Na de gebeurtenissen met de Indoraptor in het landhuis van haar opa, leeft Maisie Lockwood samen met Owen Grady en Claire Dearing een teruggetrokken leven in de bossen van Nevada, ver van de bewoonde wereld. in diezelfde bossen leeft de raptor Blue die zich nog amper laat zien, helemaal na de geboorte van de kleine raptor Beta. Er zijn echter kapers op de kust die het zowel op Maisie als op Beta hebben voorzien om hun unieke DNA-samenstelling. Als beiden op een dag worden meegenomen, gaan Owen en Claire op zoek naar hun mogelijke locatie wat ze op het spoor brengt van de organisatie Biosyn: een bedrijf dat zich niet alleen bezighoudt met genetische ontwikkelingen, maar ook met de ontwikkeling van een groot reservaat waar alle dinosauriërs kunnen leven die in de buitenwereld gevangen zijn genomen. Tegelijkertijd vindt er verder op in Amerika een bijzondere gebeurtenis plaats waarbij gigantische sprinkhanen complete oogsten vernietigen. Dr. Ellie Sattler doet onderzoek naar de afkomst van het ongedierte en komt daarmee eveneens op het spoor van Biosyn die wel eens een grote fout gemaakt zou kunnen hebben op het gebied van genetische manipulatie. Samen met Dr. Alan Grant vertrekt ze naar Biosyn om bewijs te verzamelen, maar die zoektocht zou het leven op aarde wel eens voorgoed kunnen veranderen.

We hebben er een jaartje extra op moeten wachten, maar eindelijk is daar dan het afsluitende deel van de filmreeks met dinosauriërs: Jurassic World: Dominion. De film die niet alleen de helden van de Jurassic World-films weer op avontuur stuurt, maar ook de helden van de Jurassic Park-films weer terugbrengt naar de spotlights. Een ‘epic conclusion of the Jurassic Era’ noemt de filmposter dat die al maanden trots prijkt in vrijwel iedere bioscoop ter wereld. Het schept de nodige verwachtingen en die mogen er ook zeker zijn bij een film die claimt om alles van bijna dertig jaar aan dinosauriërs-plezier aan elkaar te knoppen. Tegelijkertijd ook een hele uitdaging, want welke conclusie valt er precies te trekken na twee mislukte parken, een handjevol reddingsmissies en gerotzooi met DNA? Valt er überhaupt wel een conclusie te destilleren uit een filmreeks waarbij de hoeveelheid scherpe tanden met ieder deel alleen maar toenam? Jurassic World: Dominion heeft duidelijk wat te bewijzen, maar slaagt maar moeilijk in die missie.

Colin Trevorrow zou eigenlijk de negende Star Wars-film voor zijn rekening nemen, maar na een (on)eervol ontslag door de welbekende creatieve meningsverschillen nam hij weer plaats op het Jurassic World stoeltje dat hem in 2015 wereldwijd in één klap op de kaart zette (Fallen Kingdom uit 2018 liet hij nog over aan ‘jonkie’ J.A. Bayona). Daarmee kon hijzelf de trilogie afronden die hij in 2015 was begonnen en bovendien een uitgebreid eerbetoon in elkaar sleutelen om ook de fans van de originele trilogie een plezier te doen. Dat blijkt nogal een lastige taak als we naar Jurassic World: Dominion kijken want van een bevredigende slotconclusie is eigenlijk geen sprake. Het is vooral meer actie, nog grotere sets en vooral een hoop gedoe met DNA dat maar moeilijk in een interessante vorm te gieten blijkt. Maar de grootste fout die Trevorrow maakt is er eentje die we hem eigenlijk maar moeilijk kunnen vergeven: de dinosauriërs spelen niet langer de hoofdrol en zijn gedegradeerd tot derderangs bijpersonages die te pas en te onpas opduiken voor actievolle doeleinden. Ai.

Spielberg wist in 1993 precies hoe hij spanning moest opbouwen met eigenlijk vrijwel niks. Continu was de spanning voelbaar of de prehistorische reptielen wel of niet zouden opduiken en welke menselijke personages daarbij het onderspit moesten delven. Ze waren onderdeel van het verhaal en ondank hun afwezigheid zo nu en dan, was hun dreiging vrijwel altijd voelbaar. Hoe anders is dat in Jurassic World: Dominion waarbij door de marketingafdeling de suggestieve vraag wordt opgegooid of we wel kunnen leven in een wereld waarin de mens niet meer boven aan de voedselketen staat, maar dat die vraag eigenlijk in de film totaal niet aanbod komt. Het is vooral de vraag of we wel met onszelf kunnen leven in een wereld waarin we maar blijven rotzooien met genetische manipulatie en dat is toch een vreemd uitgangspunt in een film die vooral zou moeten draaien om die gigantische dieren die ooit onze harten wisten veroveren. Leuk dat er een ecologische boodschap schuil gaat onder het oppervlak, maar totaal niet relevant voor datgene waar je als bezoeker eigenlijk voor komt.

Jurassic World: Dominion laat eigenlijk wederom zien dat het maar lastig blijft om de monsterhit uit 1993 een goed vervolg te geven. Iets dat geestelijk vader Michael Crichton overigens ook nooit lukte in boekvorm. Het is leuk dat Trevorrow weer een flinke rol heeft weggelegd in de film voor oude rotten Sam Neill, Lara Dern en Jeff Goldblum, maar het maakt de boel ook behoorlijk onsamenhangend. Het voelt alsof twee films onbedoeld met elkaar in de mix zijn gegooid zonder echt ooit voor elkaar voorbestemd te zijn. De film moet het dan ook vooral hebben van de groteske actiescenes die zeker voor het nodige vermaak zullen zorgen, maar is ook tevens het bewijs dat Trevorrow eigenlijk niet zo’n goede regisseur is als het aankomt op het draaien van dit soort scenes. Meerdere malen is het overzicht behoorlijk zoek door het warrige cameragebruik. Wat overblijft is een slotconclusie zonder duidelijk slot of zonder duidelijke conclusie, maar vooral eentje die drijft op een dun laagje nostalgie, wat helaas te mager is om echt te spreken van een episch slotstuk.

Jurassic World: Dominion zou het epische slotstuk van zes Jurassic-films moeten zijn, maar weet de boel maar moeilijk in een bevredigende vorm samen te brengen. Regisseur Colin Trevorrow mikt op een ogenschijnlijk interessant verhaal over onze hebzucht naar geklooi met DNA, maar verliest daarbij het belangrijkste onderdeel van deze franchise uit het oog: de dinosauriërs. Ze zitten er gelukkig nog wel in, maar zonder de daarbij behorende spanning die het meesterwerk uit 1993 juist zo goed maakte. Jurassic World: Dominion is een vermakelijke zit, maar bij lange na niet de film die de hele Jurassic-geschiedenis bevredigend tot een goed einde weet te brengen.