Hans, een eigenwijze kerel met een lichte attitude, is samen met zijn gezin op weg naar zijn ouders aan het andere kant van het land. Al sinds ze van huis zijn vertrokken oogt Hans gejaagd en dat is duidelijk terug te zien in zijn rijstijl. Als er op de snelweg vervolgens een wit busje op de linker baan rijdt die al het verkeer ophoudt, verliest Hans dan ook al snel zijn geduld. Hij begint te seinen en zoekt naar een gaatje om de bus in te kunnen halen. Bij het passeren kan hij het vervolgens niet nalaten om de bestuurder met een handgebaar kenbaar zijn ongenoegen kenbaar te maken. Op zich een redelijk onschuldig moment, maar bij een nabij gelegen pompstation komt het tot een confrontatie, waarbij de bestuurder Hans confronteert met zijn eigen gedrag en hem het dringende verzoek doet om zijn excuses te maken. Als Hans dit vervolgens pertinent weigert, ontpopt de bestuurder van het busje tot een heuse psychopaat.

In het Nederlandse filmlandschap zijn horrorfilms eigenlijk altijd een ondergeschoven kindje geweest. Soms komt er nog wel eens een aardige productie voorbij, maar dat Dick Maas-film De Lift uit 1983 veelal als eerste genoemd worden zegt genoeg. Bumperkleef is niet van Maas, maar eigenlijk ademt de film wel dezelfde sfeer uit. Zo heeft de film een interessant uitgangspunt waar zeker iets leuks van te maken is. Niet dat het allemaal erg origineel is overigens, maar dat hoeft geen belemmering te zijn getuige sterke films als The Hitcher (niet die remake, die met Rutger Hauer uiteraard), Spielbergs’ debuutfilm Duel of het vergeten Joy Ride met Paul Walker uit 2001. Wel ligt de lat zelfs wat dat betreft vrij hoog, maar goed, er wordt dan ook nergens verwacht dat deze nachtmerrie roadtrip-film dat niveau benaderd. Verrassend genoeg komt de film een eind.

Voordat we kennis maken met Hans en zijn gezin, zien we in de openingsscène hoe een doodsbange fietser op de vlucht slaat voor iemand in een wit busje en uiteindelijk zelfs vermoord wordt. Natuurlijk is dit een poging om de bron van het kwaad nog wat verder toe te lichten, maar eigenlijk had deze proloog beter weggelaten kunnen worden om hiermee later de impact te kunnen vergroten. Vervolgens verplaatst het verhaal zich naar naar Hans, die samen met zijn vrouw Diana en zijn twee kinderen Milou en Robine koers zet naar zijn op flinke afstand wonende ouders. Eenmaal op weg komen er vooral voor autorijdend Nederland een boel herkenbare verkeersirritaties naar voren; Van onoplettendheid van mensen die zonder te kijken invoegen, tot het onnodig links rijden. Door het laatste krijgt de ondertussen flink opgefokte Hans het aan de stok met een bestuurder van een wit bestelbusje. Het is dit soort haantjesgedrag dat Hans in het verdere verloop van de film flink zal gaan opbreken.

Bij een tankstation volgt een verbale confrontatie, waarbij direct een ongemakkelijk gevoel zich meester maakt van de kijker. Nadat Hans en zijn gezin zijn weggereden bij het pompstation, valt het Hans op dat het witte busje hun achtervolgt. Het is het begin van een steeds verder uit de hand lopen kat-en-muisspel waarbij flinke verkeersovertredingen plaatsvinden, maar van de politie geen spoor te bekennen is. Het is hier dat de logica soms een beetje ontbreekt en ondanks dat de sfeer sterk word neergezet, heeft de film een behoorlijk moralistisch toontje. Vooral als de vraag gesteld wordt wie er verantwoordelijk is voor het gedrag van kinderen; De opvoeders of de ouders? Dit wordt iets te ver doorgevoerd, waarbij de makers de plank helaas ook weleens mis slaan. Toch is Bumperkleef voor een heerlijke thriller, zoals we die maar weinig zien van eigen bodem. Als laatste mag de sterke soundtrack, die zelfs in menig Hollywood-productie niet had misstaan, zeker niet onvermeld blijven.

Bumperkleef is een weinig originele, maar wel razend spannende thriller van eigen bodem. Het acteerniveau is daarnaast zeer goed te noemen, waarbij vooral Jeroen Spitzenberger en Willem de Wolf schitteren als tegenstanders. Toch had de film nog een stuk sterker kunnen zijn zonder de moralistische gewetensvragen die nogal drammerig op de kijker worden afgevuurd. Daarnaast is de spanning behoorlijk aanwezig, maar worden er soms keuzes gemaakt, of vinden er gebeurtenissen plaats, die in strijd zijn met de logica. Maar goed, er valt niet te ontkennen dat de film zijn gehele (beperkte) speelduur weet te vermaken. Na de succesvolle boekverfilming Alleen maar nette mensen en de heftige familiefilm Kankerlijers bewijst Lodewijk Crijns zijn veelzijdigheid, door het Nederlandse filmlandschap te verrijken met een meer dan degelijke thriller. Met iets meer aandacht voor het een origineel verloop en minder aandacht voor randzaken had de film echter nog beter kunnen zijn. Toch is Bumperkleef wel zo’n film die mensen met een vooroordeel over Nederlandse cinema zou kunnen verrassen!

Met dank aan Media Tornado en Splendid Film voor het beschikbaar stellen van een screenerlink.