Na de invasie van Franrijk door nazi-Duitsland, zijn duizenden geallieerde soldaten teruggetrokken op het strand van Duinkerke, een schijnbaar hopeloze situatie. In de straten van Duinkerke maken we kennis met Tommy, een jonge soldaat die tijdens zijn vlucht Gibson ontmoet. Samen proberen zij een manier te vinden om van het strand af te komen. Op zee zien we Dawson en zijn zoon Peter, geholpen door de jonge George, die hun dienst bewijzen aan de marine door mee te helpen met de evacuatie. In de lucht volgen we drie Spitfire piloten die onderweg zijn naar de haven om ondersteuning vanuit de lucht te bieden. We zijn getuige van de onmogelijke situatie via drie perspectieven, waarbij de vijand altijd en overal op de loer ligt.

Operatie Dynamo, ook bekend als de evacuatie uit Duinkerke, was een militaire operatie in de omgeving van de Noord-Franse stad Duinkerke tussen 26 mei en 4 juni 1940 om de Britse expeditionaire troepen te evacueren. De stad werd hierbij grotendeels verwoest, maar de uitkomst van de operatie was een morele opsteker voor de Britten. In Atonement uit 2007 werd eerder al kortstondig aandacht besteed aan de evacuatie, of eerder het wachten hierop. Het leverde toen een vijf minuten durende single take op, die zonder meer het hoogtepunt van de toch al sterke film betrof. Wie deze scène nog op het vizier heeft zal direct ook de potentie zien van deze film, zeker in handen van een van de succesvolste regisseurs van dit millennium, Christopher Nolan. Hij had het 76 bladzijdes tellende script al 25 jaar geleden voltooid, maar dit terzijde gelegd omdat hij eerst meer ervaring wilde opdoen voor zich te wagen aan een dergelijk grootschalig project.

Wat de film interessant maakt is dat Nolan ervoor heeft gekozen om de gebeurtenissen van de evacuatie van Duinkerke vanuit drie perspectieven te tonen; het strand, vanaf de zee en van uit de lucht. Met een minimum aan dialoog en een opvallend korte speelduur is Dunkirk een intense rit en niet bepaald een taaie geschiedenisles. Want waar Nolan er bij zijn laatste films bijna een sport van leek te maken om de speelduur richting de drie uur te duwen, maakt hij met Dunkirk het tweede uur niet eens vol. Bij de casting combineerde Nolan ervaren krachten als Kenneth Branagh, Cillian Murphy, Mark Rylance en Tom Hardy met jong onervaren talent. Naast de uitstekend debuterende Fionn Whitehead is Harry Styles hier de meest opvallende naam. Volgens Nolan heeft hij Styles niet gecast vanwege zijn bekendheid als zanger van de populaire boyband One Direction, maar volledig omwille zijn potentie als acteur. Nolan heeft hier zeker het voordeel van de spreekwoordelijke twijfel want Styles blijkt met dit acteerdebuut duidelijk meer in zijn mars hebben.

Toch is Dunkirk, buiten de sterke casting, vooral een film waar Christopher Nolan overduidelijk zijn eigen stempel op drukt. Zo laat hij wederom het medium 3D volledig links liggen, terwijl hij IMAX en het 70mm filmformaat juist omarmt. Hij weet de met computer gecreëerde effecten te vermijden, door creatief gebruik te maken van miniaturen en kartonnen aanvullingen. Daarnaast heeft Nolan er bewust voor gekozen om de karakters niet uit te diepen of enige achtergrond mee te geven, waardoor er geen enkel personage echt centraal komt te staan. Ook het niet direct tonen van de vijand, met uitzondering van een voertuig of afgevuurde ammunitie, is een verademing en maakt dat Dunkirk uitblinkt in authenticiteit. De broeiende score van componist Hans Zimmer draagt bij aan de onderhuids dreigende spanning die continu aanwezig is. De editing van Nolans’ vaste editor Lee Smith zorgt er overigens wel voor dat de film wat fragmentarisch is, met korte cuts en soms iets te veel en snel schakelend tussen de drie verhaallijnen. Het prachtige camerawerk van de van oorsprong Nederlandse cinematograaf Hoyte van Hoytema, dat barst van de adembenemende shots, doet je dit echter bij vlagen vergeten.

Dunkirk is een intense en enerverende rit. Vanuit drie geboden perspectieven in niet chronologische volgorde toont regisseur Christopher Nolan volledig uit eigen visie de slag om Duinkerke, waarbij 300.000 Britse soldaten werden geëvacueerd. Voor zowel ogen en oren is het genieten geblazen, met haarscherpe adembenemende beelden en een indrukwekkend intense score. Vooral de scènes op het strand zijn erg sterk, waarbij de duikvluchten met een aanval op de dam grote indruk maken, mede dankzij de bombastische muziek van Hans Zimmer. Nolan schakelt wel iets te snel tussen de drie verhaallijnen waardoor het geheel soms fragmentarisch aanvoelt en je uit de betreffende scène haalt. De focus op een select groepje soldaten in de drie verhaallijnen en het ontbreken van echte grootschaligheid van de oorlog maakt dat de daadwerkelijke schaal van de evacuatie niet volledig over komt. Nolan heeft met Dunkirk een sterke en unieke film afgeleverd, die op technisch vlak nagenoeg perfect is maar door bepaalde keuzes geen meesterwerk is geworden.