Als Coral Lake in Florida getroffen wordt door een orkaan uit de hoogste categorie  zorgt dat voor veel verwoesting. Haley Keller is van de zwemvereniging opweg naar huis om te kijken of het goed gaat met haar vader. Als de weg is afgesloten en Haley gesommeerd wordt om te keren, negeert ze het verbod en rijdt ze toch naar het huis van haar vader. Daar aangekomen is haar vader nergens te bekennen, totdat ze muziek uit de kruipruimte onder het huis hoort komen. Tot haar grote schrik ligt haar vader zwaar gewond op de vloer en Haley probeert hem een verdieping hoger te brengen. Maar dan wordt ze aangevallen door een grote aligator die ook nog eens de weg naar boven blokkeert. Langzaam maar zeker loopt de kruipruimte onder water en Haley moet nu zo snel mogelijk een manier zien te vinden om weg te komen, voordat het te laat is.

Na films over superslimme haaien, slangen en dodelijke piranha’s die voor dood en verderf zorgen, komt pulp-horrorregisseur Alexandre Aja met de film Crawl. Aja is zeer bekwaam als het aankomt op pulp-horror en wist in het verleden al eens met groot succes de remakes van Piranha 3D en Evil Dead naar het grote witte doek te toveren. Zijn films staan erom bekend dat het niet geschikt is voor tere zieltjes of mensen die over een zwakke maag beschikken. Nee, Aja kiest er elke keer weer voor om liters bloed te laten vloeien en dan het liefst op een zo bruut mogelijke wijze. Welk onderwerp is dan eigenlijk beter dan bloeddorstige alligators los te laten in een gebied dat getroffen is door een orkaan en waar ontsnappen voor de achterblijvers nagenoeg onmogelijk is. We zagen dit concept al eens eerder voorbij komen in bijvoorbeeld Lake Placid uit 1999, echter was deze film meer een gematigde horror/komedie dan dat het zich als pure horrorfilm kon profileren. Dit lijkt in Crawl toch wel even anders te liggen en hoewel we van het verhaal sowieso niet veel hoeven te verwachten natuurlijk, ligt de lat redelijk hoog als het om afgebeten ledematen, mensen die opgegeten worden en het bloedvergieten gaat. Met ook nog eens Sam Raimi als producent moet dat zeker goed gaan komen en lijkt falen geen enkele optie voor wie het horrorgenre een warm hart toe draagt.

Als inspiratiebron gebruikte men de situatie die ontstond tijdens de orkaan Florence die in 2018 over Amerika heen raasde. Er ontstond een zeer gevaarlijke situatie, doordat alligators de vrije hand dreigde te krijgen door de overstromingen die plaatsvonden. In de film komt zwemster Haley samen met haar vader vast te zitten in de kruipruimte onder het huis dat door de zware regenval onderwater begint te lopen. Nou hoeven we van enige vorm van realisme natuurlijk helemaal niets te verwachten, maar een beetje geloofwaardigheid had toch wel op zijn plaats geweest. De film neemt zichzelf bloedserieus en daar wringt de schoen enorm. Vader Dave ligt zwaargewond onder het huis, met een open botbreuk, maar het blijkt uiteindelijk met een paar pijntjes eenvoudig te zijn om het bot weer naar binnen te drukken en weg te lopen. Ook Haley wordt gegrepen door een alligator en hoewel de mensen buiten hun ledematen verliezen met een hap, houdt zij een lelijke bijtwond over waarbij er wordt gereageerd alsof ze zich aan een papiertje heeft gesneden. Vervolgens loopt, zwemt en vecht Haley alsof er helemaal niets aan de hand is. Het zijn van die dingen die enorm storend werken, waardoor je als publiek sommige scènes met je hand voor het gezicht zal kijken. En dan is dat niet omdat het zo eng is.

De alligators zien er gelikt uit en je kan zien dat daar best veel aandacht aan is besteed. Het is dan ook niet zo dat de film ook maar ergens begint te vervelen gelukkig, want er gebeurd eigenlijk constant wel iets. Ook het overtrekken van de orkaan is goed en grimmig in beeld gebracht, hoewel er aan het begin toch een paar puntjes zijn waar de makers op gelet hadden mogen hebben. Zo is er meermaals te zien dat de wind door een grote ventilator slaat en dat dat de regen dirigeert. Je ziet echter aan weerszijde dat het windstil en zelfs droog is. Normaal zou je dat soort dingen kunnen verwachten bij dit soort films, maar als een film op zo’n grote wijze zelfs de bioscoop in wordt gebracht is het natuurlijk onacceptabel. Naar het einde toe gaat alles helemaal over de top en hoewel de film niet eens anderhalf uur duurt, heb je er op een gegeven moment toch wel schoon genoeg van gekregen. Qua bloederigheid valt het allemaal reuze mee en zou je ook niet zeggen dat iemand als Aja en Raimi de handen ineen hebben geslagen om een angstaanjagen en smerig werkje af te leveren. Misschien ga je juist door de aanwezigheid van deze personen met de verkeerde instelling naar de film toe, want teleurstellen doet de film absoluut.

Crawl is een zeer ongeloofwaardig werkje geworden van de hand van regisseur Alexandre Aja doordat het zichzelf bloedserieus neemt. Veel continuïteitsfouten en gebeurtenissen voeren de boventoon en op den duur gaat dat flink irriteren. De alligators zien er wel prima uit en er zitten zeker scènes in de film waarbij de spanning goed wordt opgevoerd of waar je je echt het apelazarus schrikt. Wat dan weer wel erg jammer is, is dat deze schrikmomenten het van het oude trucje moet hebben door het geluid vol open te gooien, waardoor je als bioscoopbezoeker bijna naast je stoel belandt. Qua bloederigheid is alles behoorlijk tam en op een aantal dingetjes na, kan men niet echt van een smerige hardcore horrorfilm spreken. Misschien is deze film leuk om thuis op de bank op een saaie dag te bekijken, want een trip naar de bioscoop is het simpelweg absoluut niet waard.