Het is vijf jaar nadat Godzilla de mensheid wist te redden, en de mensen leven in een wereld bewust van de titanen. Maar waar Kong binnen een gigantische koepel bewaakt wordt door wetenschappers van Monarch op Skull Island, vertoont Godzilla onvoorspelbaar en grillig gedrag. Ondertussen wordt er een team van wetenschappers samengesteld om af te reizen naar de Hollow Earth, de thuiswereld van de titanen. Onder hun is Dr. Nathan Lind, een voormalig Monarch geoloog en cartograaf, die de zoektocht naar de krachtbron van Hollow Earth leidt. Maar er is een geheime factie die wil dat de titanen oorlog met elkaar voeren, een strijd die al het leven op aarde zou kunnen bedreigen. Ondertussen trekt een vreemde seismische activiteit op Skull Island de aandacht van zowel Godzilla als Kong en lijkt een oorlog onafwendbaar.

In 2014 bleek een nieuwe reboot van de Amerikaanse Godzilla-franchise niet alleen een groot succes, maar ook de aftrap van het MonsterVerse. Na Godzilla volgde ook een reboot van Kong en het leek een kwestie van tijd tot we de langverwachte confrontatie tussen de twee iconen tegemoet mochten zien. Voor het zover was, verscheen in 2019 eerst nog een tweede film rond Godzilla. Deze Godzilla: King of the Monsters kwam weliswaar uit de kosten, maar bracht lang niet zoveel geld op als zijn voorganger en ook de kritieken waren lang niet zo goed. Omdat dit soort films steeds lastiger te maken zijn en steeds duurder worden, en dus moeilijk zijn om terug te verdienen, werd een beoogde releasedatum van maart 2020 meermaals verschoven vanwege de COVID-19-pandemie. Na een release in de Verenigde Staten, waar de film tegelijkertijd op het witte doek en op HBO Max werd uitgebract, is de film nu eindelijk ook in Nederland te bewonderen.

Natuurlijk is ook het menselijk aspect aanwezig in de film, maar wie een blik werpt op de aanwezigen kan niet anders dan constateren dat men hier bewust niet gekozen heeft voor de grote, dure sterren van het moment. Alexander Skarsgård, Rebecca Hall en Stranger Things-talent Millie Bobby Brown verstaan hun vak goed, maar zijn natuurlijk geen partij voor de digitale bombast van twee titanen. Dit ligt overigens echt niet aan de acteurs, want waar ze mee mogen werken is een script dat vol zit met toevalligheden, dommigheden en voorspelbaarheden. Natuurlijk kan je dit een beetje verwachten in een dergelijke titanenstrijd, maar de makers richten zich met een hand vol tieners en bijkomende verhaallijnen duidelijk op een jonge(re) doelgroep. Dat is echter nog geen excuus, want vergeleken bij wat we hier voorgeschoteld krijgen is zowel Godzilla als Kong een goed uitgewerkt meesterwerk. Gelukkig maken de indrukwekkende visuele effecten nog een hoop goed.

Zo is het gevecht tot tussen Godzilla en Kong op een vliegdekschip behoorlijk indrukwekkend bombast te noemen. En waar je als kijker allang blij bent dat de monsters niet weer pas in het laatste deel naar voren mogen treden, is het anderzijds een vroeg hoogtepunt in de film. De twee kemphanen worden vervolgens uit elkaar gehaald en er volgt een lange weg richting een nieuwe climax. Juist in dit middenstuk blijkt nog maar eens hoe ondergeschikt het menselijk belang is geweest en dat is spijtig want ze hebben hier wel een bepalende rol voor de film als geheel. Uiteindelijk is er een Mechagodzilla voor nodig om de Godzilla en Kong te herenigen, waarbij het geen verrassing mag heten dat ze dit keer naast elkaar optreden. Er wordt nog even een climax neergezet, maar de mens is ondertussen volledig buiten beeld geraakt en we krijgen vooral een stortvloed aan digitale bombast in ons richting gegooid. Het is nergens saai te noemen, maar had zoveel meer kunnen zijn.

Godzilla vs. Kong is digitale bombast die op het witte doek het beste tot zijn recht komt. Dat maakt het echter nog niet direct een goede film. Daarvoor wordt het menselijke element gewoonweg niet goed genoeg neergezet, dat terwijl er wel flink wat tijd voor uit wordt getrokken. Ze krijgen echter maar weinig om mee te werken, en het zorgt vooral voor een handvol aan zijplotjes die weinig toevoegen aan het geheel. Gelukkig heeft regisseur Adam Wingard de balans tussen de twee titanen verder vrij goed op orde en we kunnen zonder meer stellen dat beide er nooit beter uit hebben gezien dan hier. Toch valt het onderaan de streep wat tegen. Het is visueel gezien allemaal erg indrukwekkend, maar een hart ontbreekt. Wel is het fijn dat de bioscopen weer open zijn, want een titanenstrijd zoals we die hier te zien krijgen komt op het witte doek zonder meer beter tot zijn recht dan in de thuisbioscoop. Wel is het dusdanige pulp dat het jammer is dat je veel al weer vergeten zal zijn voordat je weer thuis bent.