Yûsuke Kafuku is een succesvol theaterregisseur die gelukkig getrouwd is met Oto. Ze praten veel over nieuwe projecten en verhalen die ze willen vertellen, maar toch dreigt een geheim tussen beiden te komen. Yûsuke besluit om er niet met zijn vrouw over te praten, maar als het noodlot genadeloos toeslaat, staat Yûsuke er helemaal alleen voor. Yûsuke belandt in een diep gat en lijkt de donkere wolken die boven hem hangen maar niet te kunnen verdrijven. Tweee jaar na de dood van Oto besluit hij om een nieuwe klus aan te nemen om een toneelstuk te regisseren in Hiroshima. Ver van huis krijgt hij een chauffeur aangewezen, de jonge Kafuku, die hem overal naar toe zal brengen. Ondanks dat Yûsuke liever alleen is, ontstaat er een speciale band tussen de twee die er wel eens voor zou kunnen zorgen dat Yûsuke eindelijk de vragen in zijn leven kan beantwoorden rondom het muysterie van de dood van zijn vrouw.

Een eenzame man met al zijn onderdrukte gevoelens en onbegrip in een film die maar liefst drie uur de tijd in beslag neemt van haar kijker. Ga er maar aanstaan als filmliefhebber. Toch zegt de speelduur dit keer weinig. Heel weinig. Regisseur Ryûsuke Hamaguchi weet de 180 minuten durende film over een theaterregisseur die zijn gevoelens maar niet kan verwerken bijzonder gevuld aan te kleden. En dat is knap als je je bedenkt dat er niet eens zo heel veel gebeurd. Qua beeld althans, want wie goed luistert naar de dialogen of beeldtaal van de personages zal een rijkelijk gevulde film aantreffen die de kijker moeiteloos meeneemt op een reis vol berouw, verdriet en demomen uit het verleden die nodig zijn om tot verwerking te kunnen komen.

Drive My Car, onder zijn originele titel bekend als Doraibu mai kâ, won de Oscar voor Beste Buitenlandse film en dat is niet zo heel verwonderlijk voor wie de film gezien heeft. Hamaguchi neemt zijn tijd om zijn verhaal op poten te zetten en trakteert de kijker op een proloog van drie kwartier. Pas dan komen de begintitels in beeld en weten we pas welke film we aan het kijken zijn. Toch is juiste die aanpak verantwoordelijk voor de kern waar het in Drive My Car allemaal omdraait: het verlies van een dierbare op een manier die niet strookt met je gevoelens. Dat klinkt een beetje cryptisch, maar het zou zonde zijn om dat plotelement als kijker al bij voorbaat te weten. De impact is nodig om de dialogen in Drive My Car goed te kunnen begrijpen en op je in te laten werken.

Hamaguchi speelt op allerlei vlakken met het thema van verlies en verwerking. Niet voor niets gaat hoofdpersonage Yûsuke Kafuku aan de slag met Tsjechov’s meesterwerk Oom Vanja, maar dat is misschien wel de meest opvallende parallel die te trekken valt. Het repeteren van het toneelstuk met een gemêleerde cast is even waardevol als subtiel. Maar de kracht zit hem vooral in de rust die Yûsuke krijgt als hij op de achterbank van zijn eigen auto zit met de chauffeur die hem door de productie is toegewezen. De twee vinden elkaar met twee totaal verschillende levens, maar wel dezelfde gevoelens van angst, verdriet en verlies. Drive My Car mag dan een lange zit op de achterbank lijken, saai wordt het allerminst.

Extra’s: Drive My Car moet het in Nederland enkel doen met een release op dvd en dat is opvallend voor een Oscarwinnaar. De film had namelijk een betere beeld- en geluidskwaliteit verdiend en minimaal als special edition in de schapen moeten liggen. Nu moeten de liefhebber het helaas doen zonder toevoegingen op de schijf.

Drive My Car mag dan misschien 180 minuten duren, als een saaie rit op de achterbank voelt de film van regisseur Ryûsuke Hamaguchi allerminst. De film vertelt het verhaal over theaterregisseur Kafuku die net voor de dood van zijn vrouw een groot geheim ontdekt, maar haar daar nooit mee heeft kunnen confronteren. De film is vrij subtiel in zijn vertelling en legt de nadruk nergens echt dik bovenop. Het is aan de kijker om de gevoelens van Kafuku te begrijpen in de dialogen die hij heeft met zijn privéchauffeur, het toneelstuk dat hij vorm probeert te geven en de demonen uit zijn verleden die ineens pal voor zijn neus staan. Drive My Car, de Oscarwinnaar voor Beste Buitenlandse Film dit jaar, is een rijkelijk gevulde slowburner met verschillende lagen die uiteindelijk prachtig met elkaar verweven worden.

Met dank aan September Film voor het recensie-exemplaar.