Voormalige rodeoster en paardenfokker Mike Milo wordt door zijn oude baas gevraagd om af te reizen naar Mexico City en daar diens 13-jarige zoontje Rafo terug te halen naar Texas. Al snel weet Mike Rafo te vinden, maar Leta, de verloederde moeder van Rafo, wil dat haar zoon in Mexico blijft en stuurt een aantal van haar handlangers achter Mike aan. Mike denkt onverrichte zaken terug te keren naar Texas, maar ontdekt dan dat Rafo zijn terug is binnen geslopen. Rafo spreekt zijn verlangen uit om tijd door te brengen met zijn vader en Mike stemt ermee in om hem naar de grens te rijden. Tijdens de rit delen de twee levensverhalen, maar ook zijn ze meer dan eens genoodzaakt om af te dwalen van de hoofdwegen en hun reis blijkt al snel uitdagender uit te pakken dan ze hadden vermoed.

Het is alweer dertien jaar geleden dat Clint Eastwood aankondigde dat hij wilde stoppen met acteren en enkel nog als regisseur wilde werken. Het door hemzelf geregisseerde Gran Torino leek een mooie afsluiter van een indrukwekkende carrière als acteur, maar het bloed kroop al snel waar het niet gaan kan. Waar honkbaldrama Trouble with the Curve nog enigszins onopvallend voorbij ging in 2012, maakt hij met The Mule in 2018 een zeer verdienstelijke comeback. Of eigenlijk, hij is gewoonweg niet gestopt met acteren. Het zal het euvel zijn van de ondertussen 91-jarige acteur/ regisseur die eigenlijk gewoon niets anders kan, en wil, en het daarnaast verdomd om rustiger aan te gaan doen. Zeker als regisseur vuurt hij nog met grote regelmaat een nieuwe film op ons af. Overigens met wisselend succes. Zo volgde hij de laatste jaren het matige Jersey Boys op met Oscarwinnaar American Sniper en werd de fraaie biografische film Sully opgevolgd door het erg matige The 15:17 to Paris, misschien wel een van de zwakste films in zijn gehele oeuvre als regisseur. Na het sterke Richard Jewell komt hij nu met Cry Macho, een film waarin hij zelf ook de hoofdrol op zich neemt.

Natuurlijk kunnen we alleen maar veel bewondering hebben voor de werklust van Eastwood. Van de levende legende kunnen we dan ook best wat hebben en zolang hij soms nog een uitschieter eruit weet te persen, vergeven we hem het wat mindere werk. Toch beginnen de jaren nu wel echt te tellen. Tussen Gran Torino uit 2008 en The Mule zat tien jaar en Clint was zichtbaar ouder en brozer geworden. Opvallend is dat hij drie jaar later in Cry Macho nóg flink wat breekbaarder oogt. Ook zijn stem is niet meer wat het geweest is. En natuurlijk, de beste man is 91 jaar en misschien moeten we gewoon genieten van zijn werk zolang het kan, maar ergens gaat hij met Cry Macho wel de grens over qua geloofwaardigheid. Zeker als we in de film zien hij een dame die gerust zijn kleindochter had kunnen zijn hem probeert te verleiden. Het is allemaal wat ongemakkelijk. Daarnaast ligt zijn personage wel erg dichtbij de personages waarin we hem al zoveel eerder zagen, iets waardoor zijn ouderdom misschien nog wat sneller opvalt. Hij lijkt niet kapot te krijgen, maar Clint is een hele oude man geworden en als we heel eerlijk zijn kan het eigenlijk gewoon niet meer, althans niet in een rol als deze.

Hoewel de film goed vakmanschap verraadt, is het vooral allemaal net niet en gewoonweg niet. Zo maakt de film op technisch vlak weinig indruk en is het verhaal eigenlijk weinig meer dan een opeenstapeling van clichés en ongeloofwaardigheden. Want hoe geloofwaardig is het dat een 90-jarige man wordt ingehuurd om iemands zoon terug te halen. Daarnaast kabbelt het allemaal maar wat voort, terwijl Clint zich probeert aan te bieden als leermeester. Het zal niemand verbazen dat het aloude ‘je bent nooit te oud om te leren’ uiteindelijk om de hoek komt kijken. Het maakt dat Cry Macho eigenlijk helemaal niet zo’n goede film is geworden, maar je dat eigenlijk wel heel graag wil. Natuurlijk is het leuk om te zien dat Clint er blijkbaar nog plezier aan beleeft, maar eigenlijk is wat hij hier neerzet toch vooral een herhaling van zijn eerdere personages uit bijvoorbeeld Gran Torino en The Mule. En wat mogen we eigenlijk ook meer verwachten? Maar goed, misschien is juist die reden wel het moment waarop Clint gewoon een paar jaar had moeten zeggen ‘tot hier en niet verder’, om vervolgens lekker op zijn regisseursstoel te kruipen.

Cry Macho is een sympathieke film, maar eigenlijk is levende legende Clint Eastwood gewoon te oud voor de rol die hij hier speelt. Cry Macho is echt zo’n film die je gaat zien om de grote Clint Eastwood nog een keer aan het werk te zien, zolang het kan dus, en niet zozeer omdat het een goede film is geworden. En eigenlijk is het best wel jammer dat we nu blijkbaar toch op dat punt zijn aangekomen. Clint oogt broos en breekbaar. Dat is natuurlijk helemaal zo gek niet als hij 91 jaar is, maar het is minder logisch dat hij er op die leeftijd nog op uit wordt gestuurd om een tiener terug te halen van over de grens. Dit gaat vervolgens gepaard met een handvol levenslessen en wijsheden waar je u tegen kan zeggen, waardoor Cry Macho uiteindelijk een weinig indrukwekkende film is geworden die je om de verkeerde reden toch wil zien. Gezien zijn oeuvre als zowel acteur als regisseur is het nodig, maar stiekem hoop je dan toch dat hij nog een echte opleving als Gran Torino eruit weet te slepen. Maar het lijkt er de laatste jaren toch vooral op dat Clint in het harnas wil sterven. En ach, wie zijn wij ook om deze held dat te ontzeggen.