Candyman
Anthony McCoy is een kunstenaar die altijd op zoek is om zijn creatieve vuur aan te wakkeren. Nadat hij en zijn vriendin Brianna hun luxueuze nieuwe loft hebben betrokken in de opgeknapte wijk Cabrini, leert hij bij een toevallige ontmoeting met een oorspronkelijke bewoner het verhaal van de Candyman-legende kennen; een spookverhaal over een bovennatuurlijke moordenaar die decennia lang de achterstandswijk van weleer teisterde. Al snel begint Anthony de duistere details van het gesprek als inspiratie te gebruiken voor een reeks kunstwerken. Zonder het te weten opent hij hiermee een deur naar een verleden en als er al snel mysterieuze zaken en zelfs moorden rondom Anthony plaatsvinden lijkt de Candyman te zijn teruggekeerd.
Sinds komiek Jordan Peele de horrorwereld wist te verbazen met zijn originele films Get Out en Us, is hij een naam om rekening mee te houden. Al vaker gaf Peele aan dat Candyman zijn favoriete horrorfilm is en in 2018 kwam het bericht naar buiten dat hij zou werken aan een vervolg. Detail hierbij is wel dat hij zich dit keer beperkt tot het verzorgen van het script met daarnaast een rol als producent, de regie laat hij aan Nia DaCosta. Lange tijd bleef het project in mysterie gehuld, waarbij er eigenlijk weinig meer bekend was dat de film zou terugkeren naar het Cabrini Green huizenproject, de buurt in Chicago waar het allemaal begon. Zoals we vaak zien in deze tijd, werd ook de release van Candyman meermaals uitgesteld door de uitbraak van de coronapandemie. Toen de film uiteindelijk uitkwam waren de reviews overwegend positief, al was er zeker ook kritiek.
Tony Todd is de man die onlosmakelijk verbonden is met Candyman. Hij speelde het door Clive Barker bedachte personage al drie keer eerder en er werd reeds in een vroeg stadium aangekondigd dat hij ook hier aanwezig zou zijn. Toch is de hoofdrol hier voor Yahya Abdul-Mateen II, de kersverse Morpheus acteur uit The Matrix Resurrections. Hij heeft de moeilijke taak om ons Todd te doen vergeten. De grootste verandering zit echter in de hele look van de film. Waar de originele Candyman het moest hebben van een rauwe, haast ongure look van een achterstandswijk in Chicago, maken we hier kennis met diezelfde wijk, maar dan volledig opgeknapt. Uiteraard duurt het niet lang voor het verleden van de wijk ter sprake komt en dat vormt dan ook het uitgangspunt van de film. Het is allemaal vrij simpel van opzet en de uitvoering is wellicht wat kil, maar zeker effectief.
Voor dit vervolg is het hele Candyman-principe gewoon hetzelfde gebleven; je zegt vijfmaal zijn naam in de spiegel en de shit gaat los. Toch is het niet vanaf de eerste minuut een slasher zoals het origineel wel was. Natuurlijk mag je van Peele ook wat meer verwachten, maar de gehele stijlbreuk zal ongetwijfeld niet iedereen kunnen bekoren. Wat mensen ook tegen kan staan is de toch wat overdreven nadruk op de black community, waarmee de film op maatschappelijk wat drammerig en geforceerd kan overkomen. Toch valt er ook genoeg te genieten. Zo is de verandering die Abdul-Mateen II doormaakt goed gespeeld en geloofwaardig. Daarnaast zorgt de slow burner-benadering ervoor dat de franchise van een nieuwe laag wordt voorzien. Wat de film ook siert, is dat de score op passende wijze zijn eer bewijst aan de briljant originele score van Phillip Glass.
Extra’s: Naast de film is er aardig wat bonusmateriaal aanwezig op de Blu-ray release van de film.
· Alternate Ending (02:38)
· Deleted and Extended Scenes (05:52) Een drietal verwijderde en verlengde scenes; Who Do You Think Makes the Hood?, Wanna See Me Fly? en Fooked Oop.
· Say Me Name (06:45) Een featurette waarbij het hele idee achter de film en Candyman uit de doeken wordt gedaan, maar dan vooral ook tegen de hedendaagse tijd vol sociale issues.
· Body Horror (06:22) Een blik op de make-up van de film, waarbij men veelvuldig gebruik heeft gemaakt van lichaamsprotheses.
· The Filmmaker’s Eye: Nia DaCosta (04:48) Nia DaCosta bespreekt haar liefde voor de originele film en hoe ze bij haar films, met uiteraard Candyman in het bijzonder, te werk is gegaan.
· Painting Chaos (07:17) Aandacht voor de veelvuldig aanwezige kunst in de film.
· The Art of Robert Aiki Aubrey Low (04:54) Een featurette gewijd aan componist Robert Aiki Aubrey Low, die de moeilijke taak had om het originele werk van Phillip Glass recht aan te doen.
· Terror in the Shadows (04:09) Aandacht voor het uitstekende schaduwspel dat we in de film voorbij zien komen, wellicht zelfs het hoogtepunt van de film.
· Candyman: The Impact of Horror (20:24) Een rond-de-tafel-gesprek met Colman Domingo, Tananarive Due, Wendy Ashley, Yolo Akili Robinson en and Lorenzo Lewis.
Candyman is een geslaagd en vooral visueel imponerend nieuw vervolg op de cult-horrorfilm uit 1992. Door de film in een modern jasje te steken zullen ongetwijfeld wat fans van het origineel voor het hoofd worden gestoten, iets wat vooral komt door de visuele benadering waarvoor gekozen is. Wat daarbij ook niet helpt voor degene die een echte slasher verwachten, is dat de meeste moorden buiten beeld gebeuren. Maar ondanks dat wellicht niet alles even geslaagd uitpakt, getuigt de aanpak van Peele en DaCosta wel van lef. Zo zorgt het filmen op de dezelfde locatie als destijds ook wel weer voor een mooie invalshoek. Maar wie zit te wachten op het aandeel van Tony Todd zal flink wat geduld moeten opbrengen, waarnaast zijn aandeel ook nog eens behoorlijk beperkt is. Het maakt deze Candyman dan toch vooral ook een film die soms op moet boksen tegen verwachtingen die hand-in-hand gaan met het maken van een vervolgfilm. Maar mocht je redelijk blanco deze film in willen gaan, dan wacht je een aangename moderne toevoeging aan de Candyman-franchise.
Met dank aan Day One MPM en Universal Pictures Home Entertainment voor het recensie-exemplaar.
Beoordeling
- Film
- Extra
- Eindcijfer
Geef een reactie
Je moet inloggen om een reactie te kunnen plaatsen.