De oude rabbijn Krushka bezwijkt aan een ziekte als hij een preek afgeeft over vrije wil aan zijn Joods orthodox volgelingen in Londen. Anoniem geïnformeerd met het verlies van haar vader vliegt Ronit, de vervreemd geraakte dochter van de rabbijn die woont en werkt in New York, naar Londen. Daar arriveert zij bij het huis van Dovid Kuperman, haar jeugdvriend en leerling van haar vader. Met haar aanwezigheid veroorzaakt Ronit flink wat onrust, omdat ze zich gedraagt op een manier die niet overeenkomt met de orthodoxe cultuur. Ondanks dat Davod verrast is door haar komst, staat hij erop ze bij hem verblijft. Zij is echter boos als ze ontdekt dat Esti, een jeugdvriend van beiden, nu de vrouw van Dovid is. Als Esti en Ronit herinneringen ophalen, blijkt het dat Esti degene is die Ronit op de hoogte heeft gesteld van het overlijden van haar vader omdat zij haar weer wilde zien.

Waar je tegenwoordig steeds vaker ziet dat films een wereldwijde première krijgen, zijn er ook nog genoeg films die pas geleidelijk krijgen wat ze verdienen. Het zijn vaak films uit het arthouse segment en Disobedience valt daar zeker onder. Natuurlijk, de film kent met Rachel Weisz en Rachel McAdams twee bekende gezichten, maar het Joods orthodoxe thema van de film is nou eenmaal niet iets waarvoor men naar de bioscoop of het filmhuis rent. Toch zegt dit niet altijd iets over de kwaliteit van de film. De film kent namelijk een goed fundament en is gebaseerd op de goed ontvangen gelijknamige debuutroman van Naomi Alderman, een stevig commentaar op het huidige orthodoxe Jodendom dat stemt tot nadenken.

Zoals gezegd ligt de kracht van de film mede in het acteerwerk van de twee Rachel’s en hun onderlinge chemie. Beide excelleren, waarbij vooral Weisz een prachtige rol neerzet als vrouw die ooit haar gemeenschap is ontvlucht door de afkeur van haar seksuele voorkeur. Hun lesbische band zorgt daarbij voor spanning, maar niet direct op een erotische manier. Het is een benadering die regisseur Sebastián Lelio sterk weet te vertalen uit het bronmateriaal. Hij zorgt ervoor dat de film niet belandt in platte scènes die zich vooral op de potentiele mannelijke kijker richt. Meer dan dat is Disobedience een film over verlangen naar de eigen ik, een zijn dat in dit geval ernstig beperkt wordt door het geloof. Een intolerantie die ervoor zorgt dat er eigenlijk geen bestaan mogelijk is in het huidige bestaan zoals het is.

Het zorgt voor een openingsscène die gelijk de interesse wekt van de kijker. Want wat is er gebeurd waardoor Ronit ervoor heeft gekozen om volledig met haar familie en omgeving te breken? De reden van haar terugkeer is een logische en geloofwaardige, namelijk het overlijden van haar vader en tevens rabbijn, en natuurlijk volgt de confrontatie die zij in een eerder stadium juist uit de weg ging. Dat klinkt opwindend, maar wordt feitelijk gepresenteerd op een sobere en vooral erg trage wijze. Het zorgt ervoor dat Disobedience tamelijk ontoegankelijk is voor de mainstream filmliefhebber. Wel is het slotakkoord zeer sterk en geloofwaardig. Door de innerlijke strijd, tezamen met de strijd tegen een gemeenschap die maar eigenlijk alles afkeurt wat buiten de door hun gezette lijnen kleurt, voel je heel mee met Ronit. Het onderstreept nog maar eens dat de noodzakelijke keus niet altijd de gewenste is.

Extra’s: Naast de film is er geen bonusmateriaal toegevoegd op de Blu-ray release.

Disobedience is een traag drama dat wordt gedragen door twee uitstekende hoofdrolspeelsters. Het is uiterst boeiend hoe conservatieve opvattingen in een gemeenschap een individu kunnen beperken of zelfs kunnen dwingen tot een leven dat nooit compleet zal zijn. Juist dat is wat we hier zien, al wordt er door omstandigheden een confrontatie aangegaan met de altijd broeiende innerlijke strijd. Wat is juist voor jou en wat betekent dat voor jou en de ander en vooral, hoe reageert de omgeving? Het zijn vragen die sterk naar het scherm worden vertaald en waar de roman van Alderman zeker eer aan wordt gedaan. Met een omgeving als een orthodox Joodse gemeenschap is de film zeker geen lichte kost, maar voor ieder die hiervoor openstaat is het zonder meer een uitgangspunt. En daarnaast is het natuurlijk genieten van twee prachtige en sterk acterende actrices.

Met dank aan Sony Pictures Home Entertainment en Weber Shandwick voor het recensie-exemplaar.