Het is 1961 als Katherine Goble bij de NASA komt te werken als computerdeskundige en een specialist in cijferkundige calculaties. Na de succesvolle lancering van een Russische satelliet ligt de druk betreft de strijd van de ruimtewedloop volledig bij de Amerikanen. In een poging deze in het voordeel van de Amerikanen te beslissen, wordt Katherine aangesteld om de Space Task Group te assisteren. Hiermee wordt ze de eerste kleurling in het team. Haar nieuwe collega’s zijn in het begin wat sceptisch, maar al snel weet Katherine hen te overtuigen van haar kunnen. Als ze haar plek een beetje heeft gevonden besluit ze ook wat misstanden aan te kaarten, waarbij ze steun krijgt van de leider van haar team. Toch zullen haar prestaties nog verder reiken.

Nog voordat schrijfster Margot Lee Shetterly haar gelijknamige boek had voltooid, had ze de filmrechten al verkocht. Het resultaat is deze film over drie Afro-Amerikaanse vrouwen die Amerika meehielpen om de ruimtewedloop te winnen van de Russen. In de hoofdrol zien we Taraji P. Henson, die in haar rol steun krijgt van Octavia Spencer en Janella Monáe. Spencer is hiervan zeker de bekendste. Zo won zij vijf jaar geleden een Oscar voor haar bijrol in The Help, een film die ook al rassendiscriminatie als één van de thema’s had. Naast de drie dames zien we oudgediende Kevin Costner en Kirsten Dunst in de belangrijkste bijrollen. Een verhaal met de nodige mogelijkheden en een zeer aanzienlijke cast dus. De film biedt dan ook het verhaal van een op zich zeer interessant hoofdstuk in de Amerikaanse ruimtevaartgeschiedenis, zeker als je de tijd waarin het verhaal zich afspeelt afzet tegen de achtergrond.

Toch is het jammer dat de film juist bij die achtergrond behoorlijk doorschiet. Naast ruimtevaart, het deel wat een stuk beter uit de koker komt, haakt de film namelijk ook uitgebreid in op het reeds veelgebruikte thema rassenscheiding. Op zich niet zo vreemd overigens, want het gaat hier tenslotte om drie donkere vrouwen in de jaren ’60. Je ontkomt hier dan ook bijna niet aan als je een film over een dergelijke periode maakt. Dus zien we dit niet alleen terug in het dialoog, maar ook bijvoorbeeld in een toilet of koffiekan speciaal voor kleurlingen. Daarnaast hebben we niet alleen te maken met de onderdrukte donkere mens, maar ook nog eens met vrouwen. Hier kan je je langzaam af gaan vragen waarom dit allemaal zo onderstreept dient te worden.

Nu wordt dit verantwoord door het verleden natuurlijk, maar we worden hier echt met clichés om de oren geslagen en wat de film qua subtiliteit niet helpt is dat het geheel behoorlijk is aangedikt. Dit gebeurt zelfs dusdanig dat de film eigenlijk geen getrouwe verfilming van feiten meer is te noemen. De film lijkt bijna een wanhopige zoektocht naar erkenning voor de miskende, maar hoe het hier verbeeld wordt draait de discriminatie bijna om. Omdat de film zich daarnaast concentreert rond de situatie van NASA zorgt dat ook nog eens voor een behoorlijke patriottistische toon. Het moge duidelijk zijn dat dit voor de nuchtere Nederlander allemaal iets teveel van het goede is. Hidden Figures oogt dan ook vooral als een geforceerde manier om wat dingen recht te zetten die, als mensen de geschiedenisboeken goed zouden bestuderen, helemaal niet recht gezet hoeven te worden.

Hidden Figures ontbeert vooral subtiliteit, waarbij een thema als rassenscheiding flink wordt aangedikt en vooral lijkt te worden gebruikt om een punt te maken. De film belicht een op zich een interessant hoofdstuk in de Amerikaanse ruimtevaartgeschiedenis, maar legt de balans qua invalshoek totaal verkeerd. In plaats van het onnodig en zelfs soms storend aan te dikken van bepaalde zaken, had een meer accurate weergave van de werkelijkheid de film waarschijnlijk net de subtiliteit meegeven die het nu mist. Ook had alles waarschijnlijk direct wat minder geforceerd aangevoeld. Daar kan een sterk uitgangspunt en een prima cast weinig aan veranderen.