in Ohio met hun surrogaatdochters Natasha Romanoff en Yelena Belova. Wanneer hun missie om SHIELD-informatie te stelen is voltooid, ontsnapt het gezin waarna Romanoff en Belova naar de Rode Kamer worden gebracht voor training. Jaren gaan voorbij en Shostakov wordt opgesloten in Rusland, terwijl Romanoff overloopt naar SHIELD. In 2016 is Romanoff voortvluchtig voor het overtreden van de Sokovia-akkoorden en staat ze ten dode opgeschreven. Achtervolgt door een kracht die nergens voor terugdeinst, moet Romanoff de confrontatie aangaan met haar verleden en de verbroken relaties die zij achterliet, lang voordat ze een Avenger werd.
Black Widow is een film met een lange voorgeschiedenis. Al in 2004 verwierf Lionsgate de filmrechten, maar ondanks meerdere aankondigingen en ambitieuze plannen kwam de film nooit van de grond. Uiteindelijk werd het personage geïntroduceerd in Iron Man 2 uit 2010, maar ondanks een aandeel in meer dan een handvol andere film in het Marvel Cinematic Universe kwam het niet tot een eigen film. Wel bleven de belangrijkste mensen achter de schermen en Johansson altijd geloof houden dat de film er ooit zou komen. Nu is het dan eindelijk zover, maar het zorgt wel voor de opvallende situatie dat er nu weliswaar eindelijk een film is waarin Black Widow centraal staat, maar het personage wel al meer dan een decennium te zien is als Avenger in het MCU. Een van de belangrijkste vraagstukken zou dan ook worden of het om een oorsprongsverhaal zou moeten gaan, zoals we veel hebben gezien bij films rond een specifiek personage, of juist in de huidige tijd moet afspelen. Voor Black Widow werd uiteindelijk besloten om die keuze niet te maken.
In de film zien we namelijk enerzijds 1995, waarin we een belangrijk deel zien van de jeugd van Natasha Romanoff, maar anderzijds ook 2016 waarin we zien hoe de Avenger wordt geconfronteerd met haar verleden. Voor de tijdlijn is het wellicht handig om te weten dat 1995 hetzelfde jaar is waarin Captain Marvel zich afspeelt, en het deel van 2016 zich afspeelt direct na de gebeurtenissen van Captain America: Civil War. Het wordt er, als je dit allemaal in acht wil nemen, niet overzichtelijker op, maar gelukkig zit het Black Widow als op zichzelf staande film nergens in de weg. Zo is het vooral interessant om te zien hoe Romanoff een vormend deel van haar leven is opgegroeid als gezin, met David Harbor en Rachel Weisz als surrogaatouders en Florence Pugh als zusterfiguur. Vooral de laatste relatie neemt een belangrijke plek in in de film, waarbij de twee een band hebben die is gebaseerd op een gedeelde ervaring van hun opleiding in de Red Room. Dat we de familieband zowel in bloei zien op het hoogtepunt als later als het gezin volledig uit elkaar is gevallen, geeft een extra laag aan de film en gelukkig wordt het nergens al te ingewikkeld.
De dragende kracht van de film is natuurlijk Scarlett Johansson, die als uitvoerend producent daarnaast het nodige in de melk te brokkelen had. Zoals altijd ziet Johansson eruit om door een ringetje te halen en een ieder graag eens wat meer wilde zien bij haar soms toch wat beperkte aandeel in eerdere MCU-films is het eindelijk zover. Toch mist de film betreft het titelpersonage echte verrassingen en krijgt de film vooral kleur door de bijrollen. Zo weet Florence Pugh als Yelena Belova zelfs meer dan het Johansson lief is de show te stelen en smaakt ook Harbours optreden als Red Guardian zeker naar meer. Het maakt Black Widow zeker geen slechte film, maar wat ook niet helpt is dat de film toch vooral kleurt binnen de lijnen die eerdere MCU-films al hebben geschetst. Het is iets waar vooral Captain Marvel eerder ook al wat problemen mee had. Het is allemaal erg vermakelijk en er zit genoeg in om de film draaiende en interessant te houden, maar na jaren wachten op een eigen film hadden we stiekem op meer gehoopt.
Black Widow is een laat, maar degelijk achtergrondverhaal die gered wordt door vermakelijke actie en kleurrijke bijrol personages. Nadat ze meer dan een decennium aanwezig was in MCU-films is het eigenlijk zonde dat Black Widow nooit de introductie kreeg die ze verdiende. Het maakte dat we Johansson vooral zagen berusten in een aandeel als schermvulling in films die niet om haar draaiden. Dit keer krijgen we dan eindelijk meer inzicht in haar beweegredenen, waarbij de film nog het best omschreven kan worden als een oorsprongsfilm in het heden. Na het Avengers-tweeluik vormt Black Widow de aftrap van Phase 4, waarbij de film ook logischerwijs weer wat kleinschaliger is dan zijn directe voorgangers. We zijn duidelijk verwend geraakt, want Black Widow voelt dan ook als een stap terug en het gevoel overheerst dat het personage na al die jaren meer had verdiend. Wat rest is een vermakelijke actiefilm die zeker de nodige vragen beantwoordt en daarnaast ook weer interesse weet te wekken voor wat nieuwe personages. In die opzet zijn de makers dan ook zeker geslaagd. Het maakt van Black Widow een degelijke film waaraan zeker genoeg plezier valt te beleven, maar waar we stiekem toch iets te hoge verwachtingen van hadden.
Beoordeling
- Film
- Eindcijfer
Geef een reactie
Je moet inloggen om een reactie te kunnen plaatsen.