Charlie is een Aboriginal die met heel zijn familie in een huis woont in Arnhem Land in het noorden van Australië. Hij voelt meer en meer dat de tijden zijn veranderd, het is niet meer als vroeger. Steeds vaker botst Charlie met de autoriteiten. Als de politie vervolgens ook zijn speer inneemt, omdat deze wordt aangezien voor een wapen is de maat voor Charlie vol. Hij ‘leent’ een politieauto en besluit om zijn familie te verlaten en de jungle in te trekken om te gaan leven volgens de oude manier. Zijn dagen vult hij met het verven van boomschors en het vissen op barramundi. Maar hij wordt al snel overvallen door ziekte, waarmee hij dan ook in een ziekenhuis belandt in Darwin. Zijn leven raakt in een neerwaartse spiraal en als hij zich laat overhalen om alcohol te kopen voor een groep daklozen komt hij zelfs in de gevangenis terecht.

In korte tijd wordt Nederland verblijdt met twee zeer fraaie films van Australische bodem. Eerder was daar 52 Tuesdays en nu Charlie’s Country, geregisseerd door van Rolf de Heer. Een Nederlandse naam en dat klopt. De Heer is namelijk geboren in Heemskerk, waarna hij op acht jarige leeftijd naar Australië emigreerde. Nadat hij de Australian Film, Television and Radio School doorliep in Sydney, vestigde hij zich in Adelaide vanwaar hij arthouse films ging maken. Een van zijn grootste successen boekte hij in 1991 met de film Dingo. Het is de enige film waarin jazzlegende Miles Davis verscheen als acteur. Nu is daar dus Charlie’s Country, een realistische schets van zijn tweede thuisland, een terugkerend kenmerk in het oeuvre van de Heer. Afgelopen jaar was de film in Cannes genomineerd voor Un Certain Regard voor Beste Filmen voor Beste Acteur, een award voor origineel en alternatief werk dat zoekt naar internationale erkenning. Ook was de film de Australische inzending voor de afgelopen Academy Awards.

Het is lof die de film dan ook terecht ten deel valt. Dat David Gulpilil de Un Certain Regard zelfs mee naar huis mocht nemen was dan ook eindelijk een beloning voor acteur die een grote naam is in zijn thuisland. Dat hij zelf een Aboriginal is maakt de film erg persoonlijk en feitelijk zie je in grote lijnen het verhaal van zijn volk. Het aanpassen aan de nieuwe invloeden gaat moeizaam en meer dan eens zijn er verlangens naar het leven van vroeger. Het zijn dingen die wij in de westerse wereld vooral uit geschiedenisboeken kennen, maar die feitelijk nog steeds dagelijks spelen. Ooit waren Aboriginals de enige bewoners van Australië, maar nu vertegenwoordigen ze nog maar 1% van de totaalpopulatie. Daarentegen zijn wel 40% van de gevangenen Aboriginal. Het zijn schrijnende cijfers die het resultaat zijn van een grote cultuurclash, waar de cijfers duidelijk laten zien wie er het onderspit hebben gedolven.

De Heer laat ons op een mooie, luchtige wijze zien hoe Charlie leeft, waarbij laatstgenoemde zich meer dan eens afvraagt waarom hij nu opeens de buitenlander is in zijn eigen land. Zo komt hij geregeld met de politie in aanraking, maar heeft hij eveneens menigmaal komische onderonsjes met ze. Die worsteling van Charlie met de machthebbende blanken in wat hij ziet als zijn land levert soms komische situaties op. Een goed voorbeeld is de scène waarin Charlie zijn wapen moet inleveren omdat hij geen vergunning heeft, waarop Charlie ad rem zegt dat hij er niet op wil rijden, maar ermee wil schieten. Andere momenten is de film aandoenlijk of raakt het je zelfs tot diep in je tenen, dit is vooral een verdienste van Gulpilil die Charlie zo neerzet dat het bijna onmogelijk is om hem als publiek niet in je hart te sluiten. Dat de film op een bijna documentaire-achtige wijze gefilmd is maakt alles extra authentiek.

Charlie’s Country is een film geworden die de tegenstellingen tussen twee culturen op een fraaie manier in beeld brengt. Dat de Heer hierbij een rijk spectrum aan emoties weet aan te stippen bij de kijker is niet alleen zijn verdienste, maar ook zeker die van de uitmuntende Gulpilil die dan ook terecht beloond werd met Un Certain Regard voor Beste Acteur in Cannes. In plaats van taaie geschiedenislessen die ons vertellen hoe de Aboriginals werden verjaagd van hun eigen grond, zou men deze film op scholen moeten tonen. Dan ziet men gelijk dat de problemen zeker niet alleen geschiedenis zijn, maar feitelijk nog van alledag.