Blonde vertelt het verhaal van Marilyn Monroe; de bekendste actrice aller tijden die uitgroeide tot een sekssymbool. Toch heeft al het succes een keerzijde dat begint met een moeizame jeugd waarin de jonge Norma Jeane Mortenson opgevoed wordt door haar moeder die kamt met psychische problemen. Haar traumatische jeugd drukt een zware stempel op haar verdere leven waarin ze wordt geconfronteerd met machtsmisbruik, drugs, uitbuiting en liefdesproblemen. Verscholen als haar alter ego Marilyn Monroe lijkt ze de wereld aan te kunnen, maar haar getroebleerde privéleven als Norma Jeane hangt als een zwaard van Damascus boven haar succesvolle leven als actrice die ieder moment ongenadig zou kunnen toeslaan.

De opwaaiende jurk in combinatie met de prachtige glimlach. Het iconische beeld popt meteen in ieders hoofd als je het hebt over actrice en sekssymbool Marilyn Monroe. Toch mocht Norma Jeane, zoals de actrice echt heet, niet ouder worden dan 36 jaar en overleed ze in 1962 na een cocktail van verschillende verdovende middelen die haar zelfmoord inluidde. Ondanks dat ze een ware wereldster was, was ze alles behalve gelukkig in een leven vol gestrande huwelijken, verkrachtingen en overmatig drugsgebruik. Voer genoeg voor tal van films, maar verder dan een paar adaptaties voor TV kwam het echter verassend genoeg vrijwel nooit. Of in ieder geval niet op een schaal die haar hele leven in kaart zou brengen. Tot in 2000 het boek van auteur Joyce Carol Oates verscheen die uitgroeide tot een bestseller en het leven van Monroe invulde door het getroebleerde jeugd een gezicht te geven en bekende geruchten naar buiten te brengen in een fictief jasje.

Het boek van Oates was de basis voor filmmaker Andrew Dominik (Chopper) die vanaf 2010 al verschillende pogingen ondernam om het boek te verfilmen. Actrices als Naomi Watts en Jessica Chastain kwamen en gingen door het trage productieproces, maar toen Netflix aanhaakte raakte de boel in een stroomversnelling. Uiteindelijk was het de Cubaanse actrice Ana de Armas die er, na een zware taaltraining om van haar Spaanse accent af te komen, met de eer vandoor ging en in de huid zou kruipen van de iconische filmster. Begin september ging de film op het filmfestival van Venetië in premiere en werd vooral Armas geprezen voor haar rol als Monroe. Nu de film eindelijk voor iedereen beschikbaar is op Netflix valt de conclusie te trekken dat we daarmee ook het enige pluspunt van de film Blonde te pakken hebben.

Een biografische film kan al snel verzanden in een saaie opvatting van feiten, dus een nieuwe invalshoek kan de boel net wat interessanter maken. Kijk bijvoorbeeld maar hoe regisseur Baz Luhrman het leven van Elvis Presley inkleurde in diens film over de legendarische zanger. Dominik zit duidelijk op hetzelfde spoor om de film anders in te kleuren dan het leven van Monroe van A tot Z uit de doeken te doen, maar slaat de plank op vele fronten behoorlijk mis. Zo kon de Nieuw-Zeelandse regisseur zich blijkbaar maar moeilijk inhouden door allerlei trucages los te laten op zijn shots. Vervagingen, kleurverschillen en hobbelende camerashots: Blonde heeft ze allemaal. En vooral veel te veel. Alsof Dominik net een nieuw trucje heeft ontdekt en deze vrijwel direct heeft toegepast zonder te kijken naar de eventueel impact. Het maakt Blonde een rommelige en onevenwichtige film.

Dominik wilde zijn film een dromerige nuance meegeven, maar lijkt meerdere malen uit het oog te verliezen wat dat precies inhoudt. Het maakt dat de focus in Blonde soms behoorlijk zoek is. Personages komen en gaan op onwillekeurige wijze, shots lijken lukraak aan de film te zijn toegevoegd en scenes zwalken door elkaar heen zonder enige vorm van samenhang. Het is dat Ana de Armas zo ontzettend gecommitteerd is aan haar rol van de legendarische actrice om de film, die ook nog eens een stevige twee uur en driekwartier duurt, nog enigszins genietbaar te maken. Toch is het wel een hele uitdaging om door alle wirwar van filmmaken heen te kijken en te zien hoe griezelig dichtbij ze bij Monroe is gekomen. Blonde is een zwalkend drama, maar wel met een exilerende actrice in de hoofdrol. Die Oscarnominatie lijkt wel een zekerheidje.

Blonde is een zwalkende en onevenwichtige film over het leven van de legendarische actrice en sekssymbool Marilyn Monroe. Ana de Armas kruipt op onnavolgbare wijze in de huid van Monroe, maar haar toewijding aan die rol kan niet verbloemen dat Blonde als film bijzonder slecht in elkaar steekt. Regisseur Andrew Dominik probeert de film een zweem van dromerigheid mee te geven, maar het resultaat is een kakofonie aan filmtrucage, overbodige toevoegingen en een duidelijk gebrek aan focus. Het sterke en harde werken van Ana de Armas had een veel betere film verdiend.