De Puccio clan, gevestigd in San Isidro, is een rijke voorstad van Buenos Aires. Een gebied dat broeit van mensen met een sterke wil om zich omhoog te werken in het leven. Dit geldt ook voor Arquímedes Puccio, ooit werkzaam voor de inlichtingendienst, maar die nadat hij werkeloos is geraakt kiest voor een leven als crimineel. Samen met zijn oudste zoon Alejandro begint hij mensen te ontvoeren, leden uit vermogende families uit de buurt maar ook teamleden uit het rugbyteam van Alejandro om geen argwaan te wekken. Dit om hen vervolgens in de kelder gevangen te houden en de families te intimideren zodat ze aan de enorme losgeld eis voldoen om vervolgens alsnog een eind te maken aan hun leven.

Het gebeurt maar mondjesmaat dat een Argentijnse film weet door te dringen tot het grote publiek. Bekendste voorbeelden hiervan zijn Diarios de Motocicleta (2004) en El Secreto de Sus Ojos (2009). Als de regisseur echter de Zilveren Beer voor beste regie mag meenemen op het Filmfestival van Venetië en de film wordt gekozen als inzending voor de Oscaruitreiking wordt het echter direct interessant. Zeker als het gaat een film met de hoogste opbrengst aan de Argentijnse box-office. We hebben het over El Clan, gebaseerd op een waargebeurd misdaadverhaal. Het verhaal van de Puccio familie, waarvan drie leden begin jaren 80 werden veroordeeld voor het plegen van meerdere ontvoeringen en moorden.

De Puccio familie is overigens een geliefd onderwerp, want eerder verscheen al een boek over hun criminele activiteiten en vrijwel tegelijkertijd met deze film startte ook een televisieserie. De film speelt dan ook in een interessante tijd waarover veel valt te vertellen. Het is een tijd waarin het land opkrabbelde na het dictatorschap van Jorge Videla. Een tijd die bekend is om de gedwongen verdwijningen en martelingen. Het zorgt voor een donkere sfeer die we duidelijk terugzien in de film. Aan het roer staat Pablo Trapero, een grote naam in de hedendaagse Argentijnse cinema. Hetzelfde geldt overigens voor hoofdrolspeler Guillermo Francello, een acteur die in zijn thuisland vooral bekend is van zijn komische rollen, maar buiten de landsgrenzen vooral bekend is van het eerder genoemde El Secreto de Sus Ojos.

Ondanks dat het waargebeurd is werkt het een beetje tegen de film dat we een dergelijk verhaal al eerder hebben gezien in een film. Zo is daar de vader die een nieuwe carrière voor zichzelf maakt en daarbij rekent op zijn zoon, die op zijn beurt de liefde van zijn leven tegen het lijf loopt en steeds meer vraagtekens krijgt bij het handelen van zijn vader en last krijgt van een groeiend schuldgevoel. Origineel is de film dan ook niet direct, maar de invloeden van het werk van Scorsese en Coppola zijn duidelijk zichtbaar en we kunnen er niet omheen om te spreken van een verdomd goede film. Door de rauwe cameravoering en de heerlijke soundtrack krijgen we een fraai tijdsbeeld voorgeschoteld van een zwarte periode in Argentinië. Neem daarbij het prima acteerwerk en je wordt als kijker stap voor stap meegenomen in het reilen en zeilen van de misdadige acties van de familie.

El Clan is een sterke misdaadfilm die de kijkers mee neemt op het criminele pad. Meer dan eens kijk je bijna letterlijk mee over de schouders als de clan een slachtoffer observeert. De verandering in het politieke klimaat zijn goed voelbaar en uit zich in een zwarte en onzekere periode voor het land. Onzekerheid die zelfs voelbaar is voor Arquímedes, hier uitstekend vertolkt door Guillermo Francello die een onbetaalbare uitstraling in zijn ogen heeft voor de rol van een man met dergelijke daden. El Clan haalde niet de shortlist van Beste Buitenlandse Film bij de meest recente Oscaruitreiking, maar het was een beloning die zeker niet misstaan had voor de verfilming van dit waargebeurde misdaadverhaal.

Met dank aan Film Incompany voor het beschikbaar stellen van een screenerlink.