Marla Grayson heeft het goed voor elkaar. Ze is werkzaam als wettelijke voogd voor hoogbejaarden mensen die niet meer goed voor zichzelf kunnen zorgen. Marla neemt hun financiën onder handen en bepaald wanneer ze hun geld mogen uitgeven en neemt daarmee de totale controle over hun leven waarbij ze vooral zichzelf financieel behoorlijk compenseert. Marla ziet een grote kans als zich een nieuwe klant aandoet. De bejaarde Jennifer Peterson heeft geen familie meer waardoor ze voor Marla een makkelijk doelwit is zonder kans te lopen dat familieleden zich met de zaak zullen bemoeien en Marla financieel behoorlijk kan profiteren. Ze krijgt het bij de rechter voor elkaar om Jennifer uit huis te laten plaatsen en zichzelf als voogd op te werpen, maar dan begint de ellende voor Marla pas echt. Jennifer is namelijk helemaal niet zo dement als ze haar dokter deed geloven en dus wordt de zaak er ineens een stuk ingewikkelder op. Helemaal als blijkt dat Jennifer ook nog eens verre van eenzaam was, maar een goede reden had om haar familie voor de buitenwereld afgesloten te houden. Marla laat zich in eerste instantie niet uit de weg slaan, maar de weg naar succes lijkt met de minuut zwaarder en ondraaglijker te worden.

Het is een bizar idee: De staat acht jou niet meer capabel genoeg om over je eigen leven te bepalen en dus wordt iemand je toegewezen die alle zaken voor je regelt en zelfs kan bepalen waar je gaat of staat. Daar is, als we het roerige leven van zangeres Britney Spears als voorbeeld nemen, soms een goede reden voor. Sommige mensen dienen tenslotte tegen zichzelf in bescherming genomen te worden, voor ze gekke dingen doen die niet meer terug te draaien zijn. Maar hoe zit dat met hoog bejaarde mensen die vooral aan dementie leiden? Is daarvoor echt een persoon buiten de familie nodig om de laatste jaren goed te kunnen begeleiden? Gelukkig is het hier in Nederland niet zo bizar als in Amerika, maar er zijn ongetwijfeld voorbeelden te vinden voor wie goed zoekt. En wie goed zoekt zal ongetwijfeld ook mensen vinden die er vooral zelf financieel beter op willen worden door zichzelf een fijn salaris toe te kennen voor het regelen van al die zaken, zonder zich ook echt te bekommeren om de levens die ze voor de bühne ondersteunen. Zoals Rosamund Pike’s personage Marla Grayson bijvoorbeeld.

Regisseur J. Blakeson, bekend van het lichtelijke geflopte The 5th Wave, zet in de eerste minuten van I Care a Lot het verhaal uit wat hij wil vertellen: Marla Grayson is een handige tante die precies weet hoe ze een rechter om haar vinger moet winden en hoe te opereren binnen de wettelijke regels waarbij ze zelf financieel aardig gecompenseerd wordt. Bovendien beschikt ze over een rappe tong en lijkt ze altijd een antwoord klaar te hebben. Het is wachten tot de ommezwaai komt en aan al die pracht en praal aan het wandelen wordt gebracht. Dat moment doet zich voor als ze zich ontfermt over de bejaarde Jennifer Pearson. In eerste instantie een makkelijk slachtoffer, maar Marla komt al snel van een koude kermis thuis. Laten we het zonder teveel te verklappen er op houden dat ze helemaal niet zo alleen is en bepaalde connecties heeft waar je als gewone sterfelijk zo ver mogelijk vandaan wilt blijven. Marla laat zich echter niet zo snel van de wijs brengen, maar daar krijgt ze al snel spijt van. Of misschien toch niet?

I Care a Lot kent eigenlijk twee gezichten. In eerste instantie heeft de film meer weg van een ouderwetse thriller waarvan je voelt dat het een keer misgaat, maar dan is er ineens die ommezwaai die het hele spektakel doet veranderen in een soort van actievehikel en regisseur J. Blakeson een compleet ander register lijkt open te trekken. Daar is op zich weinig mis mee, maar de draai is nu zo abrupt dat het voelt alsof twee verschillende films plotsklaps met elkaar in de mix zijn gegooid. Daarnaast doemt er in het laatste deel ineens een komische invalshoek op die voelt als een nare stijlbreuk. Het maakt van I Care a Lot niet perse een slechte film, daarvoor valt er veel te veel te genieten van het spel van de acteurs, maar wel een beetje onevenwichtig. Vooral het laatste deel, waarbij alle registers op spectaculaire wijze opengaan, voelt toch een beetje geforceerd aan om de kijker te verassen. En dat terwijl de film dat door zijn prima opbouw eigenlijk helemaal niet nodig bleek te hebben.

Extra’s: I Care a Lot verschijnt op een nette blu-ray in Nederland, maar helaas is ook deze uitgave van The Seachers zonder enige vorm van extra’s.

I Care a Lot komt voortvarend uit de startblokken als we actrice Rosamund Pike in haar element zien als slimme oplichtster die hoog-bejaarden op handige wijze financieel weet uit te knijpen, maar dan maakt de film halverwege ineens een bijzondere ommezwaai. De tot dat moment stijlvolle film wordt ineens omgetoverd in een soort actievehikel met een humoristische ondertoon die voelt als een nare stijlbreuk. Helemaal omdat je er als kijker tot dat moment lekker inzit en helemaal niet meer zit te wachten op verhaalelementen die grotesk op de kijker worden afgevuurd en in sommige gevallen nog komisch bedoelt zijn ook. En dat is best zonde, want als regisseur J. Blakeson gewoon de toon van de eerste minuten had vastgehouden dat had hij zowaar een zeer fijn filmpje in handen gehad die hoge ogen had kunnen gooien.

Met dank aan The Searchers i.s.m. Remain In Light voor het recensie-exemplaar.