Aan de Chileense kust staat een huisje waarin een bont gezelschap verblijft. Zo zitten er kindermisbruikers en aanhangers van Pinochet, die allen ooit actief waren als priester. De vier priesters zijn geëxcommuniceerd uit de katholieke kerk voor hun misdaden en naar dit huis gestuurd. Dit om de priesters niet in de publieke belangstelling te zetten en hiermee schade aan de katholieke kerk te voorkomen. Het huis wordt gerund door een non die ook uit haar ambt is gezet. De komst van een vijfde priester doorbreekt de broze stabiliteit van hun dagelijkse routine. Deze priester brengt namelijk een geschiedenis met zich mee die de anderen graag achter zich hadden gelaten. Wat volgt is een incident, waarna de katholieke kerk een rechtschapen priester stuurt om orde op zaken te stellen.

El Club is een film van de Chileense regisseur Pablo Larraín. In zijn vorige drie films (Tony Manero, Post Mortem en No) stond het duistere verleden van Chili en het verpletterende effect hiervan op het land centraal. We hebben het dan over de periode dat Chili onder de militaire dictatuur van Augusto Pinochet viel. Met El Club gooit Larraín het over een andere boeg en valt hij de katholieke kerk keihard aan. De film draait namelijk om schandalen in de katholieke kerk en hoe hier mee omgegaan wordt. In 2013 werd Larraín’s film No genomineerd voor een Oscar in de categorie Beste Buitenlandse Film. De kans bestaat dat Larraín volgend jaar weer in de zaal zit tijdens de Oscaruitreiking. Chili heeft zijn film El Club namelijk ingezonden voor de 88ste Academy Awards. Na 14 januari weten we of zijn film daadwerkelijk tot de grote kanshebbers behoort.

De club in de titel verwijst naar vier geëxcommuniceerde katholieke priesters en één non, die vanwege zware misdaden uit hun ambt zijn gezet. Om de katholieke kerk niet te bezoedelen is het gezelschap in een huisje geplaatst. De problemen beginnen met de komst van een nieuwe geëxcommuniceerde priester. Vlak na zijn komst claimt een man in onverbloemde woorden als kind te zijn misbruikt door de priester. Het is een scène die grote indruk maakt en hierdoor lang in je hoofd blijft hangen. Nadat de confrontatie tussen de priester en de man op een drama uitloopt, stuurt de katholieke kerk een rechtschapen priester om het incident te onderzoeken. Maar kan en wil deze priester de waarheid onthullen? De geëxcommuniceerde priesters en non doen er namelijk alles aan om hun misdaden te bagatelliseren en hun rustige verblijf in het huisje te behouden.

De film komt vrij rustig op gang. We zien een man die al spelend met zijn hond over het strand loopt. Daarna zien we dezelfde man, samen met drie andere mannen en een vrouw, in stilte eten en vervolgens vanaf een afstand een hondenrace volgen. Dit alles gebeurd op onopvallende locaties en zonder enige duidelijkheid omtrent het gezelschap. Hierdoor stap je als kijker open de film in, nog zonder enig oordeel over het gezelschap. Gaandeweg komt er steeds meer informatie over het gezelschap vrij, waardoor er ruimte is voor interpretatie van de kijker. Vanaf het begin zijn de meeste scènes vrij donker, omdat deze gefilmd zijn in de schemer met amper tot geen kunstmatig licht. Hiermee zet Larraín het gezelschap letterlijk en figuurlijk in een kwaad daglicht. Het schokkende einde zorgt ervoor dat deze film geen favoriet van de katholieke kerk zal worden.

El Club is een film die je een of twee dagen moet laten bezinken. Daarna kom je tot de conclusie dat de film bijzonder origineel is. Met deze film valt Larraín de katholieke kerk namelijk keihard aan en dit gebeurde niet echt eerder met andere films. De film komt vrij rustig op gang, maar weet schokkend te eindigen. Dankzij bepaalde scènes en de ruimte voor interpretatie zal El Club je wel even bijblijven. Het is dan ook niet voor niets dat Chili deze film heeft ingezonden voor de 88ste Academy Awards.

Met dank aan Cinéart Nederland voor het beschikbaar stellen van een screenerlink.