Bobby Dorfman hunkert naar verandering in zijn omgeving. Dit komt door zijn constant kibbelende ouders, zijn gangster-broer en de juwelen van zijn familie. Bobby besluit dan ook om naar Hollywood te vertrekken om daar zijn geluk te beproeven als loopjongen voor zijn oom, een agent voor filmsterren. Hier ontmoet Bobby de beeldschone Vonnie op wie hij al snel smoorverliefd wordt. Vonnie heeft echter een vriend en Bobby besluit genoegen te nemen met een hechte vriendschap. Als Vonnie op een dag bij Bobby aankomt met het verhaal dat ze het uit heeft gemaakt met haar vriend, neemt zijn leven plots een romantische wending.

Een uitzondering daargelaten maakt Woody Allen steevast ieder jaar een film. Een productieve man dus, waarbij je er de klok op gelijk kan zetten dat een film van zijn hand altijd iets speciaals heeft. De laatste jaren maakte hij aardige films als Irrational Man en Magic in the Moonlight, waartussen hij met Blue Jasmine ook nog een klein meesterwerkje afleverde. Voor Café Society wist Allen weer een grote sterrencast bij elkaar te krijgen en hoewel dit zeker niet het beste werk is dat Allen ooit heeft gemaakt, is deze film opnieuw erg degelijk en genietbaar voor zijn fans. Wel is het een gegevens dat de films van Allen je moeten liggen, want de films zijn vaak bitterzoet.

Dit keer kunnen we het bittere gerust weglaten, want Café Society is een werkelijk mierzoete film waarbij het Allen zeer goed lukt om het Hollywood uit de jaren 30 tot leven te wekken. Het verhaal is dit keer niet al te origineel, maar laat je vanaf de eerste minuut wegzwijmelen in een verhaal waarin alleen maar mooie vrouwen voorkomen. De jazzsoundtrack past daar uitstekend bij. Toch ontbreekt het deze film aan scherpte, iets waar de films van Allen juist om bekend staan. Misschien is het hierdoor, maar Jesse Eisenberg weet bijvoorbeeld nergens echt te imponeren in zijn rol als Bobby Dorfman. Dit terwijl de rol hem op het lijf lijkt geschreven. De oorzaak ligt waarschijnlijk in de iets wat flauwe en kurkdroge Joodse humor die de film bevat, welke niet overal even goed uit de verf blijkt te komen.

Hoewel de film daarnaast bol staat van de clichés zitten hierin juist de punten waarmee de film het sterkst uit de hoek weet te komen. Zo is daar het gekibbel van Bobby’s Joodse ouders uit New York, de typische gangsters uit de jaren 30 en natuurlijk het elitaire Hollywood van dit tijd. Door de speelse en luchtige manier waarop Allen ons dit presenteert is Café Society toch weer een genot om naar te kijken. Als Allen op deze voet doorgaat zal hij zeker bij zijn fans nooit gaan vervelen. Opvallendste aan de film, in positieve zin overigens, is de rol van Steve Carell als oom Phil Stern. De semi-serieuze benadering die hij kiest voor zijn rol laat opnieuw zien dat Carell wel degelijk meer kan dan de vrolijke frans uithangen, iets wat de kenners natuurlijk al wisten sinds zijn rol in Foxcatcher..

Extra’s: Helaas bevat de dvd geen bonusmateriaal, iets dat bij een Woody Allen-film toch altijd wel welkom is.

Café Society is een mierzoete film met kurkdroge Joodse humor. Allen weet het Hollywood van de jaren 30 op zijn karakteristieke manier tot leven te wekken, met alle clichés die daarbij horen. Hoewel Jesse Eisenberg geknipt lijkt voor de rol van Bobby, weet hij nergens echt te imponeren en is het uiteindelijk vooral Steve Carell die indruk maakt. Dat dit niet Allens beste werk is moge duidelijk zijn, maar wel levert hij opnieuw een degelijke film af. Zo is het verhaal misschien niet al te origineel, maar laat de film je toch wegzwijmelen in de jaren 30 van de eigenzinnige regisseur. Het is deze kenmerkende eigenschap van de uiterst productieve regisseur die ervoor zorgt dat zijn films altijd weer genietbaar zijn.

Met dank aan Paradiso Filmed Entertainment i.s.m. Remain In Light voor het recensie-exemplaar.