Coureurs, managers en teameigenaars leven in een snelle wereld, zowel op als buiten de racebaan, tijdens een moordend seizoen vol Formule 1-races. Terwijl de teams zich voorbereiden op de eerste race van het seizoen, zien we hoe Daniel Ricciardo zijn visitekaartje wil afgeven op de racebaan. We zien zijn revanche in Monaco, na een misgelopen overwinning in 2016 en zijn strijd met Max Verstappen. Ook zien we een Spaans onderonsje tussen tweevoudig wereldkampioen Fernando Alonso en de gretige Carlos Sainz jr. Daarnaast is er alle aandacht voor de slechte relatie tussen Red Bull en Renault, de schokkende beslissing van Ricciardo, de juridische problemen van Force India en de toenemende rivaliteit in de strijd om de middenmoot. Alles is de opmaat naar een kampioenschap en een zo goed mogelijke afsluiting onderaan de streep.

“De Formule 1 gaat samenwerken met Netflix”; het was de kop van een nieuwsbericht aan het begin van raceseizoen 2018. Afgelopen week, op 8 maart ging de tiendelige reeks over het afgelopen seizoen in première bij de populaire streamingdienst. Netflix kon daarbij een beroep doen op de diensten van producenten James Gay-Rees, van de uitmuntende documentaire Senna, en Paul Martin, bekend van Ronaldo. Het is op papier natuurlijk een combinatie die veelbelovend is, maar anderzijds een handig trucje van de promotieafdeling. Zo hebben we hier te maken met producenten, in de praktijk mensen die de zakelijke en financiële leiding hebben over een artistiek proces. Zij zijn samen met showrunner Sophie Todd creatief verantwoordelijk en dat is dan gelijk weer iemand die een stuk minder aansprekende documentaires op haar palmares heeft. Gegarandeerde kwaliteit, met een voorbehoud zullen we maar zeggen.

In de eerste aflevering van de serie wordt direct de toon gezet. Zo volgen we coureur Daniel Ricciardo in zijn voorbereidingen en is hij tot het bot gemotiveerd om dit seizoen een gooi te doen naar de titel. Ieder die de Formule 1 volgt weet dat het tevergeefse hoop is, maar het storendste is hier dat het het begin blijkt van de grote Daniel Ricciardo show. Na een achterhoede gevecht onder de Spaanse zon tussen Spanjaarden Alonso en Sainz jr, gaat het al snel weer over de Red Bull-coureur. Natuurlijk wordt hier nog even het incident in Baku aangehaald, de race in Azerbeidzjan waarbij het tot een crash kwam tussen Ricciardo en teamgenoot Verstappen. Een dieptepunt voor hun relatie en het team. Red Bull teambaas Christian Horner wordt er nog even bijgehaald om zijn onvrede over de situatie te tonen. Het is een tendens die wordt voortgezet met de montage van de Grand Prix van Monaco, en natuurlijk kende de carrière van Verstappen in die periode en zeker in Monaco een dieptepunt, maar enige nuance is de makers hier totaal vreemd.

Dat blijkt nog maar eens als we na Monaco direct in Oostenrijk belanden, chronologie is niet bepaald het sterkste punt van deze serie. Maar ook daar ligt de focus volledig op Ricciardo. Natuurlijk had hij een sterke race voordat hij geveld werd door mechanische problemen, maar om vervolgens de sensationele winst van Verstappen buiten beeld te laten is natuurlijk waanzin. Dat dit vervolgens ook gebeurt in Mexico, waar de focus ligt op Force India, maakt direct duidelijk dat dit niet bepaald een objectief overzicht van het seizoen is. Interessanter dan de flitsend gemonteerde, maar flink vertekenende races zijn dan ook de beelden van achter de schermen. Zo is daar natuurlijk de strijd tussen Red Bull en motorleverancier Renault, maar ook bijvoorbeeld de juridische problemen van Force India en de toenemende druk om te presteren op McLaren. Het is op deze momenten dat de serie excelleert. Toch ligt juist hiermee de balans flink scheef en het lijkt er soms flink op dat Liberty Media, de relatief nieuwe eigenaar van het circus, toch hun invloed heeft aangewend om wat dingen te regisseren.

Als je een serie hebt over seizoen 2018 verwacht je niet dat kampioenskandidaten Sebastian Vettel en Lewis Hamilton vooral een rol op de achtergrond hebben. Het is het resultaat van het feit dat de teams van Ferrari en Mercedes hun medewerking niet wilde verlenen. Maar dan nog. Natuurlijk heet de serie Drive to Survive en is het daarmee te billijken dat er veel aandacht is voor de kleinere teams en hun strijd om het hoofd boven water te houden, maar dat is nog geen excuus om feiten te verdraaien. Ook is het een ronduit vreemd uitgangspunt om direct vanaf de eerste Grand Prix Daniel Ricciardo te volgen. Natuurlijk is er zijn opvallende carrièrestap later in het seizoen, maar aan het begin van het seizoen hadden de kenners toch vooral hun geld op Max Verstappen gezet als het om Red Bull gaat. Zo zit deze serie vol met keuzes die de wenkbrauwen doen fronsen, maar gebeurt het ook meer dan de serie lief is dat de serie flink de plank mis slaat.

Formula 1: Drive to Survive is een gelikte Hollywood weergave van de werkelijkheid. De serie pretendeert dat het hier allemaal gaat om de strijd om een stoeltje en behoudt van de plek in de paddock, maar de makers zijn behoorlijk inconsequent en regisseren en monteren alles op een manier die zorgt voor een flink vertekend beeld. Voorop staat namelijk de grote Daniel Ricciardo show, een coureur die hoopte een greep naar de titel te doen. Dat hij uiteindelijk een verrassend besluit neemt is een, maar om vervolgens Max Verstappen min of meer weg te zetten als boosdoener van alles is op z´n zachts gezegd opvallend. Nu is een gezonde dosis chauvinisme ons niet vreemd, maar we kunnen we er niet omheen dat de Nederlander er hier nogal bekaaid vanaf komt. Verder worden inderdaad de perikelen in de achterhoede gevolgd. Nu is daar niets mis mee, maar om de twee grootste teams alleen op de achtergrond te zien is toch jammer. Iets dat overigens het gevolg is van dat zij hun medewerking niet wilde verlenen. Het maakt deze serie tot een wat vreemd opgezette documentaire met een hoog soap-gehalte.