George is een tachtigjarige patriarch van de familie Laurent, en bezwijkt langzamerhand steeds maar aan dementie. Zijn welgestelde familie begeeft zich in de hogere burgerlijke klasse van de maatschappij en hij deelt ongemakkelijk zijn landhuis in Calais, te midden van de beruchte migranten jungle, met de rest van zijn familie. Deze bestaan uit onder meer zijn opnieuw hertrouwde zoon Thomas, en Anne, zijn workaholic dochter die het bouwbedrijf van de familie heeft overgenomen. Anne is een ijskoude gescheiden vrouw en moet omgaan met de gevolgen van een rampzalig ongeval op de bouwplaats, veroorzaakt door haar zoon Pierre. Ondertussen wordt de ex-vrouw van Thomas met spoed opgenomen in het ziekenhuis vanwege een mysterieuze vergiftiging, waardoor zijn 13-jarige dochter Éve bij haar vader en zijn nieuwe vrouw intrekt. Het lot van een ieder in de Laurent familie raakt verstrengeld met aanhoudende en verachtelijke verlangens, waardoor er eigenaardige en verontrustende allianties ontstaan.

Voor iedereen die bekend is met het werk van de Oostenrijkse filmmaker Michael Haneke, zal zijn laatste film een grote herkenning zijn voor veel van zijn voorgaande werk. Happy End is verre van zijn beste film, maar wel een typische Haneke die allerlei elementen uit zijn beste films haalt en deze mixed tot een allegorie van de Europese kunstcinema. Van het technologische voyeurisme van “Benny’s Video” tot de fragmentarische verhaalvertelling van “Code Unknown”, van het kolonialistische trauma van Caché en de verdraaide puberteit in “Das Weisse Band” tot het fatalistische slot in “Amour”. Haneke is inmiddels al halverwege de zeventig en strooit al bijna 30 jaar met gecontroleerde, soms spannende maar bovenal sombere prenten die het geduld van de kijker altijd maximaal op de proef stelt. Haneke gaat terug naar burgerlijke maatschappijkritiek en mist hierbij een fris origineel script, waardoor het meer een herhaling van zetten wordt.

De technologie in zijn nieuwste film is natuurlijk wel bijgewerkt naar onze actuele wereld van onfatsoenlijkheid en onverschilligheid. Facebook speelt een nadrukkelijke rol in het plot en wanneer er iemand stiekem opnames maakt, gebeurd dat natuurlijk met een smartphone en niet meer met een videocamera. De amateur filmer blijkt de 13-jarige Éve (Fantine Harduin) te zijn die haar moeder vergiftigd met antidepressiva en het hele incident vastlegt met haar iPhone. Met haar moeder in het ziekenhuis, wordt Éve naar het familiedomein in Noord-Frankrijk gestuurd, en het duurt niet lang voordat ze beseft dat niemand daar een schoon geweten heeft. Pierre (Franz Rogowski) is haar hertrouwde vader, die een tweede leven van losbandigheid versluierd onder een overdreven opgewekte façade. Haar oudere neef Thomas (Mathieu Kassovitz) is een haatdragende prutser, die wel de erfgenaam van het familiebedrijf is, en de manipulatieve Anne (Isabelle Huppert) die het huidige hoofd is van dit bedrijf.

De inmiddels 87-jarige Jean-Louis Trintignant lijkt zijn rol letterlijk overgenomen te hebben uit zijn vorige in Amour, waarin nu hij wanhopig op zoek is naar iemand die hem een gunst kan verlenen, zoals hij dat deed voor Emmanuelle Riva. Amour was echter een ontroerend liefdesverhaal, die des te krachtiger werd naarmate de laatste dagen van een leven en relatie onsentimenteel en rauw in beeld werd gebracht. Het is daarom behoorlijk ontmoedigend om Haneke terug te zien gaan naar iets dat hij al tot bijna perfectie heeft uitgevoerd. Hij is altijd een regisseur geweest die onheilspellend gebruik maakt van stiltes, van een statisch frame met voorzichtige composities, in afwachting van iets verschrikkelijks dat staat te gebeuren. Ook hierin laakt Happy End behoorlijk, omdat we het kunstje allemaal al eerder maar vooral beter hebben gezien.

Extra’s:  De dvd van Happy End bevat één extra feature, namelijk een 21-minuten durende Making Of van de film. Voor fans van Haneke is het een interessante blik achter de schermen tijdens de opnames van de film.

Happy End is een wat tegenvallende film van de Oostenrijkse filmmaker Michael Haneke. Net als zijn voorgaande geroemde film, het alom geprezen Amour, heeft hij een hoofdrol weggelegd voor de 87-jarige Jean-Louis Trintignant in nagenoeg exact dezelfde rol. Hij krijgt ondersteuning van onder meer Isabelle Huppert, die vorig jaar indruk maakte in Verhoevens’ Elle, en Mathieu Kassovitz die vooral bekend is van zijn regiefilm La Haine. Happy End vertelt opnieuw over de corrupte waarden van de hogere klasse van onze samenleving en Haneke probeert dit met voelbare minachting te verduidelijken. De vluchtelingencrisis is een bewust gekozen onderwerp, maar grossiert eigenlijk in absentie voor de structuur van het verhaal. Happy End heeft evenals in zijn beste films een tergend traag tempo, met lange takes en bij vlagen slaapverwekkend stiltes, maar mist de onderhuidse spanning of binding met de karakters.

Met dank aan Cinéart Nederland voor het recensie-exemplaar.