Na de val van het Huis Atreides vervolgt Paul samen met zijn moeder Jessica en de Fremen zijn reis door Sietch Tabr. Onder de Fremen heerst een tweestrijd. Zo vermoedt het ene deel van de Fremen dat Paul en Jessica spionnen zijn. De anderen, onder aanvoering van Stilgar, zien echter  tekenen van de profetie dat een moeder en zoon uit de buitenwereld welvaart naar Arrakis zullen brengen. Ook roept de profetie angst op, waarna Paul een toespraak houdt waarin Paul aangeeft niet op zoek te zijn naar macht en alleen naast hun wil vechten. Ook omarmt hij de Fremen-manier van leven en leert hij hun taal. Ondertussen woedt er nog steeds een strijd om de specerijen. Baron Harkonnen ziet de verliezen met lede ogen aan en besluit om Rabban te vervangen met Feyd-Rautha, zijn psychotische en moordzuchtige jongere neef. Geconfronteerd met een keuze tussen de liefde van zijn leven en het lot van het bekende universum, probeert Paul een verschrikkelijke toekomst te voorkomen die alleen hij kan voorzien.

Let op: dit artikel bevat mogelijk spoilers!

Vrijwel direct na de publicatie van Frank Herberts’ Dune in 1965 werd het potentieel gezien voor toekomstige verfilmingen. Er werden meerdere pogingen ondernomen om het project van de grond te krijgen, maar al snel ontdekte men ook dat het materiaal zich vrij lastig naar het scherm liet vertalen. Dat werd nog eens onderstreept toen 1984 de eerste verfilming van het eerste boek verscheen uit handen van David Lynch. De film heeft zeker flink wat aanhangers, maar we kunnen gerust stellen dat de film de tand des tijds niet bepaald goed heeft doorstaan. Toen in 2008 een nieuwe poging werd gedaan om een film te lanceren, leidde dat in 2021 uiteindelijk tot een epische sciencefictionfilm uit handen van Denis Villeneuve. Nog voor de film uit kwam was al bekend dat het doel was om de roman Dune om te zetten in een tweedelige filmreeks, dit omdat Villeneuve het verhaal te complex achtte om in één film vast te leggen. Zoals wel vaker kunnen de plannen er zijn, maar werden er in eerste instantie enkel productiecontracten binnengehaald voor de eerste film. Gelukkig bleek de film een kritisch en commercieel succes, waarna ook de tweede film groen licht kreeg.

Wat opviel aan het eerste deel was dat Villeneuve een beroep deed op een cast van formaat, waarbij het zich kon veroorloven om al in een vroeg stadium van zijn tweeluik afscheid te nemen van topacteurs als Oscar Isaac en Jason Momoa. Wat daarnaast opviel was dat er door de keuze om het boek op te splitsen in twee films ook personages in de film zaten die nog niet helemaal tot bloei wisten te komen. We doelen dan met name op Javier Bardem als Stilgar, de leider van de Fremen-stam en Zendaya als love-interest. Dat wordt in dit vervolg recht gezet, waarbij vooral Bardem uitblinkt als leider die heilig gelooft in de profetie. Dat de vergelijking met Ewan McGregors’ Obi-Wan Kenobi uit de Star Wars-films niet ver weg is doet daar verder niets aan af. Ook is er ruimte voor vers bloed. Zo schittert de inmiddels 80-jarige Christopher Walken als keizer Shaddam IV en is Florence Pugh present als zijn dochter prinses Irulan. Toen verbleekt dit alles bij het aandeel van Austin Butler, die na zijn definitieve doorbraak als Elvis in de gelijknamige film zich helemaal mag uitleven in een sensationele schurkenrol als Feyd-Rautha. Toch is Dune als geheel vooral de film waarin Timothée Chalamet zijn volledige potentie laat zien. De manier waarop hij het karakter van zijn personage laat veranderen van een bescheiden jongeling naar iemand die de profetie omarmt is niets minder dan indrukwekkend en memoreert aan de evolutie die Al Pacinos’ Michael Corleone doormaakt in de The Godfather-films.

