Als Ron Stallworth in 1979 besluit om zich als eerste Afro-Amerikaan aan te sluiten bij de politie van Colorado Springs, krijgt hij te maken met racistische collega’s. Het zorgt ervoor dat Ron al snel achter een weggemoffelde balie belandt. Toch heeft Ron meer voor ogen en hij belandt wonder boven wonder op een project waar bewijslast wordt verzameld tegen de Ku Klux Klan. Om verdere informatie in te winnen besluit Ron te bellen naar de plaatselijke afdeling van de organisatie. Zij zijn al snel onder de indruk van Ron en willen hem graag ontmoeten. Hierop besluit hij om zijn Joodse collega Flip voor hem te laten doorgaan, waarop de twee diep doordringen in de organisatie. Als Flip er via een Klanslid achterkomt dat zij een aanslag aan het voorbereiden zijn gaan de alarmbellen af en moeten Ron en Flip snel handelen voor het te laat is.

Het bijzondere en vooral bizarre verhaal van BlacKkKlansman is gebaseerd op ware gebeurtenissen. Hierbij wist een Afro-Amerikaanse agent, samen met zijn Joodse collega, tot diep in de wortels van de gevreesde en zeer racistische Ku Klux Klan te infiltreren. Koren op de molen van regisseur Spike Lee, die eerder met films als Malcolm X en A Huey P. Newton Story al liet zien raad te weten met dergelijke gevoelige onderwerpen. Voor de hoofdrol viel zijn oog op John David Washington (zoon van Denzel Washington) en Adam Driver, die de meeste zullen kennen als Kylo Ren uit de laatste Star Wars-films. Hoewel het verhaal op waarheid berust, wekt de promotie voor de film toch een wat verkeerde verwachting. Een onbegrijpelijk keuze. Op het eerste gezicht denk je namelijk met een komedie te maken te hebben, maar als je met die verwachting richting de bioscoop afreist kom je van een koude kermis thuis. Hoewel er best wat humor aanwezig heeft de film namelijk hoofdzakelijk een serieuze toon.

Ieder die bereid is om zijn verwachtingen wat bij te stellen, en die zich interesseert voor een film met een dergelijk sterke politieke boodschap, krijgt een redelijk goede film voorgeschoteld. De frustratie en boosheid van Spike Lee over het (nog steeds) racistische Amerika spat namelijk van het scherm af en aan de hand van een vrij matig uitgewerkt script is de film niet helemaal geslaagd te noemen. Als Ron voor zijn eerste opdracht undercover moet gaan kijken bij de Black Panters (gemakkelijk gezegd de tegenhanger van de Ku Klux Klan), zien we dat Lee verzuimt enige kritische noot te plaatsen richting de Afro-Amerikaanse samenleving. Nu werkt dat verder gelukkig niet al te storend, maar vervolgens worden alle Klansleden wel nogal karikaturaal neergezet. Zo is het hillbilly Klanslid Ivanhoe bijna zwakzinnig te noemen en worden ook de overige Klansleden als dommig neergezet. Als Lee daar vervolgens alle Afro-Amerikanen tegen afzet als hoog intelligent, vredelievend en voorstander van een eensgezind Amerika, staat dit vrij ver van de werkelijkheid. Het is tevens het punt waarop Lee de Black Power-organisatie probeert te vergoeilijken.

Het is allemaal net iets te simpel en bijna karikaturaal neergezet om echt indruk te maken, waarbij de film ook nogal eens van de hak op de tak springt. Toch zorgt het allemaal wel voor vermaak en ook qua setting is de film goed verzorgd. Zo is de aankleding welhaast perfect en mede dat maakt dat de film nogal fijn wegkijkt. En ook op de acteerprestaties valt weinig aan te merken. Zo is de chemie tussen Washington en Driver heel goed en wordt hun sluimerende vriendschap ook perfect uitgediept. De komische noot waar de promotiecampagne aanzienlijk op leunt zit hem veelal in de telefoongesprekken die Ron voert met Klan wizard David Duke, die in de veronderstelling is dat hij met een zeer racistische blanke man telefoneert. Het zorgt er zeker voor dat je meermaals een lach amper kan onderdrukken, maar dat is eigenlijk meer door de combinatie van een onwetende Klansman en een Afro-Amerikaanse politieagent die de meest racistische leuzen uitkraamt. Als Lee richting het einde van de film besluit om nog even een schop te geven tegen de huidige maatschappij, door een volle aanval op Trump in te zetten en archiefbeelden te tonen van aanslagen tegen de Afro-Amerikaanse bevolking, maakt hij een wellicht begrijpelijk, maar vooral geforceerd punt dat vooral ontsierd wordt door frustratie.

BlacKkKlansman is een goede film, die teveel worstelt met verkeerde verwachtingen en daarnaast de scherpte mist om het maximale uit het onderwerp te halen. Qua setting, tijdsbeeld en acteerprestaties is de film zeer goed verzorgd, maar het verhaal hangt teveel van toevalligheden aan elkaar. Lee springt veelvuldig van de hak op de tak en dat helpt de film zeker niet. Zo is Ron het ene moment de eerste zwarte politieagent in Colorado Springs, die ook nog eens racistisch wordt bejegend door zijn collega’s, om amper een paar dagen later een van de grootste operaties tegen de Ku Klux Klan te leiden. Daarnaast is het vooral het missen van de kritische noot naar de Black Power organisatie en het karikaturaal schetsen van de andere kant dat voor wat bezwaren zorgt. Dat Lee de film afsluit met een flinke sneer naar Trump toe komt dan ook geforceerd en wat misplaatst over; de film zelf zegt al genoeg. Het maakt dat Lee met BlacKkKlansman te graag een punt wil maken en hij door de frustratie wat scherpte lijkt te missen. De gemaakte punten zijn begrijpelijk, maar liggen er te dik bovenop en daardoor verzuimt de film echt uit te blinken.