Als de vierjarige Tonya Harding door haar moeder wordt meegenomen naar de ijsbaan, gaat dit niet zoals bij de andere pupillen van haar leeftijd. Niet alleen is zij nog erg jong, ook is zij van totaal andere komaf dan haar concurrentes. Tot ergernis van haar autoritaire moeder krijgt zij een relatie met de gewelddadige Jeff Gillooly. Het weerhoudt haar niet van succes op de ijsbaan, waar ze als eerste schaatsster twee drievoudige Axel sprongen uitvoert. Ze wordt vierde tijdens de Olympische Spelen van 1992, maar als er twee jaar later opnieuw Olympische Spelen plaatsvinden geeft zij haar baan als serveerster op om nogmaals voor een medaille te strijden. Als ze echter doodsbedreigingen ontvangt, besluit haar ondertussen ex-man Jeff om haar concurrente met gelijke munt terug te betalen.

Tonya Harding zal voor altijd herinnert worden als belangrijke spil in een van de meest spraakmakende sportschandalen ooit. Alles vond plaats tijdens de voorbereidingen op de Amerikaanse kampioenschappen, tevens de kwalificatiewedstrijd voor de Winterspelen van Lillehammer van 1994. Concurrente Nancy Kerrigan werd aangevallen en met een metalen knuppel op haar knie geslagen. Een breuk bleef haar bespaard, maar ze moest zich wel terugtrekken voor de kwalificatiewedstrijd die vervolgens door Harding werd gewonnen. Niet veel later kwam echter uit dat de man achter de aanslag was ingehuurd door Jeff Gillooly, de ex-man van Harding. Harding ontkende in alle toonaarden enige betrokkenheid en de twee troffen elkaar opnieuw op het ijs van Lillehammer.

Na wat inleidende interviews, die een soort mockumentary vermoeden, wordt de toont van de film al vrij snel gezet onder de tonen van Devil Woman van Cliff Richard. Dit verwijst overigens niet naar de dan nog onschuldige Tonya, maar duidelijk naar haar autoritaire moeder. We zien hoe Tonya, in deze fase gespeeld door de talentvolle Mckenna Smith, die we eerder zagen excelleren in Gifted, onder druk van haar moeder wordt ondergebracht bij coach Diane Rawlinson. Onder toezicht van haar moeder traint zij tot wel acht uur per dag. Zelfs als zij haar eerste date heeft met Jeff, die zij ontmoet langs de ijsbaan, is haar moeder van de partij. Als we vervolgens zien dat ook die relatie snel bergafwaarts gaat en Jeff zijn handen niet thuis kan houden, blijkt dat Tonya het in haar jeugd niet bepaald gemakkelijk heeft gehad.

Toch wordt dit de kijker niet door de strot geduwd. Waar een zwaar drama misschien voor de hand lag, is er gekozen voor een benadering met een komische inslag te benaderen. Al snel verschuift de focus naar de latere tienerjaren van Harding, waar we haar carrière verder oppakken. Daar maken we ook kennis met Margot Robbie, die ondanks dat ze reeds 27 jaar is nog makkelijk weg komt met haar optreden als tiener. Robbie, bekend van onder andere The Wolf of Wall Street, bikkelde maandenlang om de ingewikkelde manoeuvres van Harding zo geloofwaardig mogelijk naar het beeld te brengen, maar toch was hier ook wat hulp van de computer bij nodig. Desondanks is Robbie het stralende middelpunt van de film en ontving zij terecht een Oscarnominatie.

Wat nog het knapste is aan I, Tonya, is dat je door de gekozen opbouw zowaar sympathie krijgt voor Harding. Opvallend want sinds het schandaal in Lillehammer ging zij door het leven als de meest gehate sportster. Dit is vooral te danken aan het slimme script van Steven Rogers, die mensen die met een vooroordeel over Harding de film in gaan al snel wijst op zaken waar zij eigenlijk maar bar weinig aan kon doen. Nog even terug naar de Olympische Spelen van Lillehammer. Daar kreeg Harding onder het oog van de hele wereld een koekje van eigen deeg op de ijsvloer. Een maand na de aanslag eindigde Harding in tranen en slechts als achtste en won een herstelde Kerrigan de zilveren medaille. Net niet het sprookje waarop de Amerikaanse pers had gehoopt.

I, Tonya doet wat meer dan twintig jaar lang ondenkbaar was en maakt een succes van het tragische verhaal van Tonya Harding met Margot Robbie als stralend middelpunt. Voorzien van een heerlijk soundtrack, zet de film al snel een fijn tijdsbeeld neer en zien we hoe Harding onder druk van haar autoritaire moeder niet bepaald een gemakkelijke jeugd heeft gehad. Het levert een vermakelijk verhaal op en zorgt ervoor dat Tonya Harding niet langer alleen nog maar die gehate sportster is die haar concurrentes het ziekenhuis in liet slaan. Ook is Tonya Harding het slachtoffer van een slechte jeugd en slechte keuzes, een vrouw die recht heeft op een tweede kans. En laat zo’n wending nou net iets zijn waar de Amerikanen zo gek op zijn.