Janis Joplin was misschien wel de beste blues en soul zangeres die ooit geleefd heeft. Met miljoenen fans over de hele wereld kwam er op veel te jonge leeftijd een einde aan haar tragische leven. Door middel van interviews met haar zus, broer en tal van beroemdheden, krijg je een goed inzicht in de opkomst en ondergang van Joplin. In 1966 vertrok zij naar San Francisco om zich daar te voegen bij de band Big Brother and the Holding Company, waarmee ze in 1967 definitief doorbrak op het legendarische Monterey Pop Festival. We zien hoe Joplin vanaf dat moment naar de absolute top stijgt om vervolgens op tragische wijze op 27-jarige leeftijd de dood te vinden.

Janis Joplin. Zelfs als de naam niet direct een belletje doet rinkelen, is de kans groot dat je onbewust weleens wat voorbij hebt horen komen van deze Queen of Psychedelic Soul. Haar teksten waren doortastend, aangrijpend en altijd gebaseerd op haar eigen leven. Als jong meisje werd Janis veel gepest, iets dat haar verdere leven flink beïnvloed heeft. Hier zoomt de documentaire, aan de hand van verschillende jeugdvrienden van Janis, de eerste vijfentwintig minuten dan ook flink op in. Het is een start die wellicht niet voor iedere kijker even interessant zal zijn. Toch is het bepalend voor de rest van haar leven en schetst het een prachtig beeld. Je zal daarna beter begrijpen waarom Janis is geworden wat ze was: een wanhopig meisje opzoek naar haar grote liefde met een obsessie voor muziek.

Na deze periode uit haar leven, krijgen we op een prachtige wijze gedocumenteerd hoe Janis doorbrak als muzikant. De beroemde beelden van het Monterey Pop Festival gaan door merg en been en bevestigen waarom Janis Joplin een van de beste zangeressen uit haar tijd is geweest. Het meest bijzondere dat regisseur Amy Berg hierbij doet, is dat hij voordraagt uit de persoonlijke brieven van Joplin aan haar ouders. Juist dit maakt het dat deze documentaire zo uniek en interessant maakt, want hierin komen uitgebreid haar drank en drugsproblemen aan het licht. Dit alles wordt overigens nog eens zachtjes toegelicht door een aantal naaste muzikanten van de befaamde zangeres.

Wat opvalt is dat er amper op het legendarische optreden op Woodstock ingezoomd, iets waar dan ook genoeg over gezegd en geschreven is. De cluboptredens met Big Brother and the Holding Company zijn prachtig om te zien en eigenlijk veel interessanter. De makers leggen hiermee de focus op de bizarre omwenteling toen Janis deze band verliet om roem en faam te vergaren met The Kozmic Blues Band. Waar The Holding Company hun nadruk hadden gelegd op het plezier dat ze hadden met optreden en muziek maken, was The Kozmic Blues Band gefixeerd op het commerciële aspect. Iets dat door velen nog steeds gezien wordt als het begin van de ondergang van Joplin.

De documentaire eindigt op 4 oktober 1970, met de tragische dood van Joplin. Op 27-jarige leeftijd werd zij daarmee een van de eerste leden van de roemruchte 27 club toen haar lichaam levenloos werd aangetroffen in haar hotelkamer met als doodsoorzaak een overdosis drugs. Op dat moment tonen de makers hoeveel impact Joplin heeft gehad op de muziekwereld. Hoewel Joplin misschien niet een muziekveranderaar was, was zij wel een inspiratiebron voor velen. Tot aan de laatste seconden weet de documentaire te boeien en we zullen niet de enige zijn die direct de behoefte kregen om weer eens een LP (of CD) van Joplin op te zetten. Als er afgesloten wordt met het interview met John Lennon en zijn vrouw Yoko, voorzien van het prachtige Little Girl Blue, zullen er weinig kijkers zijn die het droog houden.

Janis: Little Girl Blue is een prachtig document geworden over het tragische leven van een van de beste zangeressen die de wereld heeft gekend. Regisseur Amy Berg zet in ieder geval een prachtige film neer die iedereen zal raken. De vele interviews die de documentaire rijk is zijn interessant en doen smachten naar meer, waarbij de montage perfect het tijdsbeeld van de jaren 60 weten te vangen. Het enige minpunt is iets dat documentaire eigen is, namelijk dat de muziek regelmatig wordt onderbroken voor een toelichting. Gelukkig weet de documentaire, met prachtige nummers als Me and Bobby McGee, Little Girl Blue, Cry Baby en natuurlijk Piece of my Heart, je waarschijnlijk wel te overtuigen om de muziek van Janis snel weer eens op te zetten.

Met dank aan Film Incompany voor het beschikbaar stellen van een screenerlink.