Waar na de eerste film eigenlijk vooral een onbevredigend gevoel overheerste omdat de film niet echt een einde kende, ligt dat na het zien van deze tweede film totaal anders. Toch zal het de mensen die bekend zijn met het bronmateriaal niet verbazen dat ook dit tweede deel een einde kent dat nog vele deuren openhoudt. Een goed voorbeeld zien we in een van de zaken waarmee Villeneuve het meest afwijkt van de roman. In de film blijft Jessica namelijk zwanger en zien we haar dochter Alia enkel in een visioen van Paul, maar juist daarin schuilt een verrassende cameo die veel potentie oplevert betreft het verder uitbouwen van het Dune-universum. Het is tevens een briljante vondst, want het laat ons indirect de kracht toont van het ‘water of life’ zien wat Jessica tot zich neemt om een Eerwaarde Moeder te worden. Verder is het zeker niet zo dat Villeneuve zomaar even alle registers opentrekt omdat het een tweede film betreft. Met engelengeduld en een meesterlijke visie ontvouwt zich stap voor de stap de profetie, en dat op een manier die allerminst voorspelbaar te noemen is.

Wat ook zeker niet over het hoofd gezien mag worden is het werk van Greig Fraser, de cameraman van dienst. Hij oogste al veel lof voor zijn werk aan films als Zero Dark Thirty, Rogue One en The Batman en zag zijn inspanningen voor de eerste Dune-film zelfs al beloond worden met een Oscar. Voor dit vervolg doet hij er zelfs nog een flink schepje bovenop doet ten opzichte van de eerste film. Waar veel blockbusters hun sequenties in de woestijn uit de computer laten renderen, toont Dune: Part Two de meerwaarde van het echte werk. Het is niet sinds David Leans’ Lawrence of Arabia dat woestijnscènes er zo fenomenaal uit zagen. Iets wat ook wordt ingegeven door de keuze om veel te filmen tijdens ‘magic hour’, het uur in de periode vóór zonsopgang en na zonsondergang. Of we de film volledig op waarde kunnen schatten kan je betwijfelen, iets wat wellicht zal veranderen als een (onvermijdelijk) nieuw vervolg verschijnt. En ondanks dat Villeneuve heeft aangegeven om zich uiteindelijk te willen richten op de verfilming van Dune Messiah, als afsluiter van een trilogie, heeft hij ook laten weten dat dit langer op zich zal laten wachten omdat de twee films die het eerste boek omvatten nou eenmaal bedoeld waren als een geheel.

Dune: Part Two is een film van epische proporties zoals we lang niet gezien hebben. Waar de eerste film ons achterliet met een belofte en een handvol personages en verhaallijnen die nog niet volledig tot bloei waren geraakt, lost Dune: Part Two alles in.. en meer. Werkelijk alle elementen gerelateerd aan de film leveren een prestatie van formaat. Want natuurlijk springt alles wat je direct op het scherm ziet het meest in het oog, maar ondanks dat deze film je dit tijdens zijn reis meer dan eens laat vergeten is er natuurlijk veel meer gaande. Toch zal dit Dune-tweeluik vooral ook de boeken in gaan als de film die de volledige potentie van Timothée Chalamet laat zien. Daarnaast is het weer een dijk van een film van de hand van Denis Villeneuve, de Frans-Canadese regisseur die aan een opvallend divers oeuvre aan het bouwen is dat gewoonweg geen slechte film kent. Iets waarin hij hooguit in Christopher Nolan zijn gelijke kent. Hoe nu verder? Villeneuve heeft met Rendezvous with Rama en Cleopatra twee grote films in ontwikkeling staan, maar het lijkt een kwestie van tijd voordat hij zich gaat richten op Dune Messiah. Wij kunnen in elk geval haast niet wachten om ons weer te begeven naar de plek waar dit gezien móét worden; de bioscoop!