Hillary Small is manager bij ‘Empire Cinema’, een bioscoop aan de noordkust van het graafschap Kent. Privé kent ze de nodige worstelingen. Zo kampt ze met een bipolaire stoornis, vecht ze tegen de eenzaamheid en heeft ze seks met Donald Ellis, haar baas die vreemdgaat. Als de knappe ‘Black British’ Stephen bij de bioscoop begint te werken is Hillary ingenomen met de knappe en charmante jongeman. De twee krijgen een band als Hillary hem de prachtige, niet meer in gebruik zijnde bovenverdieping van de bioscoop laat zien. Al snel ontdekt Hillary dat ook Stephen zo zijn problemen heeft. Zo wordt hij vaak op straat lastiggevallen door zijn afkomst. Als Hillary’s gezondheid verslechtert en Ellis aankondigt dat de bioscoop is gekozen voor de regionale première van Chariots of Fire gebeuren is dat een aanzet tot een reeks gebeurtenissen hun leven voor altijd zal veranderen.

Een nieuwe film van Sam Mendes is altijd weer iets om naar uit te kijken, zeker met het succes van zijn 1917 nog vers in het hoofd. Ruim twintig jaar geleden debuteerde Mendes met American Beauty, waarna hij films afleverde als Road to Perdition, Revolutionary Road en James Bond-films Skyfall en Spectre. Het zijn stuk voor stuk films die konden rekenen op goede kritieken en werden overladen met lof en prijzen. Al sinds zijn debuut weet Mendes dan ook keer op keer een sterk team van cast- en crewleden om zich heen te verzamelen. Dat uit zich hier in een hernieuwde samenwerking met cameraman Roger Deakins, die voor zijn werk aan 1917 zijn tweede Oscar wist te bemachtigen. En ook de ingetogen score van Trent Reznor en Atticus Ross mag zeker genoemd worden. Maar hoe goed de film ook is op technisch vlak, dat kan niet verhullen dat het script dit keer behoorlijk tekort schiet.

Aan het acteerwerk ligt het in elk geval zeer zeker niet. De hoofdrollen zijn voor Olivia Colman en Michael Ward en beide doen hun uiterste best. Dat ze soms wat zoekende lijken met hun personage lijkt echter vooral te wijten aan het materiaal waar ze mee moet werken. En dat er een vriendschap tussen hun personages ontstaat is natuurlijk één, maar dat dit leidt tot een liefdesband is toch wat dubieus. Colman is namelijk twee keer zo oud als Ward en ondanks dat op dat vlak niets meer raar is in deze tijd, is het gezien het leven dat Colman’s Hillary leidt toch allemaal wat onwaarschijnlijk en zelfs ongeloofwaardig. Aan de andere kant is het wel de brandstof voor de gebeurtenissen die het geestelijk gestel van haar personage doormaakt, waarmee je als kijker toch een beetje op twee gedachten komt te hinken.

Het sterkte punt aan Empire of Light is het constant aanwezige gevoel van naderend onheil. Helaas ontbreekt hieraan echter een bevredigende climax, iets wat vooral aan het script valt te wijten. Er wordt namelijk wel degelijk het nodige op de personages afgevuurd, maar het doet de kijker onderaan de streep eigenlijk gewoon veel te weinig. Kortgeleden verscheen The Fabelmans van Steven Spielberg. Ook voor hem behoorde deze ode aan de filmkunst niet tot zijn beste werk. Echter, Spielberg presteerde het om met een tweetal magische scènes de kijker toch te laten denken dat hij een fenomenale film keek. Mendes probeert dit wel, maar een shot van Colman in tranen in een bioscoopzaal mist totaal de impact. Het maakt zijn ode aan cinema op zijn best degelijk en dat ene magische shot is toch vooral te danken aan het magistrale oog van cameraman Roger Deakins.

Empire of Light is Oscar bait in zijn puurste vorm, maar Mendes’ ode aan de filmkunst mist juist de befaamde filmmagie. En dat is een gemiste kans, want Mendes heeft zoals we van hem gewend zijn een prachtig team om zich heen verzameld. Voorop natuurlijk Olivia Colman en Michael Ward, maar ondanks bijrollen van gerenommeerde acteurs als Colin Firth en Toby Jones, wiens personages overigens vrij karikaturaal overkomen, komen hun personages nergens echt tot leven. En dat is iets dat vooral aan het script van Mendes zelf valt te wijten. En ondanks dat de film verder leunt op fenomenaal camerawerk van Roger Deakins en een stemmige soundtrack van Trent Reznor en Atticus Ross kan dat niet verhullen dat de film qua inhoud te weinig onderbouwing kent. Het maakt dat dit eerbetoon aan de magie van cinema nou eigenlijk precies die magie ontbeert.