Coureurs, managers en teameigenaars leven in een snelle wereld, zowel op als buiten de racebaan, tijdens een moordend seizoen vol Formule 1-races. Na het wereldwijde succes van de eerste twee seizoenen was het een kwestie van tijd dat ook een derde seizoen zou verschijnen. Het concept is dit keer niet heel veel anders, maar we kunnen gerust stellen dat het turbulent seizoen was. Zo werd de aftrap van het seizoen, die traditiegetrouw in maart is met de Australische Grand Prix, door de uitbraak van de Corona pandemie verschoven naar een dubbele seizoensopener in Oostenrijk. Maar ook op de baan was voldoende te beleven. Niet alleen was er de hoop dat Red Bull Racing de strijd aan zou kunnen met Mercedes, ook brak er al snel een hevige strijd uit tussen Renault, McLaren en Racing Point voor de positie van best of the rest. En dan is er nog Ferrari, die flink op de blaren moesten zitten na het geintje met de illegale motor in 2019 en vervolgens een van de zwakste motoren dit seizoen.

In 2019 verscheen het eerste seizoen van Drive to Survive, een samenwerking tussen Liberty Media en streamingsdienst Netflix. Ondanks dat grootmachten Ferrari en Mercedes als enigen geen medewerking verleenden bleek de serie een doorslaand succes te zijn. De samenwerking bleek een gouden zet van Liberty Media. De Netflix-serie laat zien hoe het er voor én achter de schermen aan toe gaat in de koningsklasse van de autosport, waardoor de fans een duidelijk beeld krijgen van wat er in de paddock allemaal speelt. Koren op de molen van de fans natuurlijk, zeker toen voor het tweede seizoen ook Ferrari en Mercedes overstag gingen. Toen afgelopen jaar opnieuw het team van Netflix gesignaleerd werd in de paddock, wisten we dat het een kwestie van tijd zou zijn voordat we een derde seizoen tegemoet mochten zien. Dat deze nu tussen de testdagen en de eerste race valt te bingewatchen is natuurlijk geen toeval.

Na een compilatie van wat in de eerdere seizoenen te zien was, vallen we met onze neus in het enthousiasme en de hoop van de testdagen. Wat normaliter volgt is de bevestiging of teleurstelling in de races die volgen, maar hoe anders is dat dit seizoen. Niet alleen is er flink wat gedoe als de bolide van Racing Point vrijwel een kopie blijkt van de kampioenschap winnende bolide van Mercedes van het jaar ervoor, ook duurt het niet lang voor het ‘C-woord’ valt. In eerste instantie nog als grapje, uiteraard door Ricciardo, maar in de dagen voor de Grand Prix van Australië wordt het opeens bloedserieus als een medewerker van McLaren positief wordt getest en de renstal zich terugtrekt. Een dag later volgt een algehele afgelasting. Niet bepaald de gedroomde seizoensstart. Wat volgt is een hoop onzekerheid, die voor het gemak maar wordt overgeslagen in deze serie. Wel wordt heel bijdehand vastgesteld dat dit geen geen gewoon seizoen gaat worden, ‘no shit Sherlock!’. Als men in juli dan uiteindelijk toch van start gaat, wint het optimisme van het weer kunnen racen al snel van het ongemak van wattenstaafjes en mondkapjes. Voor iedereen is het even wennen, maar al snel is het het nieuwe normaal.

Zoals ook tijdens de opnames van de eerste seizoen worden teams selectief een race gevolgd, waardoor het altijd maar de vraag is of nou net het hoogtepunt of het dieptepunt aan bod komt. Wel is het elk geval fijn dat alle teams vertegenwoordigd zijn, al is de balans nog steeds behoorlijk scheef. Zo is een coureur als Lewis Hamilton beduidend minder te zien dan zijn teamgenoot Valtteri Bottas (of mogen we dit keer Bottass zeggen), en waar is George Russell gebleven? Hij was eigenlijk de enige die het Hamilton echt aan de schenen wist te leggen, in diens auto notabene. Daar had heel veel meer ingezeten. En ook van ‘onze trots’ Max Verstappen zien we vrij weinig. En waar is geheel Williams gebleven? De meeste aandacht gaat dan ook uit naar de strijd in het middenveld, waar Renault, Racing Point en McLaren strijden om de derde plek in het kampioenschap. Zo zien we bij McLaren hoe de band tussen Lando Norris en Carlos Sainz jr. verandert als vroeg in het seizoen bekend wordt dat Sainz zijn carrière na dit seizoen voortzet bij Ferrari. Het levert ook wat moeilijke gezichten op bij het team, die Sainz niet meer betrekken in alle ins en outs om de concurrentie niet in de kaart te spelen. Zo’n beetje hetzelfde gebeurt ook Daniel Ricciardo, als bekend wordt dat hij de plek van Sainz in zal nemen bij McLaren het volgend seizoen. Het silly season is amper op gang gekomen of de nodige wijzigingen zijn al bekend. Het levert best interessant kijkvoer op, want je ziet wat de vertrouwensbreuk doet met coureur, leidinggevende en de monteurs.

