De elfjarige Stet heeft een muzikaal talent, maar daar komt helaas maar weinig van terecht. In een achterbuurt slijt hij zijn dagen met pesterijen, vechtpartijen en het oplappen van zijn verslaafde moeder. Aan zijn wanhopige leven komt abrupt een einde als zijn moeder bij een ongeluk om het leven komt en zijn vader, die hij nooit heeft gekend, hem onderbrengt bij een muzikaal jongensinternaat in New Jersey. Daar heeft Stet in eerste instantie moeten om zijn plek te vinden, maar als de koorleider Carvalle het unieke talent in de jongen ontdekt ontpopt hij zich langzaam tot de jongen die hij altijd had moeten zijn.

Het kleine Boychoir behandelt een thema wat we al vaker in films voorbij hebben zien komen: een jonge met een uniek en groot talent die door het wanhopige leven dat hij leidt niet de kansen krijgt om zich te ontpoppen tot wie hij werkelijk zou moeten zijn. Vaak hebben soortgelijke films nog een bepaalde wending voor de kijker in petto om nog enigszins verrassend uit de hoek te komen, maar helaas is dat bij Boychoir niet het geval. De film is helaas van A tot Z voorspelbaar en lijkt nergens ook maar enigszins de moeite te doen om de kijker te verrassen. En daar kunnen de rollen van Oscarwinnaars Dustin Hoffman en Kathy Bates ook niets aan veranderen.

Helaas gaat het eigenlijk al in de eerste minuten van de film mis. Regisseur François Girard probeert in een paar minuten het wanhopige leven van Stet voor de kijker neer te zetten, maar door het hoge tempo komt dat niet goed uit de verf. Wat meer tijd in de eerste acte was ongetwijfeld van toegevoegde waarde geweest om het karakter van Stet wat meer emotionele diepgang te geven en beter neer te kunnen zetten. Het helpt ook niet dat het Garrett Wareing zichtbaar moeite kost om Stet geloofwaardig neer te zetten. Nergens heb je echt het gevoel dat de jongen één van de grootste pestkoppen op school is en daarmee is één van de belangrijkste funderingen voor de film al niet goed neergezet.

Het is overigens niet alleen aan Garrett Wareing te wijten dat de film nergens bijzonder wordt. Zoals eerder genoemd is de film zijn gehele speelduur voorspelbaar en weet je als kijker al meteen welke richting het op zal gaan. Er wordt wel een vader-zoon-drama met de haren bijgesleept, maar deze wordt zo onderbelicht en slecht uitgewerkt dat het eerder stoort dan dat het iets toevoegt. Het helpt ook niet dat een acteur als Dustin Hoffman op de automatische piloot acteert en zich soms zelfs lijkt te vervelen. Wellicht probeert hij hiermee koorleider Carvelle wat koeltjes neer te zetten als een norse en stugge man, maar echt overtuigen doet het allemaal niet. De enige actrice die wel goed in haar rol zit is actrice Kathy Bates. De spaarzame scènes die zij heeft zijn dan ook de enige hoogtepunten van de film.

Extra’s: Zoals helaas wel vaker met een uitgave van Eone Entertainment is ook Boychoir zonder extra’s op de markt gebracht. Er is zelfs niet eens de moeite genomen om de schijf een menu mee te geven. Je zou dat als een zonde kunnen bestempelen, maar de vraag is of de kijker na het zien van de film werkelijk geïnteresseerd zou zijn in een making-of of eventueel verwijderde scènes.

Boychoir behandelt een cliché over een jongen met een uniek talent en een kansloos leven, maar neemt nergens de moeite om dat cliché ook maar enigszins de das om te doen. Nergens heeft de film nog een verrassing voor de kijker in petto en kleurt het de lijntjes van het voorspelbare dan ook keurig in. Een gigantische acteertalent als Dustin Hoffman had de film nog enigszins genietbaar kunnen maken, maar zijn vlakke acteerspel weet nergens indruk te maken. Boychoir is vanaf de eerste minuut een saaie zit en zal de kijker alleen verrassen door zijn enorme voorspelbaarheid.

Met dank aan eOne Benelux voor het recensie-exemplaar.