Rechercheur Ray Archer staat op het punt om met pensioen te gaan. Dan wordt de stad opgeschikt met een lugubere moord, waarbij het slachtoffer is opgehangen en er een letter in de borst is gekeft. Voor deze laatste klus moet Rayj samenwerken met profiler Will Ruiney, die tot zijn ergernis verplicht gevolgd wordt door journaliste Christi Davies. Op bevel van de burgemeester van de stad moet Davies namelijk verslag uitbrengen over de werkmethoden van Ruiney en zijn persoonlijkheid doorlichten. Als er meer lichamen worden gevonden, komen de agenten erachter dat de moordenaar het spel galgje met hun speelt. De tijd begint te dringen als er steeds meer letters van het woord onthult worden en Archer en Ruiney moeten vaart achter de zaak zetten om de moorden een halt toe te roepen.

Wie een blik werpt op de cast van Hangman, zal bij het zien van namen als Al Pacino en Karl Urban het vermoeden krijgen dat het hier een bovengemiddelde thriller betreft. Zeker de aanwezigheid van de inmiddels 78-jarige Pacino maakt mensen vandaag de dag nog steeds enthousiast. De legendarische acteur heeft dan ook geen nadere introductie nodig. Urban daarentegen is vooral een bekend gezicht, die bekend is als Éomer uit de The Lord of the Rings-films en als Leonard McCoy uit de reboot-trilogie van Star Trek. De regie ligt in handen van voormalig stuntman Johnny Martin, die betreft het regisseren van films nog een redelijke nieuwkomer is. Gezien de cast hoeft dit natuurlijk geen obstakel te vorm voor een goede degelijke film, maar als we naar de vorige film van Martin kijken (Vengeance: A Love Story met Nicolas Cage) is het vooraf toch even koffiedik kijken. Op papier heeft het concept in ieder geval de nodige potentie, dus je mag de verwachting hebben dat Hangman een fijne lugubere thriller in de dop is in de lijn van klassieker Se7en. Maar laat daar nou net het probleem liggen.

Hangman wil dan ook net iets te graag op Se7en lijken. Dit wordt eigenlijk direct al duidelijk bij de aantiteling van de film, waarbij de regisseur het concept van de geniale credits van Se7en bijna letterlijk overneemt. De originaliteit kan je dan ook al snel vaarwel zeggen. Daarnaast is er helaas nog veel meer mis met de film. Zo ontbreekt een goed uitgewerkt verhaal, waardoor de basis ontbreekt om een degelijke thriller van de grond af te krijgen. Het zorgt ervoor dat Hangman weinig meer is dan een gemiddelde aflevering van een C.S.I.-achtige serie. Wat ook niet helpt, is dat direct aan het begin van de film de clou eigenlijk al wordt verraden. Uiteraard neemt dit gelijk al veel van de spanning weg en verpest dit het verdere verloop van de film. Verkeerde belichting en ondermaatse acteerprestaties van vooral Karl Urban doen daar nog een schepje bovenop. De regisseur tracht op zijn beurt om de cinematografie goed van de grond te krijgen, mede door shots te combineren met een klok om zo de indruk te geven dat de tijd dringt. De agenten in het verhaal hebben hier echter geen boodschap aan, want die nemen lekker hun tijd voor randzaken en rekken de boel nodeloos op om maar aan een speelduur van anderhalf uur te komen.

En dan is er nog het personage van Christie Davies, een journaliste die Ruiney moet volgen, die alles wat hij lief had is verloren en zich totaal op het politiewerk heeft gestort. Het is werkelijk een groot raadsel wat zij hier te zoeken heeft. De film zit daarnaast werkelijk propvol met clichés en dat werkt meer op de zenuwen dan dat het de film eigenlijk goed doet. Hoe dichter je bij de ontknoping van het verhaal komt des te voorspelbaar wordt het grote geheel, waarbij de uiteindelijke ontknoping eigenlijk te triest voor woorden is. Als er richting dit einde ook nog eens flink wat drama aan het verhaal wordt toegevoegd, én een grote twist die ieder zou moeten verbazen, zal de gemiddelde kijker schoon genoeg hebben van de film. Het enige dat de film nog enigszins de moeite waard zal maken voor de liefhebbers is Al Pacino. Toch presteert ook hij voor zijn doen ondermaats en eigenlijk zou hij zou zich serieus de ogen uit zijn kop moeten schamen voor een film als deze. Onderaan de streep blijft het dan eigenlijk ook een groot raadsel hoe deze productie hem heeft weten te strikken.

Extra’s: Zoals te verwachten bij een b-film als deze, is er geen bonusmateriaal opgenomen op de dvd release.

Hangman gaat ten onder aan een zwak verhaal dat stikt van de clichés en bovendien op een mislukte wijze leentjebuur speelt bij genregenoot Se7en. Natuurlijk blijft het leuk om een levende legende als Al Pacino aan het werk te zien, maar misschien wordt het voor de eens zo gevierde 78-jarige acteur toch maar eens tijd om met pensioen te gaan. Al moeten we daar de kanttekening bij maken dat we graag eerst nog zijn volgende film willen afwachten; The Irishman onder regie van Martin Scorsese. Hangman is echter weinig soeps, met een verhaal dat weinig om het lijf heeft en zich worstelt langs de verschrikkelijke voorspelbaarheden die dit met zich meebrengt. Wel doen de makers nog een poging er wat van te maken, maar weinig origineel is het allemaal niet. Goed voorbeeld hiervan is de twist aan het einde van de film, welke dan ook nog eens totaal mislukt. Als men vervolgens eindigt met een opzetje richting een eventueel vervolg, zal je je als kijker meermaals aan het hoofd krabben en je afvragen waar dit nou eigenlijk voor nodig is. Het verhaal had op papier de nodige potentie, maar Hangman onderstreept nog maar eens dat alles vervolgens gebaat is bij een goede uitwerking. 

Met dank aan Just Entertainment voor het recensie-exemplaar.