Het leven lijkt Matt en zijn vrouw Liz toe te lachen als hun liefde wordt bekroond met de komst van een dochter. Matts’ leven komt echter op zijn kop te staan als Liz onverwacht overlijdt vlak na de bevalling. Matt staat nu als alleenstaande vader voor de taak om zijn dochter Maddy groot te brengen. Hij krijgt de nodige hulp van vrienden en familie, maar de eerste maanden zijn zwaar voor hem. Hij pakt alles op zijn eigen manier aan, leert al doende en uiteindelijk doet hij het allemaal zo slecht nog niet. Na enkele jaren wordt Maddy ingeschreven op een privéschool, zoals Liz dat had gewild en Matt vindt zelfs nieuwe liefde in Lizzie, aan wie hij door wederzijdse vrienden is gekoppeld. Zij wordt meteen verliefd op Maddy, maar Matt worstelt om zijn aandacht te verdelen.

Zoals zovaak tijdens het productieproces van een film, gaat er het nodige aan vooraf voordat alles resulteert in de film die wij kunnen aanschouwen. Dat is met Fatherhood niet anders. Zo werd in mei 2015 de film al aangekondigd, maar toen nog met Channing Tatum in de hoofdrol. Het zou uiteindelijk tot 2019 duren voor de film de vorm zou krijgen zoals we nu zien. De film is gebaseerd op de bestseller Two Kisses voor Maddy: A Memoir of Loss and Love door Matthew Logelin uit 2011. Het boek werd voorgegaan door een blog “Matt, Liz en Madeline: Life and Death, All in a 27-Hour Period “, waarop Matthew na de dood van zijn vrouw Liz bleef hij bloggen als uitlaatklep voor zijn verdriet en als een manier om zijn reis als onverwachte alleenstaande vader te documenteren. Toen het nieuws over de dood van zijn vrouw zich verspreidde, kwamen Logelin en zijn blog in de nationale schijnwerpers te staan.

De hoofdrol in Fatherhood is verrassend genoeg voor Kevin Hart. Verrassend omdat Hart vooral te boek staat als komiek. De laatste jaren wist hij zijn horizon wel wat te verbreden, maar toch was humor nooit ver weg. Hij krijgt in Fatherhood dan ook voor het eerst echt de kans om te laten zien dat hij kan acteren, iets waar hij met vlag en wimpel voor slaagt. Juist omdat je als kijker zo bekend bent met zijn komische kwaliteiten, pakt dit goed uit met zijn gestuntel als alleenstaande vader. Hij doet het op zijn manier en als het werkt, wie heeft dan het recht om daar zijn twijfels bij te hebben. En dat is natuurlijk sowieso hoe het ouderschap lijkt te werken. Iedereen heeft er zo zijn ideeën bij, en ervaringen mee, maar net als iedere ouder is ook ieder kind anders. Als je een goede wil toont, dan kom je al snel een eind. Echt fout doen bestaat op dat vlak eigenlijk niet en dat wordt hier op een mooie wijze neergezet.

Dat gezegd hebbende kunnen we er niet omheen dat het soms wel een beetje erg rooskleurig wordt geschets. Het is allemaal vrij voorspelbaar en relatief makkelijk, en dat valt van het vaderschap vaak juist niet te zeggen. Dus daarin verzuipt de film soms een beetje in zijn eigen goede bedoelingen. Toch zal menig vader, alleenstaand of niet, zich in de film herkennen. Van de momenten waarop je je geen raad meer weet, tot de momenten van onzekerheid of je het allemaal wel goed doet of hebt gedaan. Wat dat betreft is Fatherhood raak op vele vlakken. Het meest verrassende is echter wel dat Hart de rol zo goed in weet te vullen, al helpt het vast dat hij zelf ook vader is van vier kinderen en Logelin een bijzonder inspirerend verhaal met zich mee brengt. Wat dat betreft heeft de film naast Kevin Hart ook gewoonweg een groot hart.

Fatherhood is een hartverwarmende film, die vooral veel herkenbaarheid zal oproepen. De film gaat soms wat kort door de bocht en blijft het allemaal redelijk voorspelbaar wat de vaderfiguur voor zijn kiezen krijgt. Ook wordt het als drama nooit te zwaar op de maag, dat terwijl er redelijke heftige dingen voorbij komen, zeker in het begin van de film. Toch is Fatherhood een oprechte tranentrekker, met een verrassend sterke Kevin Hart als voedende factor van het grote hart van de film. Want dat is zeer zeker aanwezig. Het maakt de film tot een aanrader voor iedere ouder, zeker als je weleens een zetje in de rug kan gebruiken. Als je de beste bedoelingen hebt valt er eigenlijk weinig fout te doen, en blijkt al snel dat er niet dé manier is, maar vooral jouw manier. En zoals Fatherhood goed laat zien; daar mag je als ouders best trots op zijn.