Daniel Blake krijgt na een hartaanval van zijn doktoren het advies om zijn zware werk als timmerman naast zich neer te leggen. Hij went zich tot de staat voor een uitkering, maar loopt daar tegen een bureaucratische muur op. Hij ontmoet de jonge moeder Katie die in een soortgelijke situatie zit. Met haar twee kinderen probeert ze zich staande te houden in een wereld vol met regels, ambtenaren en onrecht. Ze vinden onverwacht steun bij elkaar, maar het is nog maar de vraag of en hoelang ze hun hoofd boven water kunnen houden.

Regisseur Ken Loach kondigde na de film Jimmy’s Hall uit 2014 zijn pensioen aan. Na een carrière met de nodige bijzondere titels kon hij gaan genieten van zijn welverdiende rust. Toch sprak het script van Paul Laverty over een man die vecht tegen de staat hem zo erg aan dat hij het niet kon laten om zijn pensioen toch nog even uit te stellen. Het resultaat is I, Daniel Blake. Een film die vorig jaar hoge ogen gooide op verschillende filmfestivals en voor de Britten de titel was om hen te vertegenwoordigen tijdens de afgelopen Acadamy Awards.

Helaas haalde I, Daniel Blake het niet tot de shortlist, maar dat maakt de film niet minder bijzonder. Loach weet met de film een gevoelig onderwerp aan te snijden waarmee veel Britten, of Europeanen in het algemeen, zich ongetwijfeld zullen kunnen identificeren. Een uitkering aanvragen is namelijk één ding, maar deze ook werkelijk toebedeeld krijgen is een heel ander verhaal. Vooral als je bijna zestig bent, helemaal alleen en totaal niet overweg kan met een computer, laat staan het internet. Daniel Blake is precies die persoon die zich een weg probeert te banen door het onmogelijke doolhof wat voor zijn voeten ligt en dat door alle onduidelijke bureaucratie het uiterste van hem vergt. Gelukkig is daar de alleenstaande moeder Katie die Daniel helpt. In ruil daarvoor helpt Daniel haar weer door positief naar de wereld te blijven kijken, hoe onzeker de toekomst ook is en hoeveel beren je ook op de weg ziet.

I, Daniel Blake leunt zwaar op zijn twee hoofdrolspelers die door hun prachtige en eerlijke spel zo ongelofelijk geloofwaardig overkomen dat je als kijker haast het gevoel hebt dat je naar een documentaire zit te kijken. Het maakt de film daarmee een zeer bijzonder geslaagde kijk op een onmogelijke wereld voor mensen die alle hulp kunnen gebruiken om hun leven weer zin te geven, maar deze door bureaucratische rompslomp maar niet weten te vinden. Dat de film daarmee probeert om onze ogen te openen voor het onrecht waar sommige mensen mee te kampen hebben zou je wellicht als cliché kunnen afdoen, maar daarmee doe je deze prachtige film zeker te kort die meer indruk op je zal maken dan dat je van te voren gedacht zou hebben.

Extra’s: Naast een commentaartrack van regisseur Ken Loach en schrijver Paul Laverty staat er als enige extra een special op de schijf die zich richt op de bijzondere carrière van regisseur Loach. Met zijn 93 minuten is de special zeer zeker de moeite waard voor liefhebbers van de Britse regisseur die zeker een paar opvallende films op zijn naam heeft staan.

I, Daniel Blake maakt vooral door het natuurlijke spel van zijn twee hoofdrolspelers diepe indruk en geeft een bijzondere kijk op de bureaucratische muur waar sommige mensen tegen aanlopen waar zij juist de hulp van de staat goed kunnen gebruiken. Het onrecht waar Daniel mee te maken krijgt is pijnlijk voelbaar en zal zonder twijfel een diepe indruk op de kijker achterlaten. I, Daniel Blake is emotioneel, hartverwarmend en een perfect voorbeeld waarom een lach en een traan soms hand in hand kunnen gaan.

Met dank aan Cinéart Nederland voor het recensie-exemplaar.