Adam Jones stond jaren lang aan de top in de culinaire wereld, maar verloor alles door zijn wilde leven vol drank en drugs. Na jaren van de radar te zijn verdwenen, duikt hij in Londen weer op om zich daar weer naar de top te werken en zijn uiterste best te doen om een derde Michelinster te kunnen verdienen. Hiervoor stelt hij het beste team samen, waaronder zijn voormalige collega Michel uit Parijs en de mooie Helena. Maar is Adam in staat om de valkuilen uit het verleden te mijden en zijn roemruchtige verleden echt achter zich te laten?

Met de vele televisieprogramma’s die er zijn rondom de meest toonaangevende chef-koks ter wereld hebben we al een aardig beeld gekregen over het drukke en veeleisende leven dat dit beroep met zich meebrengt. Toch is het maar karig gesteld met films die dit drukke bestaan als basis hebben, dat terwijl dit wel degelijk een interessante film zou moeten kunnen opleveren. Burnt, dat eind vorig jaar in première ging, deed een aardige poging, maar helaas werd de film niet heel goed ontvangen bij het publiek. En dit ondanks dat Bradley Cooper de hoofdrol speelt van de sexy en charmante Adam Jones, iemand die het toch wel degelijk in zich heeft om mensen naar de bioscopen te lokken.

Aan hoofdrolspeler Cooper ligt het dan ook niet dat Burnt niet de film is geworden die een diepe indruk bij de kijker zal achterlaten. Hij komt overtuigend over als chef-kok die ooit alles had, zich verloor in drank en drugs en zich vervolgens weer omhoog probeert te werken. Het is meer de onduidelijke richting van de film die voor verwarring zorgt bij de kijker, waardoor nooit echt duidelijk wordt welke kant de makers op willen. Het ene moment voert het drama de boventoon, maar een volgend moment lijkt is het de komische noot die de boventoon voert in de film. Niet dat een mix van beiden genres niet goed zou kunnen werken, maar de scheidslijn tussen beiden is in Burnt zo zwart-wit dat er van een goede mix nauwelijks sprake is. Want willen de makers nou dat we meeleven met chef-kok Adam Jones of niet?

Het is jammer dat de balans in de film zou onevenwichtig is, want Burnt voelt in zijn basis als een interessante vertelling maar komt door het gebrek aan richting moeizaam uit de verf. De cast is in ieder geval goed gevuld met grote namen, met naast Cooper onder andere Sienna Miller, Omar Sy en Daniel Brühl. Ondanks hun prima acteerprestaties is Burnt niet meer dan een aardig tussendoortje in plaats van het hoofdgerecht dat je zal doen watertanden. Wat het culinaire vlak betreft biedt de documentaire Sergio Herman, Fucking Perfect, die vorig jaar uitkwam, wellicht een interessantere blik in deze interessante wereld.

Extra’s: Helaas ligt de dvd zonder toevoeging in de winkelschappen, maar onbegrijpelijk is dat niet. Een making of had misschien leuk kunnen zijn, maar de kijker zal na het zien van de film ongetwijfeld niet de behoefte voelen om meer van de film te weten te komen. Wie overigens op zoek gaat naar de Blu-ray versie van de film zal zijn heil over de grens moeten zoeken. Hier in Nederland komt de film helaas alleen uit op dvd.

Burnt lijkt maar moeilijk te kunnen kiezen tot welk genre het precies wil behoren en daardoor is de balans in de film tussen drama en komedie soms ver te zoeken is. Gelukkig maakt de cast de boel nog enigszins genietbaar, met hoofdrolspeler Bradley Cooper als chef-kok Adam Jones voorop. Helaas maakt de onevenwichtigheid de film een moeizame zit, een keuze voor een bepaalde richting had de film vast een hoop goed gedaan waardoor er wellicht wat meer indruk op de kijker zou zijn achtergelaten. Burnt is nu niet meer dan een aardig filmpje dat helaas niet het ultieme hoofdgerecht is geworden dat de makers voor ogen zullen hebben gehad.

Met dank aan Paradiso Filmed Entertainment Nederland voor het recensie-exemplaar.