Ver voorbij ons zonnestelsel en volledig geïsoleerd leven Monte en zijn dochter aan boord van een ruimtevaartuig. Ze zijn de enige overlevenden van een groep ter dood veroordeelde criminelen die als proefdieren op een verdoemde en gevaarlijke missie gestuurd zijn om energie uit een zwart gat te halen. De rest van de crew is verdwenen. Zij werden geleid door Dibbs, een vrouw met sinistere motieven die iedereen aan boord behandelde als proefkonijn om een kind te creëren door middel van kunstmatige inseminatie. Seksueel contact tussen de gevangenen is verder verboden. Door zijn dochter ervaart de eenzame en sterk gedisciplineerde Monte voor het eerst onvoorwaardelijke liefde. Met enkel elkaar als houvast naderen ze hun onafwendbare bestemming; het zwarte gat waarin tijd en ruimte ophouden te bestaan.

High Life is de eerste Engelstalige film van regisseuse Claire Denis, samen geschreven met Jean-Pol Fargeau met wie veelvuldig eerder samenwerkte voor het schrijfproces van een film van haar hand. Denis liep reeds vijftien jaar met het idee van de film rond en dat zorgde ervoor dat haar beoogde hoofdrolspeler nogal eens wisselde. Zo waren Vincent Gallo en Philip Seymour Hoffman eerder in haar gedachte voor de rol die uiteindelijk naar Robert Pattinson zou gaan. Daarnaast voelde ze zich genoodzaakt om voor het eerst in haar oeuvre een niet-Franstalige film te schieten, dit omdat in haar ogen Engels of hooguit Russisch of Chinees wordt gesproken in de ruimte, maar zeker geen Frans. Toch is High Life, met stille, bijna fotografisch ogende shots, weer onmiskenbaar een film van de veelgeprezen eigenzinnige regisseuse. Een gemakkelijke zit is het echter niet, al is het alleen al om de niet chronologische vertelwijze.

Daarnaast opent de film gewaagd, met beelden waarin we Pattinson met een baby in de weer zien. Op zich prachtige beelden, wellicht zelfs een vroeg hoogtepunt, maar het is lang geleden dat we een klein kind in vol ornaat op het scherm zagen. Het is een gevoelig punt in deze tijd en dat wordt niet geholpen als je erachter komt dat de film verder vol zit met seksuele lusten en obsessies. Zo is er een opvallende masturbatiescène rond het personage van Binoche, waarin we vervreemdende beelden zien die zorgen voor een welhaast psychedelische ervaring. Toch krijg je tegelijk ook wat dingen te zien die wat prijs lijken te geven over het personage, maar bovenal lijkt het een manier om makkelijk te scoren. Als Denis later in de film ook nog een verkrachting toont met een uiterst brute afloop, kan je je afvragen of dit wel echt de juiste manier is geweest om een verdorven wereld weer te geven.

Wat in het voordeel van de film werkt is het prachtige camerawerk. Visueel gezien is de film sowieso erg fraai, of het nou de dromerige sterrenzichten zijn of de indrukwekkend vormgegeven zwarte gaten. Betreft het acteerwerk is het vooral Pattinson die de ruimte krijgt om te schitteren. Ooit bijna verguist om zijn werk in de Twilight-franchise, maar meer en meer een gewaardeerd acteur die zich van zijn beste kant laat zien in indie-producties. Toch weet High Life niet altijd even goed de aandacht vast te houden. De scènes op zich zijn vaak prima, maar door de atypische vertelwijze lijkt de film zich meer dan eens slimmer voor te doen dan hij daadwerkelijk is. En dan is natuurlijk nog alle seksualiteit. Het maakt dat High Life interessant kijkvoer is, maar zeker niet tot het beste werk van Denis behoort.

Extra’s: Anders dan je wellicht zou verwacht bij een dvd release is er ruimte voor een boeiende bonus feature.
· Masterclass Claire Denis op IFFR (1:26:08) Begeleid door fragmenten uit haar oeuvre bespreekt Claire Denis samen met producer en voormalig IFFR-directeur Simon Field haar opvallende filmcarrière. Een uiterst boeiend en informatief vraaggesprek.

High Life is een film met veel pretenties, die veel te weinig worden waargemaakt. Natuurlijk zijn er prachtige beelden, waarbij een beeld van de ruimte wordt geschetst dat toch verschilt van wat we eerder zagen in films van Nolan (Interstellar) en Kubrick (2001: A Space Odyssey). Helaas heeft het verhaal maar weinig om het lijf en zien we opnieuw hoe er een missie plaatsvindt om de mensheid te redden, terwijl die juist stuk voor stuk sterft aan boord van het schip. Dit alles levert bij tijd en wijlen prachtige plaatjes op, die al kunst op zich te noemen zijn, maar de film beklijft gewoonweg niet. Wat ook niet helpt zijn al de seksuele lusten en obsessies die we over het beeld zien schieten. Het staat in schril contrast met het fraaie begin van de film, waarbij je achteraf toch een wat nare nasmaak van krijgt. High Life is interessant om een keer te zien en bevestigt de groeiende status van Pattinson, maar behoort zeker niet tot het beste werk van Denis.

Met dank aan Imagine Filmdistributie Nederland i.s.m. Remain In Light voor het recensie-exemplaar.