Zoals de meeste mensen ondertussen weten wist Red Bull dit seizoen geen vuist te bieden tegen Mercedes. Van spanning aan kop was dan ook amper sprake. Dat wisten de makers van deze serie blijkbaar ook, want er wordt ook weinig moeite gedaan iets te creëren op dit vlak, dat waar ze daar juist zo handig in zijn. Werkelijk iedere controverse wordt aangepakt om even flink uit te melken. Dat begint al met de ‘roze Mercedes’, maar vergeet gerust het proefstart incident in Sochi niet en uiteraard ‘man on fire’ Romain Grosjean. Zeker betreft het laatste moment gaat alles op emotioneel vlak flink over de top. Met slowmo’s en interviews weten ze het ongeval minutenlang op te rekken. Alsof het heroshot (als hij over de vangrail klimt) het nodig had om uitvergroot te worden. En dan wordt tot slot ook mevrouw Grosjean er nog even bijgehaald voor een tranendal. Het is zo’n moment dat voor zich spreekt, daar zijn dergelijke Hollywood perikelen niet voor nodig. En over Hollywood gesproken, wat te denken van de heldenrit van Checo Perez bij de Grand Prix van Sakhir? De weg naar een happy end voor hem was bijzonder lang, maar het lekker spontane (lees: gescripte) telefoontje was ergens onvermijdelijk.

Net als bij de eerste seizoenen wordt er soms weer flink gegooid met de chronologie, wat nog maar eens onderstreept dat het vooral om de verhalen achter de schermen gaat en de races en het resultaat hier van ondergeschikt belang zijn. Maar ondanks dat er zeker nog verbeterpunten zijn te vinden, kunnen we er niet omheen dat dit seizoen gewoon een stuk sterker is dan zijn voorganger. Vooral de montage is soms lekker filmisch. De inhaalpoging van Albon op Hamilton bij de Grand Prix van Oostenrijk is een bijna nagelbijtend goed voorbeeld; het kijken in de spiegels, switchen tussen de coureurs en een aanzwellende soundtrack; het is net een thriller uit de koker van Alfred Hitchcock. En dat geldt iets verderop in dit seizoen ook voor de sensationele overwinning van Gasly op Monza, op de voet gevolgd door een ontketende Sainz. Het is weliswaar fraai gedaan, met een verhaal rond de comeback van Gasly en een rond Sainz en zijn toekomst bij Ferrari, maar er zit hier wel wat herhaling in. Toch is het een goed voorbeeld dat de serie bij twee teams laat zien wat er was, wat er is en de vooruitzichten op wat komen gaat. Ook worden we soms flink met de neus op de feiten gedrukt hoe hard de topsportwereld kan zijn, zeker als je een kans niet met twee handen hebt aangepakt. Albon kan erover meepraten en eigenlijk zien we van hem vrijwel hetzelfde als we vorig jaar van Gasly te zien kregen.

Drive to Survive – seizoen 3 kent nog steeds flink wat verbeterpunten, maar laat ook zien dat de serie ondertussen is uitgegroeid tot iets om naar uit te kijken. Het heeft even geduurd om alle teams mee te krijgen, en voor de kijkers blijft de opzet even wennen. De balans is nog niet altijd goed, maar het lijkt dat de schermtijd per team en coureur wat evenwichtiger is dit keer. We zien opnieuw hoe frustratie en euforie dicht bij elkaar liggen, maar met flinke regelmaat worden zaken wat aangedikt of verdraait zodat het net wat meer impact heeft op de kijker. Aan de ene kant zie je meer, vooral van wat er achter de schermen gebeurt en de serie draait meer op de teams en de mensen dan de statistieken. Hiermee wordt alles over het algemeen gezien zo sensationeel mogelijk neergezet. Daarbij wordt flink gespeeld met nuances, en door de montage kan het een wereld van verschil zijn met de werkelijkheid. Het maakt dat dit derde seizoen weliswaar de beste is tot op heden, maar je nog steeds kan stellen dat het hier een soort Hollywood-weergave betreft van de feiten. Maar goed, als je een mooi chronologisch overzicht wenst van de feiten zonder verdere opsmuk kan je je altijd nog richten tot het officiële jaaroverzicht van de FIA. Waar het in elk geval wel voor zorgt, is dat we niet kunnen wachten op de start van het nieuwe seizoen!